Vorig jaar zaten Gert-Jan en ik voor de tv te kijken naar een soort masterclass. Deze masterclass werd verzorgd door Waylon die het had over zijn “helden” die hem hebben geïnspireerd om muziek te maken. Deze helden waren de grootheden van de zogenaamde “Outlaw Country”. Johnny Cash, Waylon Jennings, Kris Kristofferson en Willie Nelson.
Hij vertelde verhalen hoe deze mannen bij elkaar kwamen en speelde tussendoor de muziek die zij gemaakt hadden. Muziek die bij zowel Gert Jan als bij mij in de smaak viel. Helaas duurde het programma kort. Te kort voor ons om er werkelijk van te kunnen genieten. Maar het bleek, zo zei Waylon, een voorproefje van zijn theatershow. Gert-Jan verspilde geen tijd om er kaartjes voor te boeken, want we wilden het wel in zijn volledigheid meemaken.
Vandaar dat we ons vorige week terugvonden in het Tivoli-Vredenburg Theater te Utrecht om in een uitverkochte zaal te luisteren naar Waylon. We wisten niet wat we konden verwachten, maar ik ging vooral uit van een voortzetting van de masterclass van weleer. Waylon als een soort Leo Blokhuis die de geschiedenis van “zijn” viertal uit de doeken deed en tussendoor de muziek zou spelen.
We hadden plaatsen helemaal bovenin de zaal. Zo hoog dat mijn hoogtevrees opspeelde. Maar ook zo hoog dat we een geweldig uitzicht hadden op het podium. Ten langen leste begon de voorstelling. Gert-Jan was helemaal in zijn nopjes, hij had zich voorgenomen een hele avond te genieten van zijn geliefde Country. Achter het podium hingen de portretten van de eerder genoemde helden van Waylon.
Waylon startte met een nummer. En daarna liep het niet helemaal als verwacht… we kregen geen masterclass, of een voortzetting daarvan. In plaats daarvan kregen we een show van Waylon, over… Waylon. En zijn oma, en zijn moeder en zijn vader. Met vooral heel veel Waylon. Af en toe werd de Outlaw-Country erbij gehaald. Maar dat was in de marge van het verhaal wat Waylon afstak over Waylon.
En om eerlijk te zijn; ik heb niets met Waylon! En ook Gert-Jan heeft niets met Waylon. En nu werden we, onverwacht, getrakteerd op een avondje Waylon met Waylon in de hoofdrol! Ik hoopte dat het verhaal van Waylon wellicht zou samenkomen met de Outlaw Country. Dat hij misschien zou overschakelen naar de andere kant van de plas en een vergelijking zou maken. Dat een van zijn belevenissen in contrast zou staan met die van Cash, Kris, Nelson of Jennings. Helaas gebeurde dat de eerste helft van de show niet.
Na de pauze waren de dames, die op onze rij zaten, verdwenen. Ze hadden voor geen enkel nummer geapplaudisseerd en ik ging ervan uit dat zij ook niet hadden gekregen wat ze ervan verwacht hadden. Maar na de pauze zou ook de band erbij zijn. Eindelijk zou de country losbarsten! In de vorm van het nieuwe album van Waylon.
Uiteindelijk was dat wel het betere deel van de show omdat die vooral om muziek draaide. Niet de muziek waarvoor we gekomen waren, maar wel muziek in het algemeen. En sommige muziek was wel te pruimen. Vooral bij de toegift, die ruim een half uur duurde, werd het oprecht gezellig.
Op de terugweg waren Gert-Jan en ik het erover eens dat het niet was wat we ervan verwacht hadden. Sterker; ergens waren we het erover eens dat het niet was wat ons was voorgespiegeld. Erger: we hadden zelfs in de verte het gevoel bij de neus genomen te zijn. Alsof we onder valse voorwendselen naar Utrecht gelokt waren.
We hebben niet gekregen waarvoor we gingen. En eigenlijk waren we daar lichtelijk gepikeerd over. Het was vooral de onemanshow van Waylon, over zijn grootste held: Waylon. En daar waren we het over eens. Maar het zou Waylon, ergo, Willem Bijkerk niets uitmaken hoe we erover dachten. We dachten in elk geval aan hem. En hoe vol kritiek dit stukje ook staat, dat vindt hij alleen maar geweldig. Want wat we van Waylon hebben geleerd is dat hij dol is op Waylon en als er over Waylon gesproken wordt. Of dat nu negatief of positief is.