‘Hé, Dion, heb jij … al eens gezien?’ Is een vraag die ik vaak naar mijn hoofd geslingerd krijg. En meestal antwoord ik ontkennend. Het puntje, puntje, puntje is namelijk meestal een serie op Netflix. Een serie die dan door de vraagsteller wordt aanbevolen op basis van een aantal punten. Helaas doe, of kan, ik weinig met die aanbeveling.
Het is tegenwoordig normaal dat een aflevering van een serie een uur duurt. En ik vind het eigenlijk zonde van mijn tijd om een uur naar een serie te kijken. Er was een moment dat ik dat geen probleem vond, maar ik vind van mezelf dat ik tegenwoordig een volle agenda heb. Mijn nieuwe lijflied is dan ook “zoveel te doen” van Toontje Lager. Zaterdagstukjes schrijven, columns schrijven, verhalen schrijven, filmpjes maken, nieuws opzoeken voor de radio, mijn baan, eten drinken en slapen. Het is zelden dat ik veel ruimte vind voor een serie, of om een serie op mij in te laten werken.
Maar vorige week was het anders. Chipszakken in huis, cola koud en Netflix aan. Het nieuwe seizoen van The Crown was uitgekomen. Een serie met een tekort aan geweld en bloedvergieten. Maar wel met dingen waar ik van houd; protocol, machtshonger, politieke spelletjes en een dubbele wereld.
Voor wie het niet weet: The Crown gaat over het leven van koningin Elizabeth van het Verenigd Koninkrijk. Elk seizoen behandeld ongeveer tien jaar van haar regeerperiode. In het eerste seizoen staat het begin van haar regeerperiode centraal. Hoe haar vader, koning George plotseling overleed en zij de troon moest overnemen. Hoe de plotseling veranderde rol druk legt op haar en de relatie met haar man. Bovendien moet ze omgaan met koppige premiers die denken het beter te weten.
Het tweede seizoen volgt hetzelfde patroon, maar in het derde seizoen zijn er dus al twintig jaar verstreken. De mentaliteit begint te veranderen. De macht van de koningin en onaantastbaarheid van het vorstenhuis is niet langer onaantastbaar. Bovendien leeft Elizabeth zelf nog in de oude wereld achter de muren van het paleis terwijl de wereld veranderd. Terwijl het Nederlandse koningshuis sinds Lodewijk Napoleon rampen niet schuwt weigert Elizabeth halsstarrig om langs te gaan bij een ramp op haar grondgebied. Volgens haar is dat niet de taak van de kroon.
Drama en politiek wordt doorspekt met allerhande protocol. Met de mystiek van een koningshuis en rituelen om aan te tonen dat de macht schuilt in de persoon die de kroon draagt. Van Churchill die koppig blijft staan wanneer hij op gesprek gaat bij de koningin, tot het bezoek van de Kennedy’s die het protocol, onbedoeld, omverwerpen.
Het is dezelfde reden dat ik kijk naar het “Urbi et Orbi” gepresenteerd door de paus en heb ik genoten van het Binnenhof en de tweede kamer. Momenten en plaatsen die barsten van symboliek en begrippen die soms eeuwen teruggaan. In deze tijd waar aan zoveel begrippen wordt getornd, zekerheden onzeker worden gemaakt is het fijn om weg te dromen in een wereld waar dat nog heerst.
Uiteraard is niet alles koek en ei. Nu de serie steeds verder de twintigste eeuw in komt verandert het aanzien van de vorst en het leven eromheen. Het sprookje is zelfs voor het koningshuis nog op enkele plekken. Met het huwelijk tussen Charles en Diana (we weten allemaal hoe dat afloopt) haalt het huis Windsor de moderne tijd het paleis binnen. De manier waarop de makers van de serie dit hebben verwerkt in het verhaal komt ze op veel kritiek te staan. Vooral omdat de criticasters denken dat mensen zullen vergeten dat het drama is. Toneel met acteurs die zich gedragen als karikaturen van de bekende personen waarover het gaat.
Maar gespeeld of niet, de woorden van prins Philip in de slotscène spreken meer waarheid dan de criticasters kunnen wegpoetsen: de koninklijke familie staat ten dienste van de kroon. Van de koningin. Persoonlijke gevoelens en wensen doen er niet toe. En het is dat vreemde gebruik waardoor ik blijf kijken. Dus mijn kijkgedrag staat ook ten dienste van the Crown.