Er zijn weinig dingen waarvan ik nog in paniek raak. Misschien dat tijdnood het enige is. Wanneer ik een afspraak heb en in een file belandt kan ik mijzelf wel opvreten. Zelfs als ik nog ruim genoeg tijd heb krijg ik de rillingen. Wat als deze file permanent is? Of er is zo’n zwaar ongeluk gebeurt dat ik via een heel andere route naar mijn bestemming moet? Meestal blijken het medelanders te zijn die niet weten hoe verkeerslichten werken, of die te laat beseffen dat rechts afslaan vanaf de linkerbaan niet kan wanneer de persoon naast je… enfin.
Het andere zijn vormen van ouder worden. Het is nu 2020 maar de jaren zeventig zijn voor mij nog altijd dertig jaar terug. Toen het vorige week 11 september was vond ik het lastig te beseffen dat het 19 jaar geleden was. Dat ik thuiskwam uit school en dat mijn moeder mij vertelde dat er een vliegtuig in het World Trade Center gevlogen was. Om het te horen vond ik nog grappig. Welke blinde piloot ziet nu zo’n massaal gebouw over het hoofd?
Toen ik de televisie aanzette en Max Westerman op tv verslag zag doen bleek het dat de eenentwintigste eeuw zich had aangesloten bij de rest van de wereld. Mijn fascinatie voor nieuws werd op dat moment geboren en doorheen de jaren versterkt. Misschien is dat wel een teken dat ik ouder aan het worden ben.
Maar als je mij werkelijk in paniek wil hebben moet je het hebben over haar. Als je grijze haartjes bij mijn slapen ziet schiet ik in een stuip. Ik ben nog maar eenendertig (tweeëndertig deze week) en ik ben nog niet toe aan grijze haren! Het enige grijze wat ik wil dragen is een grijs shirt, of grijze sokken!
Maar de werkelijke klap dat ik ouder aan het worden ben word ik nu al maanden aan herinnerd. Elke nacht, een keer of drie, of vier of vijf. Eruit om te plassen! Ik weet dat ik mijn lichaam behandel als de Temple of Doom. Maar ik had gehoopt dat een gespleten nachtrust nog een jaar of tien, twintig van mij verwijderd was. En nu zat ik ineens halfnaakt op een dokterstafel en kreeg ik de opdracht om 24 uur lang mijn gezeik te verzamelen en te meten.
Plassen in een maatbeker, onhandig overgieten in een verzamelbak. Kokhalzen wanneer de dop van de bak af gaat en uiteindelijk doorroeren en in een klein potje overgieten. De constante herinnering dat een van de belangrijkste organen het aan het opgeven is. Waar dan ook tijdens het hele proces, er is iets mis. Maar wat? Als ik het maar wist dan zou ik rust kunnen vinden. Zelfs als het iets heel ernstigs is dan weet ik het in elk geval en kan ik besluiten of het een ziekte is, of een ouderdomskwaal.
Misschien om me jong te voelen besloot ik mijn verjaardag in de Efteling te vieren. Even doen alsof de wereld normaal is en van terrasje naar attractie gaan. Bij de gastenservice kreeg ik een verjaardags button en werd zodoende de hele dag gefeliciteerd, en op een beschamend moment zelfs toegezongen. Uiteindelijk besloot ik in een attractie te gaan waar ik nog nooit in geweest ben. Niet dat ik mij kan herinneren in elk geval.
Zo perste ik mijn lijf in een veel te klein autootje in de “Oude Tufferbaan” en liet mij een simpel rondje rijden. Ik had die dag al vier achtbanen gereden. Maar juist deze rit staat mij het meest bij. Als een kleuter heb ik giechelend van de pret op de toeterknop gedrukt. Niet één keer, maar de hele rit lang. Zelfs als het niet nodig was of hoefde klonk het toetertje van de auto waar ik, en Peter die ik voor de gelegenheid had uitgenodigd, in zaten.
Toen we het station naderden keken twee vrouwen ons hoofdschuddend na en het woord “kinderachtig” viel. Al toeterend protesteerde ik en wees op mijn button. “Ik ben jarig! Dus ik mag het!”
Ondanks mijn plasproblemen even jong. En daarna… op naar de wc.
---
Iedereen trouwens bedankt voor de verjaardagswensen. Ik kan ze helaas niet allemaal apart benoemen en ik ga ze zeker nog even doornemen. In elk geval weer tot volgende week voor, hopelijk, een minder zeikerig stukje!