Ik ben altijd al dol geweest op computerspelletjes. Ik ken helaas te weinig mensen die bordspellen willen spelen. Dus ben ik aangewezen op de computer. En zoals gezegd al van kinds af aan. Als klein jochie probeerde ik nazi’s af te slachten in Castle Wolfenstein. Ik begreep er toen nog niet veel van, dus het spel resulteerde in neergeschoten worden en vooral tegen muren op lopen. En ik ben persoonlijk verantwoordelijk voor een kleine massamoord op Mario. Enkel omdat de sprongen niet altijd goed uitkwamen.
Nu, enkele tientallen jaren later, zijn computerspelletjes nog altijd een deel van mijn leven. En ze vormen een groot deel van mijn maandelijkse uitgaven. Toen ik twaalf was kocht ik mijn eerste, eigen, console. Ik had toen natuurlijk al een computer. Maar ik wilde iets anders en kocht van mijn verjaardagsgeld een gameboy Advance.
Een van de dingen die ik mij herinnerde van de dag dat ik deze Gameboy ging kopen was dat we in de auto naar Oosterhout zaten en ik letterlijk op en neer sprong van opwinding. En angst. Als ik iets graag wil heb namelijk altijd de gedachte dat mensen die dezelfde kant op gaan als ik, ook naar hetzelfde onderweg zijn. Terwijl we over de A27 reden was ik ervan overtuigd dat iedereen ook naar de Intertoys wilde. En dat die het tot hun levensdoel hadden gemaakt om mijn Gameboy onder mijn neus op te kopen.
Uiteraard was de Gameboy er nog, en ik heb nog jaren geld geschraapt om nieuwe spelletjes te kunnen kopen. Het is in elk geval een goede koop geweest. Hoewel ik de spelletjes kwijt ben geraakt heb ik het apparaatje nog steeds. En het werkt na twintig jaar nog steeds. Dat is dan ook het enige wat in goede banen is gekomen. Want ik ben doorheen de jaren niet beter geworden met mijn ongeduld.
Toen ik mijn eerste eigen nieuwe laptop ging kopen (ook in Oosterhout, toevallig) stelde ik voor om nog wat te gaan drinken. Mijn stiefvader keek mij verbaasd aan. Hij was ervan overtuigd dat ik meteen naar huis had gewild om mijn nieuwe computer uit te proberen. Dat was ik ook wel, maar het had iets pervers om mijn opwinding in bedwang te houden voor een drankje.
Sindsdien koop ik elke paar jaar een nieuwe computer omdat (ik vind dat) de oude niet meer voldoet. Toen mijn auto door de keuring kwam, en mijn jeugdzonde (de lening dus) was afbetaald, besloot ik mezelf te kietelen. Ik wilde een nieuwe computer om spelletjes op te spelen. Waar ik vroeger naar de winkel ging, de mooiste uitgezocht, en met een model onder mijn arm naar buiten liep gaat het tegenwoordig anders.
Ik ga vergelijken wat elke keuze in huis heeft. Merken worden tegen elkaar opgeworpen. Budgetten worden gesteld. Ik kijk naar grafieken en lijsten die mij informatie geven waar ik maar een vagelijk begrip van heb. Ga ik voor een i5 of voor een i7? Met 16 gigabyte ram of 32 gigabyte ram? Wat is de videokaart en welke wil ik precies? Terwijl ik hem om hulp vroeg deed mijn collega Matthijs een voorstel: “Wat als ik er nu eentje voor je bouw?”
Ik had het al eerder in overweging genomen. Computers bouwen is tegenwoordig niet lastig meer, als ik het internet moet geloven. Ik heb vorig najaar een oude computer van mij uit elkaar gehaald om schoon te maken en weer opnieuw in elkaar gezet. Ik heb dingen ermee gedaan die ik normaal niet zou durven. Dure onderdelen die waren bezet met goud heb ik losgewrikt opnieuw koelpasta gegeven en daarna weer teruggeplaatst.
Maar zelf een computer bouwen. Duizenden euro’s uitgeven en dan het risico nemen dat ik iets verpruts? Het was, en is nog steeds, een nachtmerrie. En daarom was ik eigenlijk wel blij dat Matthijs voorstelde om het te bouwen. Hij maakte op papier een paar voorbeelden met verschillende budgetten en ik koos de duurste. En midden in de nacht heb ik, van mijn vakantiegeld al die onderdelen besteld bij de goedkoopste leveranciers.
Nu speelde mijn ongeduld weer op. Twee dagen later kreeg ik de moederboard in huis en ik heb smachtend, en vol bewondering, gekeken naar wat het hart van mijn nieuwe computer zou worden. Daarna was het wachten op de rest. En dan duurt wachten lang! Het duurde uiteindelijk twee weken voor ik het laatste pakketje ontving en de computer gebouwd kon worden.
Ik moet toegeven het is een prachtig ding. Niet alleen de beelden die het geeft zijn snel, en mooi. Maar de kast zelf spat ook van de kleuren, alsof er een disco of festival naast mij wordt gevoerd. Maar… ik drink liever weer een glaasje cola van vier slokken. Dan dat ik ooit nog twee weken in spanning ga zitten...
Hoewel… misschien ook niet.