Er zijn van die herinneringen waar je niet zeker van weet of je ze wel opnieuw wil beleven. Jaren terug was ik met mijn broertjes, in de zomer, bij onze surrogaat opa in Vlissingen, Daan. Nu was het normaal leuk om daar te zijn. Maar deze zomer was een uitzondering. Het was bijna een verveelde lijdensweg. Niets mocht, niets kon en we aten vlees gebraden in vet van meer dan een week oud.
Ik weet niet of deze ervaring is ontsproten aan het brein van drie jongens aan het begin van de pubertijd. Of dat we werkelijk dagenlang geleden hebben. Ik weet wel dat we elke avond bij elkaar zaten in de woonkamer en de dagen en uren aftelden tot we weer naar huis konden. Intussen pende ik de klachten van elke dag neer in een schriftje. De lijdensweg duurde uiteindelijk korter dan verwacht. Onze moeder had de noodkreet begrepen en stond op een gegeven moment voor de deur om ons op te halen.
Vervelen. Het is iets wat ik tegenwoordig nog wel eens doe. Dan vooral op saaie avonden, voor de televisie of op de warme dagen van de voorbije weken. Niets te doen, niets te ondernemen. Stilzitten in de schaduw zorgt er al voor dat ik ga zweten. Dus bewegen is er ook niet bij. Facebook doorbladeren en tussen de reclames door zien wat de mening is van andere mensen. Voor de zoveelste keer die dag het nieuws lezen. Een boek doorbladeren. Vervelend.
Nu weet ik niet of het bij anderen zo is. Maar ik krijg, als ik mij verveel, nooit de behoefte om dingen te gaan slopen. Het is niet dat wanneer mijn brein in stand-by modus springt de gedachte bovenkomt om met een honkbalknuppel naar de Albert Heijn te togen of containers in de brand te steken. Net zo lang tot de Mobiele Eenheid komt en die dan nog verder te tarten. Hoewel… een waterkanon met die warmte moet een verademing zijn.
In elk geval mij gebeurt dat niet. Maar de jeugd in verschillende plaatsen van Nederland maakt die link wel. Al meer dan een week hoor ik horrorverhalen van tuig in Den Haag, Utrecht en andere plaatsen in Nederland waar de jeugd helemaal losgaat. De nieuwsdiensten wagen zich niet in de buurt van de rellen en gebruiken graag de met telefoons geschoten beelden. Pas wanneer ze zon op is gaan de cameraploegen de wijk in om mensen te interviewen.
Meestal jeugd of wijkcoaches die wel een verklaring hebben voor dit gedrag: “de jeugd verveelt zich.”
…
Wat voor een slappe verklaring is dat? Ouderen zaten dit voorjaar vanwege de “Oude Rona” maandenlang vast in verzorgingstehuizen. Die moeten zich ook te pletter hebben verveeld. Nu kan ik het gemist hebben, maar er zijn mij geen rollatorbendes bekend die rovend en plunderend door downtown Appelscha trokken. Joelend tegen de politie en het gezag tartend. Laat staan dat ik mensen zag die klagen dat er niets op tv is voornoemde vuilnisbakken in de brand zie steken.
En ik en mijn broertjes waren ook niet van plan om het huis van Daan met de grond gelijk te maken omdat we een rotweek hadden. We wachtten af en hoopten op redding, of dat het goed zou komen.
Maar eerlijk is eerlijk. Ik zou een hele stad in de as leggen als ik die hele vervelende rotvakantie weer over mocht doen. Al was het maar om Daan nog één keer te mogen zien en spreken.