Ik lees niet zo veel als ik zou willen. Ten eerste schrijf ik liever dan dat ik lees. Iets produceren, creatief bezig zijn. Dat is altijd leuker dan veel tijd investeren in een lang verhaal. Ik lees daarom eigenlijk alleen dingen die ik echt wil lezen. Een verhandeling over geschiedenis. Een politiek achtergrondverhaal. Toen Game of Thrones nog op tv was heb ik de boeken gelezen. Al was het maar om te weten wie er dood zou gaan in de komende seizoenen.
Helaas was de serie eerder af dan de boeken, en het is de vraag of de fans wel een bevredigend antwoord krijgen in boekvorm. Vooral omdat het einde van de serie tegenviel met de eerdere seizoenen, en omdat de schrijver van de boekenserie niet bekend staat om zijn snelle werk.
In elk geval, voor wie de serie niet kent, speelt het zich af in een fantasieversie van de middeleeuwen. En dat heeft als gevolg dat vrouwen en meisjes worden achtergesteld. Meisjes en vrouwen werden in de middeleeuwen vastgehouden door hun status en positie. Wie voor een dubbeltje geboren werd zou nooit een kwartje kunnen worden wegens hun afkomst. Hierdoor heeft de serie een reputatie vooral te barsten van de, niet geheel vrijwillige, seksscènes.
Het waren de middeleeuwen! Als iemand van edel bloed een boerenmeisje ziet, en hij vindt dat meisje aantrekkelijk dan is het aan hem om zijn droom waar te maken. Niet aan haar. De serie dwingt steeds de neus op het feit dat een ongehuwde vrouw, of meisje, dat zwanger raakt minder heeft dan niets. Een gruwelijk lot dat helaas vandaag de dag nog op veel plekken in de wereld voor komt.
Nu is het nog niet zo heel lang geleden dat vrouwen werden behandeld als bezit van vader of man. Op mijn cruise, vorig jaar, sprak ik Lenie. Een vrouw die, toen ze in het huwelijk trad werd ontslagen. Want dat hoorde zo in die tijd. Bovendien had ze geen controle over haar eigen bankrekening en wanneer ze geld wilde opnemen moest manlief mee naar de bank.
Toen de film Titanic in zevenennegentig uitkwam mocht ik van mijn moeder mee naar de bioscoop. Ik gaf geen ene zier om het liefdesplot, ik ging enkel voor de epische beelden van het zinkende schip. Een blote Kate Winslet op de bank deed mij niets. En toen zij samen met Leonardo Di Caprio seks had in een auto vond ik het enkel cool dat er een auto aan boord was! Toen ik later keek begon ik het verhaal door te krijgen. Een dom jong meisje dat haar zekerheden overboord gooide (bijna letterlijk) enkel omdat ze verliefd werd op een niksnut. Ze had alles; een vent met geld, afbetaald appartementje en een bedrijf. En ze vergooide het voor de blonde lokken van iemand benedendeks!
Uiteraard is het niet zo, en zeg ik het enkel gekscherend. Het is het verhaal van een meisje dat uit een abusievelijke relatie ontsnapt en haar eigen weg zoekt. Dat ondanks haar onzekerheid van een tragisch figuur leert dat ze moet leven en niemands slaaf is.
Nu is daar geen boek van, al heb ik vroeger boeken over de Titanic verslonden. In elk geval zette Titanic in het onbedoelde bijplot een vrij sterk vrouwenpersonage neer. En het schuwde niet te laten zien dat ze door zowel haar verloofde als haar familie werd gezien als bezit. Een ruilmiddel voor geld en seks. EN dat die familie ook bereid was haar fysiek en emotioneel onder druk te zetten om hun eigen zin door te drijven. Eigenlijk is het nu gemeengoed dat vrouwen en meisjes in boeken, computerspelletjes en films steeds onafhankelijker personages zijn. Die willen ontsnappen en boven zichzelf uitstijgen. Zich niet schikken naar hun rol.
Nu ben ik al een tijdje bezig in een boek waar dat niet lijkt te gebeuren. Ik las een aantal jaren geleden over dit boek, dat toen nog geen serie was, en het werd omschreven als porno. Porno die de vrouwen het hoofd op hol bracht. Niet veel later veroverde dit boek de wereld en het is nu verfilmd en algemeen bekend. Vijftig Tinten Grijs. Nu ben ik ook dol op porno en wilde graag weten wat vrouwen nu zo opwindend vonden. Het duurde pas tot dit voorjaar dat ik deze boeken kon lenen en sindsdien ben ik bezig mij door het verhaal te worstelen.
Nu was ik, net als iedereen die het boek niet gelezen heeft, wel ongeveer bekend met het verhaal. Een meisje, jonge vrouw, die tegen een rijke zakenman aanloopt (die zaken in zaken doet) en met hem een SM relatie begint. Ik had mij dus voorbereid op veel fysieke kwelling en geweld. En nu, halverwege het verhaal, ben ik daarin niet teleurgesteld. Maar waar ik wel in teleurgesteld ben is het hoofdpersonage.
Het boek is geschreven door een vrouw. Met als hoofdpersoon een vrouw. En ik had dus verwacht te maken te krijgen met een sterke persoonlijkheid. Recht voor haar raap. Iemand die zich liet bewerken met zwepen maar daarbuiten met de vuist op tafel zou slaan. Maar wat een tegenpool is het. In feite is Anastasia een kinderlijk, puberaal, scholiertje die geen mogelijkheid onbenut laat om kwijlend te denken aan haar tegenspeler Christian Grey.
In de eerste helft alleen zijn er aangaande Christian Grey meer rode vlaggen dan er tussen 1933 en 1939 waren over de opkomst van Adolf Hitler. En ze lijkt bereid deze allemaal te negeren. Ze leest contracten door met seksuele handelingen en terwijl ze doodsbang is gaat ze er toch mee in. Of overweegt deze serieus.
Ik ben dol op vrouwendingen. Ik heb genoten van de films over Bridget Jones’ en heb een voorliefde voor de Disneyfilm “de Kleine Zeemeermin”. Maar waar dit inderdaad smoorverliefde personages waren leken ze beter te weten wat ze aanmoeten met het leven dan Anastasia Steele.
Als dit is waar vrouwen zo opgewonden van worden en zich aan willen spiegelen… dan maak ik mij werkelijk zorgen over de vrouwen. Want volgens alle nieuwsberichten hebben deze boeken SM mainstream gemaakt. Talloze opgewonden huisvrouwen wrijven opgewonden de benen tegen elkaar al denkend aan de zweepjes thuis. God sta ons bij. Al zouden diezelfde vrouwen in de kruisiging waarschijnlijk een geweldige SM-act zien.