Jaren terug zag ik een filmpje van een Vlaams programma “zonde van de zendtijd” dat filmpje verhaalde over de macht van de camera. Maar dan op een hilarische manier. Want met een camera zou je in staat zijn om zoveel dingen te doen die normaal niet mogen. Zo gaat de presentator een warenhuis binnen om “te laten zien hoe beveiligingspoortjes werken” en loopt met een gratis CD naar buiten. Weet hij een fiets mee te nemen en komt hij binnen bij een opera.
De macht van de camera stopte bij het hoofdkwartier van de NAVO. Daar werd de beveiliging serieus zenuwachtig van een verslaggever met camera en ze werden zonder omhaal ingesloten. Ondanks dat de presentator zijn act probeerde hoog te houden en gewoon verslag te doen over “hoe de beveiliging moet reageren op indringers”.
Nu ben ik al ruim een jaar columnist in de radioshow van Henri op Oké-FM en had ik aangegeven graag meer te willen doen voor de zender. Ik dacht hierbij niet aan een radioshow, maar meer in de vorm van verslaggever. Er zijn zoveel evenementen in de buurt die niet worden verslagen, maar die het wel verdienen. Ik had zelfs een half werkstuk ingeleverd met mijn idee over de aanpak.
Pas een paar weken geleden kwam het idee uit en kreeg ik zeer basaal les in cameragebruik. Daarna was het zaak om een evenement te vinden om te verslaan. Dat werd de kunstroute XXL in Zaltbommel. Zaterdag ging stond ik dus, voor mijn doen,. vroeg op om met Anita Hendriks verslag te gaan doen in de Bommelstad, en om uit te vinden hoe de camera werkelijk werkte.
En daar werd ik mij pas echt bewust van de macht van de camera. Ik wil mij niet op de borst kloppen, maar ik raak na een jaar radio niet echt meer onder de indruk van een microfoon. En ik was min of meer vergeten dat andere mensen dat nog wel werden. Laat staan een microfoon gecombineerd met camera. Elk atelier waar we binnengingen in de hoop een gesprekje te kunnen voeren, of beelden te mogen maken werden we begroet met ingehouden zenuwen.
Nu zijn kunstenaars gevoelige mensen, maar het feit dat ze werden ondervraagd over hun werk maakte dat sommige hypergevoelig werden. Het verbaasde mij aan de ene kant, maar het was een leuk effect om te zien, mee te maken en eigenlijk ook een beetje te veroorzaken.
Een ander effect, eigenlijk minder leuk, was dat we bezoekers weg leken te jagen. Kunstenaars en artiesten blijven natuurlijk bij hun werk, om het te bewaken en te presenteren. Maar de meeste bezoekers schrokken zich een hoedje wanneer ik de standaard neerzette en de handelingen voor het filmen doornam. Zo kon een gevuld atelier ineens helemaal leeglopen enkel omdat ik de driepoot uitklapte en Anita de kunstenaar op zijn of haar gemak stelde met een aantal proefvragen.
In elk geval. De macht van de camera… pas maar op want ik (en Anita) hebben die macht! Vrees voor de lens! We hebben al gesproken over filmen in de tweede en eerste kamer. Maar de NAVO… ik denk dat we die toch maar even links laten liggen.