Toen het WK voetbal in Zuid-Afrika werd gespeeld hadden wij als collega’s een deal gemaakt met de leiding van het bedrijf. Zodoende mochten we het werk stilleggen om te kunnen kijken naar de weergaloze zegetocht van de Oranjeleeuwen die vooral onder werktijd moesten voetballen. In ons werktenue keken we naar de avonturen van Robben en Sneijder. In de rust zetten we het kanaal over naar SBS6 waar een ander hoogtepunt speelde. In de rust zond de volkszender namelijk voetballende vrouwen uit.
Niet zomaar vrouwen. Vrouwen in verleidelijke lingerie die met bijbehorende gilletjes een bal in een doel probeerden te schieten. Vrouwenvoetbal anno 2010. Het is een document dat toont hoe snel het beeld kan veranderen. Een paar jaar geleden zinderde het hele land toen het EK Vrouwenvoetbal in Nederland werd gespeeld. En de Nederlandse Leeuwinnen zich een weg naar de top vochten.
Dit waren geen meisjes in lingerie die met lieflijke kreetjes een bal op een juiste manier probeerden te raken. Dit waren de vrouwelijke tegenhangers van de mannelijke helden. Die voetbal op een beschaafdere manier speelden dan de jongens. Schwalbes, het fenomeen dat een uitgestoken teen een lancering tot gevolg kan hebben, waren nauwelijks te zien. En knokken konden ze die dames. En ik heb er geen enkele wedstrijd bewust van gekeken. Al vond ik het een mooie prestatie dat de dames het kampioenschap wisten te winnen.
Als iemand die voetbal nauwelijks in de gaten houd was ik dan ook niet echt op de hoogte van het naderende WK Vrouwenvoetbal in Frankrijk. Het is dat de commercie een lichte poging doet om het evenement te kapen, anders was het aan mij voorbij gegaan. Ik zeg een lichte poging, want het heeft nog lang niet de allure en de trots die heerste tijdens het WK in Zuid Afrika. Ik heb in elk geval nog geen wuppies of welpjes gezien.
Er zijn geen mediabedrijven die WK-Deals aan proberen te smeren. Of versierde straten. Vlaggetjes die aan auto’s hangen en kroontjes op trekhaken. Het WK Vrouwenvoetbal van dit moment lijkt een aparte wereld, in deze wereld. Het wordt nog niet zo beleefd. En ik hield het ook niet zo in de gaten, tot de dames van Oranje ineens kans maakten op een finaleplaats. Ik richtte mij afgelopen woensdag dan ook in om lekker een avondje vrouwen te gaan kijken.
En dat was ook mijn insteek. Het voetbal heeft voor mij bijzaak. Ik heb een eerdere wedstrijd gekeken om het voetbal en ergerde mij aan de speelstijl van die dames. Dus ik deed het nu om te kijken naar de Leeuwinnen zoals ik had gekeken naar de meisjes in lingerie. In mijn ogen wordt de sexyheid van een voetbaltenue danig onderschat. De opwippende paardenstaartjes van de meisjes wanneer ze over het veld gaan. De blikken van wanhoop wanneer de tijd verstrijkt en de score maar niet op wil kruipen. De geweldige blik op een prachtig vrouwelijk achterwerk wanneer de camera bij een corner achter de dame in kwestie kruipt.
Maar toen ik eenmaal over de confrontatie met dat vrouwelijk schoon heen was kreeg ik toch de geest. Want er moest natuurlijk wel gewonnen worden. Roepend zat ik voor de televisie: “Naar voren! Het doel is de andere kant op!” Of van der Sande die alleen op het doel af stevende terwijl de rest koffie aan het halen was. Tenminste dat denk ik want ze waren in geen velden of wegen te bekennen. Kortom de bondscoach in mij werd wakker. Het werd nagelbijten net als bij de race in Oostenrijk afgelopen zondag. Hadden de Leeuwinnen voldoende minuten, net als Max Verstappen nog voldoende rondjes had om te kunnen winnen?
Toen het verlossende doelpunt kwam heb ik oprecht meegejuicht. Toen het laatste fluitsignaal klonk zag ik niet alleen maar leuke vrouwen, maar ook voetbalsters in hart en nieren. Meiden die hadden gevochten en gewonnen en nu een kans hebben op een winst van de wereldkampioenschappen. Zet ze op! Jullie zijn kanjers!