Ik ben niet katholiek. Toch kijk ik elke kerst en Pasen trouw naar het Urbi et Orbi. De zegen die de opvolger van Petrus uitspreekt voor de stad en voor de wereld. Het heeft ook niet te maken met een drang naar geloof dat ik voor de tv zit. Wanneer ik de grote gebouwen zie, het enorme Sint Pietersplein met de zuilengalerij. De overdadige standbeelden en het goud en glitter gaat bij mij het bloed van Maarten Luther borrelen. Jezus, die preekte op heuvels, die op een ezel Jeruzalem binnen trok en veertig dagen doorbracht in een woestijn kan nooit dit bedoeld hebben als uitgangspunt van het Christendom.
Als het nu nog een gift was van de bevolking ter meerdere glorie van God was het een ander verhaal. Maar de katholieke kerk heeft zich in de latere middeleeuwen en begintijd van de renaissance misdadig gedragen en het geld van mensen afgetroggeld. Door middel van aflaten werden mensen, tegen betaling, vergeven voor hun zonden. Dat geld ging rechtstreeks naar Rome. Naar de bouw van de Sint-Pietersbasiliek en naar de vele, vulgaire, feestjes die de oude pausen hielden.
Maar toch kijk ik daarvoor. Juist voor de glorie die de leugen op kan bouwen. Maar ook voor de hiërarchie. De marcherende soldaten van de Zwitserse Garde. De volksliederen die worden gespeeld. Het zwaaien van de vlaggen van de vele mensen die naar Rome trekken om daar de paus in eigen persoon te zien. Het geklap van hakken, het zwaaien met zwaarden als groet.
Want als ik ergens dol op ben dan is het traditie.
Twee weken geleden was ik met een vriend, en collega, Gerrit in Den Haag voor een rondleiding door het binnenhof en het gebouw van de Tweede Kamer. De informatie was interessant. Vooral hoe het nieuwe met het oude verweven is. Het nieuwere gebouw van de tweede kamer is verbonden met het eeuwenoude binnenhof. Glas en staal sluiten zich aan bij oude bakstenen. Ruime vergaderzalen met airconditioning tegen een netwerk van kleine kamertjes.
Het oude binnenhof deed mij daaraan denken. Een beetje de zolder van een oude boerderij. Hier geen brede gangen, maar smalle weggetjes tussen kleine kantoortjes. Dakbalken die schuin, recht en kriskras lopen. Muren van prefab materiaal, hout en steen. Doorlopende toiletten en geschiedenis. Dit is heilige grond. Honderden jaren worden er hier al beslissingen genomen die heel Nederland aangaan. Eerst door graven, later door Statenleden en nu door een gekozen parlement.
Ik kan enkel fantaseren over de gesprekken die hier hebben plaatsgevonden. Hoe in de duistere hoekjes vroeger leden van de staten van Holland en Zeeland samenkwamen om een pact te smeden tegen andere staten die de Republiek volmaakten. Hoe men gefluisterd moet hebben over de prins van Oranje, of de Raadpensionaris. De dreiging van de Engelsen, de Fransen, de Duitsers en de Russen. De plek die je normaal ziet door de tv, daar liep ik nu rond.
Maar waar ik vooral van genoot was de hiërarchie. Van dezelfde dingen waar ik van geniet wanneer ik naar de paus kijk. Alles staat hier met een reden, alles gebeurt hier met een reden. Elk kunstwerk heeft een verhaal of een bedoeling. Het kantoor van een kamerlid zit niet zomaar op een plek. Ze krijgen die toegewezen volgens de regels. Waar in de wereld niet meer wordt gedacht in hokjes. Zo wordt er nog wel over gedacht in het binnenhof. Niets gebeurt zomaar, niets betekent zomaar iets. En daar genoot ik van.
Een spuuglelijke lamp in de oude tweede kamer is niet enkel spuuglelijk. Het moet openheid verbeelden. Een even lelijk tapijt staat voor diversiteit. Er zijn tientallen vergaderzalen in de nieuwbouw. Er worden in die tientallen vergaderzalen ook tientallen vergaderingen per dag gevoerd, meer dan waar wij over horen. En alles wordt opgeschreven en gebonden in een boek. Dat boek wordt netjes in een prachtige bibliotheek bewaard. En die bibliotheek zelf barst ook van de kleine symbooltjes.
Het is een Dwemer-Puzzle-Box vol met verschillende symbooltjes. Met verhalen, en soms betekenissen waarnaar je moet gissen als je die niet weet. Een wereld in een wereld, maar voor Nederland het centrum van het universum waar niets zomaar gebeurt. Men mag zeggen dat ik dol ben op de symboolpolitiek. Maar dat is natuurlijk ook politiek. Het is in elk geval iets wat ik mooi vind. Mooier dan de hedendaagse kunst en architectuur waar de betekenis vaak verloren gaat omdat die er zelf bij bedacht moet worden.
En ik heb een glimp opgevangen van Thierry Baudet. Dat was ook wel leuk.