Het is natuurlijk in de marge, maar ik voel mee met premier Rutte en het kabinet. Waar zij elke paar uur de vinger, al dan niet letterlijk, aan de pols moeten houden en moeten overwegen nieuwe maatregelen af te kondigen. Zo moet ook ik elke keer mijn stukje of column aanpassen. Vorige week had ik een column klaarstaan. Dat was tot de corona om zich heen greep en ik een nieuwe moest schrijven.
En toen kwamen de maatregelen tegen corona en toen moest ik een noodgreep doen. Vorige week vrijdag was ik namelijk nog in de veronderstelling dat ik op vakantie zou gaan. Een lekker weekje Curaçao. Ik keek er al maanden naar uit, maar werd de laatste weken toch steeds zenuwachtiger. Ik hield het nieuws in de gaten, las zelfs het nieuws van het eiland zelf. Alles om erachter te komen of we nog wel zouden kunnen gaan. Of dat we nog wel zouden mogen. Om vorige week vrijdag mijn zinnen te verzetten had ik vrij genomen en was ik lekker kleren gaan kopen voor de vakantie. Korte broeken, shirts, sokken.
En toen kwam in de avond het nieuws dat de vakantie niet door zou gaan. Curaçao had de grenzen gesloten. Waar ik al bang voor was. Een beetje bleu ben ik naar bed gegaan en heb ik besloten om een reserve-stukje te plaatsen. Eentje die ik voor noodgevallen paraat heb staan. Hoewel ik geen centje pijn heb, ik geen corona heb en al tijden niet meer durf te hoesten werd ik per decreet geweigerd. Ergens wens ik dat ik het virus krijg, al is het maar als rechtvaardiging.
Maar, toegegeven, ik ben bang voor het virus. Niet dat ik bang ben om ziek te worden. Ik behoor niet tot de risicogroep. Ik ben wel angstig anderen aan te steken, mensen die mij dierbaar zijn en die wel moeite zullen hebben met het virus. Maar echt bang ben ik voor de afkomst van het virus. Het feit dat ik een ziekte oploop die begonnen is bij een verknipte vleermuis op een smerige markt. Bah! Het geeft mij de kriebels.
Maar ook de manier waarop de wereld reageert. Ik heb een paar keer verzucht dat ik mij de apocalyps heel anders had voorgesteld. Maar ineens is het rustig op straat. Rustig op de weg. Ineens is het kalm in de supermarkt. Als ik naar de Albert Heijn ga hangt er een bedrukte sfeer. Ik kan het niet plaatsen. Mensen houden zo veel mogelijk afstand.
Als er nu iemand naast mij hoest heb ik automatisch de reactie van iemand die een moslim “boem” hoort roepen. Ik geloof niet daadwerkelijk dat iemand die hoest corona heeft. Maar het zou toch eens!
Afgezien van dat is het een bijzondere tijd. Nooit eerder had ik durven vermoeden dat evenementen zouden worden afgelast vanwege een ziekte. Dat mensen thuis zouden gaan werken vanwege een ziekte. Om de filelast te verlichten wordt al jaren opgeroepen thuis te gaan werken. En al die jaren lijken de files alleen maar langer te worden. En nu lijkt de snelweg bijna uitgestorven! Zelfs in de zomervakantie kom ik zelden zo’n rustige weg tegen.
Musea en concertzalen zijn gesloten. Kerkdiensten worden afgeblazen. Pretparken sluiten. Al het personenvervoer naar de Verenigde Staten is stilgelegd. Sportwedstrijden gaan niet door. Wie de emoties loslaat en afstand neemt kan zien dat het heel bijzonder is. Bijzonder om van dichtbij mee te maken. Iets om aan je kinderen en kleinkinderen te vertellen. De grote coronacrisis van 2020. Ergens ook beklemmend, maar fascinerend tegelijk. In 2001 zag ik hoe het westen ruw de eenentwintigste eeuw in werd gedwongen toen twee torens werden aangevallen. Corona geeft mij eenzelfde gevoel. Al hebben we nu geen werkelijke vijand om aan te wijzen als boosdoener.
Trump kan moeilijk Coronaland binnenvallen om “Corona-bin-Hatsjoe” te arresteren. Aan de andere kant waren een hoop Amerikanen, in een onderzoek van een paar jaar geleden, vóór een militaire interventie in Agrabah; de stad uit de Disneyfilm Aladdin. Het is dus niet ondenkbaar dat een hooggeplaatste generaal ergens een rapport heeft liggen en de aanval wil openen op Coronaland.
Nu probeer ik mij niet te laten beïnvloeden door al het nieuws. Ik bedoel; het is leven en blijven leven. Immer voorwaarts! En hopen dat deze bijzondere en vreemde situatie snel voorbij is.