Een paar weken geleden kreeg ik een forse envelop in de post. Ik keek nogal bevreemd naar deze vrij dikke papiermassa. Normaal krijg ik mijn pensioenbrieven ook op dit formaat. Maar die envelop is over het algemeen dunner. Ik was dus een beetje bevreesd deze open te maken en zou ervan overtuigd zijn dat het verkeerd bezorgd was, ware het niet dat het adres gewoon klopte.
Ik maakte het open en een van mijn eerste geschreven verhalen ooit viel eruit. De Bismarck 8. Het verhaal is verloren gegaan in de tijd, maar bij familie zwerven soms nog geprinte edities van dit verhaal. Ik schreef het op mijn veertiende en speelt zich af in het universum van het Keizerrijk, de verhalenreeks waar ik inmiddels al bijna twintig jaar aan werk. De inspiratie voor dit fantasieverhaal kwam door het lezen van “De Stalin” een boek geschreven door John Watson welke weer verhaalt over een fictief Soviet-slagschip. Ik besloot om de Bismarck 8 te schrijven na het lezen van dit boek en legde mij enkele beperkingen op. Ik mocht er niet langer over doen dan 24 uur en het moest elf hoofdstukken tellen. Elk hoofdstuk was gebaseerd op een nummer van het album van Yanni, Live at the Acropolis.
Het verhaal is nagenoeg onleesbaar. Ik schreef toen nog niet zo lang en had nog een lange weg te gaan voor ik verhaalstructuur, dialogen en karakterontwikkeling onder de knie had. Laat staan dat ik zinnen in een juiste volgorde kon gieten en de woordkennis had om alles adequaat te beschrijven. Maar het was wel een boekje van mij. Ik had het ooit aan mijn tante Carla gegeven en haar dochter stuurde het nu aan mij terug.
Het was vreemd symbolisch om dit boekje, zo vlak voor mijn vakantie, in handen te krijgen. Ik schrijf graag en vaak over schepen. Maar ik had nooit een stap op een schip gezet. Jachtjes uiteraard wel, net als veerboten en roeibootjes. Maar nog nooit was ik aan boord van een echt groot zeeschip geweest. Vandaar dat ik mijn stoutste schoenen aan had getrokken en een vakantie had geboekt. Een cruisevakantie. Vooral voor de ervaring.
Het liefst was ik naar Tunesië gegaan. Maar dat land is zeer instabiel en heeft niet zelden aanslagen van verschillende groeperingen. Een paar jaar geleden besloot een terrorist uit zee te komen op een toeristenstrand en daar een hoop Engelse vakantiegangers overhoop te schieten. Nu gebeurt je dat, mits de terrorist in kwestie kundig genoeg is, maar één keer. Maar het was niet mijn droombeeld. Mijn bedoeling was om Tunesië te bezoeken en in alle rust een bezoek te kunnen brengen aan de opgravingen bij de antieke stad Carthago. Niet om elke paar meter angstig over mijn schouder te kijken.
Toen viel ik voor een cruise. Deze vakantie bevatte voor mij een hoop hoogtepunten. Het was, uiteraard, mijn eerste cruise. Maar het was ook mijn eerste vakantie alleen. Nu ik mij ermee verzoend heb dat ik alleenstaand zal blijven, om legio redenen, is het ook tijd om mij meer als single te gaan gedragen. Een van die dingen is alleen op vakantie gaan, en waarom dan geen cruise?
Cruisen wordt over het algemeen geassocieerd met vermogende en gepensioneerde ouderen. Ik als alleenstaande dertiger zou dus een vreemde eend in de bijt zijn. Maar ik ging toch zeker niet op vakantie voor hen? Ik ging op vakantie voor mij! Op deze manier schoof ik twijfel voor twijfel van tafel tot alleen de twijfel van de reis zelf overbleef. Aangezien ik nooit alleen op vakantie was geweest had ik nu natuurlijk ook de verantwoordelijkheid voor mijn eigen planning. Ik kon niet langer vertrouwen op de planning van anderen. Vandaar dat ik Schiphol uit mijn hoofd leerde, alle informatie verzamelde en apart legde wat ik belangrijk vond.
Zo stapte ik een paar weken geleden op de zaterdagochtend in het vliegtuig. Een avontuur en een nieuwe ervaring tegemoet.
wordt vervolgd