Het moet eind vorige maand zijn geweest dat ik las over ophef rond Netflix. Ik dacht in eerste instantie een zoveelste docudrama waar Netflix goed in is om op de markt te brengen. Making a Murderer, Tiger King, When They See Us. Docu’s over onrecht (al heb ik Tiger king nooit gezien). Maar de ophef ging nu over een... pedofilm?
Netflix had voor de film “cuties” (Mignonnes) een promotieposter gebruikt waar een aantal zeer jonge meisjes in zeer suggestieve poses stonden, en de strakke kleding liet ook niets aan de verbeelding over. De ophef was groot en ik vond het een gewaagde stap en kijkende op Facebook onder aankondigingen voor Undercover werd Netflix regelmatig door de gehaktmolen gehaald.
Was dit dus werkelijk een film waar vieze oude mannetjes zich op af zouden trekken? De reviews zeiden iets anders over deze van oorsprong Franse film die in de prijzen was gevallen. Die zeiden dat het een coming of age-story was. Maar wie had er nu gelijk? Ik besloot het gelijk zelf maar te gaan halen en de film te kijken.
Voor ik begon met het kijken van de film dacht ik aan verhalen uit mijn jeugd die ophef zouden veroorzaken. Ik kwam uit bij het boek “Rauzer”. Een verhaal geschreven door Peter-Jan Rens. Rauzer gaat over een jongen die graag Rauzer genoemd wil worden. Hij haat zijn oude leven en zijn keurige naam. Hij wil “rauzen” en vlucht naar de grote stad.
Daar komt Rauzer in contact met een jong meisje die de zorg voor Rauzer op zich neemt. Ze leert Rauzer dat hij werk moet doen om geld te verdienen. Voor iemand van zijn leeftijd is er weinig meer te doen dan auto’s wassen. Nu is dat nog redelijk onschuldig. Maar het meisje is niet zo onschuldig als ze lijkt. In werkelijkheid is ze een prostituee en dat stak Peter-Jan niet onder stoelen of banken. Rauzer betrapt haar als ze seks heeft in een auto, en ze waagt meerdere zelfmoordpogingen die door Rauzer worden verijdeld.
In elk geval was dat boek nog in het Nederlands en werd het voorgelezen door mijn leerkracht. Ik had mij nu voorgenomen om een Franse film te gaan kijken. Een taal die ik niet eens beheers. En wat mij opviel? Het verhaal is zo seksueel als dat je het zelf wil maken. Bij de MediaMarkt lag een tijdlang een ontspanningsstaaf. Een getraind oog wist dat die staaf niet alleen te gebruiken was om je nek te masseren. Maar zo werd het niet verkocht.
Het eerste deel van de film is enkel ellende voor het hoofdpersonage, Amy. We vallen in haar leven aan het begin van de puberteit. Haar leven wordt beheerst door Koranlessen en een gebroken gezin. Haar vader zit in Senegal en heeft besloten een “tweede vrouw” te nemen. Terwijl haar omgeving en cultuur zegt dat de moeder van Amy blij moet zijn dat hij een tweede vrouw neemt begrijpt Amy de pijn van haar moeder. Ze begint duidelijk te twijfelen aan haar cultuur, familie en toekomst.
Dat wordt aangejaagd door meisjes in haar flat en school. Zij lachen, dansen en zijn hartsvriendinnen, een tegenhanger op het leven van Amy. Op haar weg naar puberale opstandigheid jat ze een telefoon en krijgt zo, via sociale media, meer inzicht in het leven van haar leeftijdsgenoten. Vanaf dat moment gaat alles om de likes en populariteit. De telefoon maakt haar populair en zo komt ze in de vriendinnengroep.
Na een tijdje kwam ik erachter dat dit niet de pedofilm was waarmee werd geschermd. En dat Rauzer niet de juiste vergelijking is. Ik kreeg flashbacks naar het nummer “meisjes van dertien” van Paul van Vliet. Net als deze elfjarige meisjes horen de meisjes van Paul van Vliet nergens bij. Overal tussenin.
In de hoop een danswedstrijd te winnen gaan de meisjes steeds verder in het seksualiseren van zichzelf. De lastigste scènes zijn juist die van de pogingen om Amy op het rechte spoor te brengen. Haar moeder die van wanhoop niet weet wat ze met haar dochter aanmoet. Haar tante die bij haar eerste ongesteldheid belooft dat ze over een paar jaar een man zal trouwen. Een reinigingsceremonie waar Amy’s obscene danspassen worden uitgelegd als de duivel die haar lichaam verlaat.
Amy gaat te ver wanneer haar neef erachter komt dat zij zijn telefoon heeft gestolen. In een poging om de telefoon te houden probeert ze hem te verleiden. Wanneer dat niet lukt neemt ze een laatste foto van haar ontblote kruis. Ze verliest haar vriendinnen nadat ze haar waardigheid al was verloren.
Uiteindelijk weet ze toch mee te doen aan de wedstrijd waar ze alle dansjes die ze hebben geleerd van internet opvoeren. Dit tot ontzetting van het publiek. Pas daar zakt bij Amy het besef dat ze haar hele leven te grabbel heeft gegooid. Ze wilde ouder zijn, ouder doen. Maar nu ze op de grens staat wil ze terug naar haar moeder.
Uiteindelijk kan ik maar één vergelijking verzinnen. In het tiende album van Kinderen voor Kinderen zingt een meisje over haar lot in een dorpje waar niets te beleven is. Ze betreurt vooral dat ze nog maar “net onder twaalf is” en dus te jong of te oud voor alles. Maar ze vindt troost in het feit dat ze goed bombardon kan spelen en dat zo toch aanzien weet te verwerven.
De film is meer een, heel pijnlijke les dat het internet geen veilige plek is. En dat jonge meisjes erg beïnvloedbaar zijn. Dat gevierde artiesten die met hun heupen schudden dit doen voor een jong (te jong?) publiek. Terwijl wij ze, als samenleving, wel de hemel in prijzen voor hun vernuft en gedurfdheid. Het zegt misschien meer over ons als consument dat Netflix dit product op de wereld wilde brengen als een dansfilm dan als een coming-of-age drama.
Want, helaas, is anno 2020 in de geseksualiseerde internetsamenleving niemand meer onder de indruk van een bombardon...