Iedereen nog bedankt voor de lieve en steunende woorden van vorige week. Gelukkig, of jammer genoeg, ben ik in tussentijd wijzer geworden. Daarom dus een opvolging van vorige week; nog meer gezeik!
Toen de huisarts had besloten dat ze niet konden vinden waarom ik zoveel moest plassen, en dan vooral in de nacht, zat er voor hem niets anders op dan mij door te verwijzen naar het ziekenhuis. Ik heb een auto en ben gewend om voor medische problemen een eind te moeten rijden. Dus hij stuurde mij door met het ziekenhuis met de kortste wachttijd. Het was begin augustus en ik kon gelukkig snel aan de beurt zijn.
Half september meldde ik mij in het Amphia ziekenhuis in Breda. Ik hield mijn eigen traditie hoog om eerst bij de personeelsingang te willen parkeren (omdat mijn navigatiesysteem mij daarnaartoe stuurde) voor ik de parkeergarage vond. Ik was op dat punt al te laat en probeerde mijn weg te vinden doorheen een onbekend, en groot, ziekenhuis. Gelukkig was alles aangegeven met routes.
Gelukkig was ik nog op tijd. Blijkbaar was de eerste afspraak (ik had een dubbele) afgezegd. Ze hadden mij hiervoor gebeld op mijn huistelefoon en een bericht achtergelaten op het antwoordapparaat. Nu heb ik een huistelefoon met antwoordapparaat. Maar ik gebruik die nooit! Meestal staat dat ding inderdaad eenzaam en alleen te knipperen in de hoek van mijn huiskamer. Ik stel mij voor dat het af en toe jaloers kijkt naar mijn overmatig gebruikte mobiel.
En inderdaad knippert het lampje van het antwoordapparaat. Maar dat doet het altijd. Soms luister ik het af, meestal is het een kort geluidje van iemand die met een zucht de telefoon neerlegt. En ik ben ervan overtuigd dat ik consequent word gebeld door iemand die een fout nummer draait. Want standaard is een bibberende oude-vrouwenstem die zegt dat ze mij probeert te bereiken maar dat ik er weer niet was. En ergens tussen die brei staat nu een bericht van het ziekenhuis dat mijn eerste afspraak niet door zou gaan.
In elk geval was ik dus wel op tijd voor de internist die zich zorgen maakte over mijn nieren en dus de opdracht gaf 24 uur mijn plas op te vangen, bloed te prikken, een echo te laten maken…
Het opvangen van de plas was al een, goor, avontuur op zich. Maar ik weet nu hoe mijn auto zich voelt bij een APK. Terwijl ik de plas inleverde moest ik ook bloed laten prikken. Ik wist niet zeker of ik daarvoor nuchter moest zijn. Dus uit voorzorg had ik in de aanloop niet gedronken of gegeten. Ik leverde het potje met de verzamelde urine in, daarna liet ik mij lek prikken. En toen kondigde dokter Dracula van Prikkenstein aan dat hij ook een potje verse urine nodig had.
Met heel veel moeite heb ik een paar druppels uit mijn nuchtere lichaam weten te persen en ben daarna uitgebreid gaan ontbijten. Eieren met spek, croissants. Lekker! Een paar weken later mocht ik voor de echo naar het ziekenhuis. Ik had dit alleen nog maar gezien op tv. Want nu lijk ik wel zwanger, maar ik had nooit een echo laten, of hoeven laten, maken. Of een reden gehad om daarbij aanwezig te zijn. In tegenstelling tot het bloedprikken had ik nu extra veel gedronken. Er moest namelijk, behalve mijn nieren, ook een echo van mijn blaas worden gemaakt.
Ik lag een beetje ongelukkig terwijl de arts met zijn scanner over mijn buik ging en ik af en toe bij moest draaien. Als laatste zette hij het apparaat op mijn volle blaas waardoor ik moeite moest doen om die niet live op de echo te legen. Een paar minuten later lag ik, inmiddels dus geplast, weer op het ongemakkelijke bed en hij concludeerde dat mijn blaas in elk geval goed leeg liep.
Hij had niets gezegd over mijn nieren, en daar maakte ik mij dus wel zorgen over. Van de week ging ik, hopelijk voor de laatste keer, naar het Amphia voor de uitslag. En die was conclusieloos!
Mijn nieren werkten top en concentreerden zeer goed, geen suikerziekte of diabetes en mijn blaas liep goed leeg. Mijn lichaam, mijn Temple of Doom, werkte als een zonnetje en zou zo door de APK heen kunnen. Er was volgens mijn onderzochte organen geen enkele reden om in de nacht zo actief te worden. Voor mijn gezeik zou ik dus naar de uroloog moeten. Nog enger!
Maar de internist plaatste wel een kanttekening. Misschien moest ik minderen met zuivel en eiwit. Zuivel en eiwit? Mijn twee meest favoriete producten? Vrijwel alles wat ik lekker vind heeft een van de twee! Het liefst allebei! Als noordwestelijke-Europeaan ben ik gezegend met het lactose-gen en ik heb het altijd met liefde en enthousiasme gebruikt! En nu wilde ze de deur daarvoor dichtgooien, of in elk geval op een kiertje zetten?
Nou, goed dan!