Ik las de eerste week van januari een verhandeling die stelde dat in 2020 de derde wereldoorlog wel eens zou kunnen beginnen. Het was van een nogal obscure site en het opiniestuk beweerde dat de oorlog wel eens sneller plaats kon vinden dan men durfde te denken.
Ik schoof deze bewering terzijde. De derde wereldoorlog wordt al voorspeld sinds de tweede wereldoorlog is afgelopen. Elke scheet van de grootmachten wordt aangegrepen om de derde wereldoorlog uit te roepen, of om te beweren dat die uit gaat breken. Hoe het ook zij; de derde wereldoorlog zal waarschijnlijk snel afgelopen zijn. Einstein heeft voorspeld dat hij niet wist waarmee de derde wereldoorlog uitgevochten zal worden. Maar de vierde wereldoorlog zal worden uitgevochten met knotsen en stenen. De derde ronde zou volgens hem dus een ineenstorting van de beschaving betekenen.
Oh ironie toen Amerikaanse raketten een Iraanse generaal van de wereld bliezen. Ik dacht terug aan het stuk dat ik had gelezen en moest inwendig lachen. Zou er dan toch wel waarheid in zitten? Zou werkelijk de oorlog uitbreken? Enthousiast opgeklopt door (sociale)media balanceerde de wereld op de rand van waanzin. Stevige twittertaal van de Amerikaanse president nam het op tegen ideologisch onderbouwde woorden van de Iraanse machthebbers.
Het westen verdeeld over de te nemen stappen, afwachtend. Iran en Irak verenigd en aangevallen in hun soevereiniteit. In de begrafenisstoet voor de gesneuvelde generaal werden tientallen mensen vertrapt. Wie niet werd vertrapt gilde woedend mee, roepend om vergelding. En die vergelding kwam in de vorm van raketten op een Amerikaanse basis in Irak. De president kroop al snel in de twitter om te zeggen dat alles goed was.
Wat dat goede betekende was voor niemand echt duidelijk. Omdat het geen officiële verklaring was kon het ook zijn dat hij een nachtje had mogen stoeien met Melania. De vraag was dus hoe de reactie zou zijn. Want het waren nu eenmaal wél raketten op een basis. Zelfs als ze niet meer hadden geraakt dan de parkeerplaats waren de raketten afgeschoten met het doel te intimideren.
Het is dan opmerkelijk dat het leven gewoon doorgaat, zelfs met het wedstrijdje verplassen tussen de grootmachten. Het is soms gemakkelijk voor te stellen hoe op dit soort momenten de wereld stil lijkt te staan. Zo stel ik het mij wel voor dat in de dagen voor het uitbreken van de vorige wereldoorlogen mensen stijf stonden van de spanning. Dat ze bij familie wilden zijn en rond de radio zaten. Bang voor wat komen ging.
Maar voor mij ging in elk geval het leven door. Ik kreeg een oorontsteking, stond vloekend in de file en moest gewoon naar de tandarts met aansluitend de mondhygiëniste. En wie mij al langer volgt weet dat ik vooral met die laatste bloederige problemen heb. Mijn mondhygiëniste, of mondsadiste, is de nachtmerrie van mijn tandartsbezoeken. Ze is er vooral op gebrand om gevoelige plekjes te vinden en die te bewerken met, voor mij, onzichtbare martelapperatuur.
Ze heeft al eerder laten weten dat ik een van haar rustigste patiënten ben. “Wat ik ook doe, je klaagt nooit!” heeft ze zich een keer laten ontvallen. Waarop ik, in gedachten, antwoordde; vuile trut! Je weet het dus wel!
Al liggend op de stoel bewerkte ze dus weer mijn tanden en tandvlees, soms in overdrachtelijke zin. “Ja, dit is toch een gevoelig plekje.” Merkte ze op. En waar normale mensen gevoelige plekjes met rust zouden laten ging zij vol in de aanval met, wat voelde, een drillboor. Houten tandenstokers, een haakje en een spiegeltje. Water vermengd met bloed spoot in het rond en ik sloot mijn ogen.
Beelden van Trump en de Iraanse ayatollah gleden voor mijn ogen. Beelden waarin beiden beloofden elkaars landen zo veel mogelijk pijn te zullen doen. De ayatollah wilde wraak, en Trump wilde wraak voor de wraak van Iran. Even zag ik voor mij hoe een van beiden mijn mondhygieniste zou inzetten als het ultieme wapen. Gevolgd door een fantasie waar ze in een raket geladen werd en over de grens geschoten!
Toen ik, na de marteling, naar huis ging en het nieuws nakeek bleek dat het gevaar geweken was. Trump leek bereid om de uitbarsting van Iran te vergeven, en ook Iran vond het welletjes. Ik was blij dat de derde wereldoorlog voorlopig niet uit zou breken. Maar vind het jammer dat ik over een paar maanden gewoon terug moet naar het ultieme wapen; de mondhygieniste!