Een paar weken geleden schreef ik over mijn klimaatgordijn en andere manieren om het milieu iets vooruit te helpen. Een van de andere maatregelen was een zogenaamde vleesloze dag. Een dag geen vlees eten en in plaats daarvan kiezen voor brood, rijst, groente of sla. Sinds kort heb ik er weer een dag bij waarop ik mijzelf, zo veel mogelijk, dingen moet ontzeggen. En dat is een internetloze dag.
Deze dag is geboren uit noodzaak. Ik mag wel op het internet, maar bij het zien van een bepaalde combinatie woorden moet mijn telefoon uit, of moet ik zo snel mogelijk weg. En ik denk niet dat ik de enige Nederlander ben met dit nieuwe trekje. Ik ben namelijk een Game Of Thrones-fanaat. Deze successerie van HBO heeft naast mijn hart nog miljoenen andere harten veroverd. En die miljoenen harten discussiëren graag over het verloop van het verhaal. Vooral nu het laatste seizoen is aangebroken. Hoe zou het aflopen? Wat betekende dat ene woordje van die persoon? Wie gaat er dood?
En dan is het een probleem wanneer je in Nederland woont. De serie wordt in de Verenigde Staten uitgezonden op zondagavond. Dat is midden in de nacht onze tijd. Maar hier is die, behalve via het illegale platform, pas maandagavond te kijken. Dat zijn vele uren waar Amerikanen die vragen kunnen stellen en bediscussiëren. En vele uren waar jij, als Nederlandse kijker, kan worden geconfronteerd met spoilers.
Normaal heb ik een hekel aan alles wat populair is. Toen Michael Jackson de pijp uit ging en iedereen ineens automatisch fan werd gooide ik mijn kont tegen de kribbe. Superman, Batman, the Avengers. Ik keur ze geen blik waardig, want ze zijn populair. De huidige top veertig is stom, want het is populair. Maar voor Game of Thrones maak ik een uitzondering.
Ik was nooit van plan om de serie te gaan kijken, of om eraan verslaafd te raken. Het was populair, dus ik had er een hekel aan. En toen ik heb jaren geleden op RTL in de late avond voorbij zag komen besloot ik even te blijven kijken om te zien hoe stom het was. En het was stom. Een man met veel te veel haar danste in woede rond een vuur en krijste in een onverstaanbare taal hoe hij een invasie zou gaan plegen. Dit werd opgevolgd door een paar mannen in een andere setting die gehuld in zware harnassen door een kasteel liepen. De voorste, en belangrijkste wisselde een paar woorden en besloot door te lopen naar een belachelijke troon. Ineens veranderde de toon. De man die duidelijk dacht dat hij in het voordeel was zag ineens hoe alles zich tegen hem keerde en hij een mes op de keel kreeg van de man die hij eerder had gesproken. Deze herinnerde hem dat hij ooit tegen de man had gezegd dat hij hem niet had mogen vertrouwen.
Stom! Belachelijk! Maar waarom, en wanneer, was er gezegd dat hij niet te vertrouwen was? En waarom had de andere man ervoor gekozen hem toch te vertrouwen? En waar ging het eigenlijk over? Dit leidde mij terug naar de eerste aflevering en sindsdien ben ik verslaafd. Ik heb de boeken waarop de serie gebaseerd is gelezen, ik verslind elk snippertje nieuws en elke maandagavond zit ik klaar met popcorn om te kijken wie er dood gaat.
De maffe dialogen. De domme namen. De verhaspelde middeleeuwse toon. En het is populair. Wat is deze serie stom! Ik haat het om ervan te houden.