Ik heb jaren uitgekeken naar deze maand. Jaren van rekenen, van plannen en hopen. Deze maand komt er eindelijk, na meer dan twaalf jaar, een einde aan een van mijn stomste jeugdzondes. Eentje waarvoor ik maand na maand moest bloeden. Het was een lichte bloeding, maar toch was het bloeden.
Het verhaal: twaalf jaar terug had ik een PlayStation 3. En die gaf uiteraard prachtige beelden, voor die tijd. Het nadeel: mijn televisie was nog een ouderwetse beeldbuis. En bovendien niet groot; de beelden van de spelletjes, en films, kwamen dus niet tot hun recht. Het was rond de periode dat ik redelijk goed ging verdienen, voor die tijd. Ik draaide wisseldiensten in een fabriek onder een uitzendcontract. Daar harkte ik bijna vierhonderd euro per week mee binnen.
Merk op dat dit 2008 was en ik achttien of negentien. Voor mij was dat toen een hele hoop geld. Vooral omdat mijn baantje daarvoor nauwelijks tweehonderd euro per week opbracht. Toen ik mijn salaris van die week ontving was het dan ook het moment om voor een nieuwe tv te gaan kijken. Ik wilde een platte, en een iets grotere dan mijn beeldbuisje. Met mijn stiefvader toog ik dus naar de BCC om te kijken naar televisies.
Helaas. Bij aankomst bleek dat zelfs mijn hoeveelheid geld niet afdoende was voor een nieuwe platte televisie. Ik kwam overal net een paar tientjes tekort. We gingen naar een andere winkel en keken daar verder. Daar waren ze iets goedkoper. Maar nog steeds onbetaalbaar. Maar ik wilde niet weg zonder televisie. Mijn stiefvader wees mij op de mogelijkheid van het afsluiten van een persoonlijke lening.
Dat sprak mij wel aan. Dan hoefde ik niet onverrichter zaken naar huis. ‘Maar,’ zei ik tegen mijn stiefvader. ‘Als ik dat ga doen ga ik echt niet met een kleine televisie naar huis!’ Zo gezegd zo gedaan. Ik sloot een lening af en ging met een forse televisie naar huis. Dat was waar het verhaal begon van een jeugdzonde die nog twaalf jaar aan zou houden.
De slogan “geld lenen kost geld” is namelijk niet uit de lucht gegrepen. Er zit meer waars in dan je zou vermoeden. Ik betaalde netjes een maandelijks bedrag en betaalde de lening op gegeven moment af. Maar het krediet bleef bestaan. Duizenden euro’s stonden tot mijn beschikking. En ik wilde wel een andere computer…
Ik leende dus geld bij en kocht die computer. Weer betaalde ik af en ging toen op mijzelf wonen. Weer geld nodig dus ik breidde mijn lening weer uit. Toen stierf mijn computer en had ik een nieuwe nodig. Zo vond ik dan. In elk geval: redenen te over en steeds leende ik bij tot ik aan het plafond zat. En dat plafond was EU-technisch niet toegestaan om het zo te omschrijven.
Het aflossen was eigenlijk geen probleem. Het waren vele tientjes per maand, aanvankelijk. Ik dacht dan ook dat het snel voorbij zou zijn. Ware het niet dat de rente ook enorm was. Niet alleen betaalde ik nu rente over het geld wat ik in het rood stond. Ik betaalde ook nog eens rente over het geld dat ik had bijgeleend. Van elke euro die ik afloste ging een groot deel op aan rente en mijn eigen berekeningen toonden dat het jaren zou duren voor ik het volledige bedrag had afgelost.
En dat moment is nu. Eindelijk kan ik deze jeugdzonde vaarwel zeggen en afsluiten. Het einde van een periode en een domme, domme beslissing. Daarom een waarchuwing die ik eigenlijk niet zou moeten geven: ga niet lenen voor onzinnige dingen. Bepaal vooraf of het je wel waard is om jaren vast te zitten. Want dat mannetje met de blok aan het been is precies hoe het is.