14 augustus 2021
Bekend van TV
Er zijn een aantal dingen waar mensen absoluut niet tegen kunnen. De meeste mensen dan. Eén ervan is het horen van de eigen stem. Ik ben daar inmiddels een beetje aan gewend geraakt, maar ook ik heb gehad dat ik die vreemde en stomme stem die de mijne was niet kon aanhoren. Rillingen over de rug, jeuk in de oren. Bereid om de luidspreker stuk te gooien zodat je never nooit meer je eigen geluid hoefde te horen.
De ander is een vreemde guilty pleasure; jezelf terugzien op tv! Ergens is het verschrikkelijk te weten dat jouw gefilmde evenbeeld de wereld over gaat. Aan de andere kant is het ook leuk om op te zoeken. Zo bestaat er van mij, en mijn broertjes, een glimp die op de nationale tv is uitgezonden. Dit was tijdens de intocht van Sinterklaas (de echte!) in Woudrichem. Wij stonden achter de dranghekken en probeerden de pieten te verleiden tot het geven van pepernoten. En thuis snorde de videorecorder om de intocht op te nemen.
Bij het terugkijken was ik, samen met mijn broertjes en moeder, inderdaad een fractie van een seconde in beeld. Eeuwige roem omdat in 2000 een nog net niet puberende Dion te zien was op beeld en bedelde om pepernoten. Dat valt in die halve seconde niet te zien, maar fantasie en voorkennis helpen een hoop.
Ik was deze korte introductie tot nationale televisie bijna vergeten tot vorige week een ander relatief hoogtepunt in mijn televisiecarrière werd getoond. Het is vakantietijd en het vooruitzicht tot ongerepte en ongeremde vrijheid maakt sommige collega’s rusteloos. Ik moet nog vijf weken tot mijn vakantie, en probeer dus zo goed en kwaad door te dieselen. En anderen waren al aan het ontstressen. En dat deden ze door een filpmje op te zoeken van… het werk.
Een paar jaar terug is het bedrijf waar ik werkzaam ben namelijk op tv geweest in een programma over duurzaamheid. Nu staat het bedrijf tot duurzaam als een Ferrari tot een Smart. Maar dat doet er voor het verhaal niet toe, en voor het tv-programma ook niet. In de aanloop naar de opnames werd het magazijn binnenstebuiten gekeerd. Sinds de bouw was er niet zo weinig stof geweest. Er werden ook plannen gemaakt over wat er op camera moest komen.
In elk geval zou mijn schermtijd meevallen. Ik was niet aangewezen om belangrijke taken te doen. Tot de opnamedag zelf dan. Behalve een der directeuren kreeg ik, ongewild en ongewaarschuwd, de meeste schermtijd toebedeeld. Rillend als een rietje van de zenuwen deed ik mijn werk terwijl een camera mij in de gaten hield. Ik speelde met een collega een toneelstukje hoe ik een order in ontvangst nam. En dat is uitgezonden!
Nu is het een aantal jaren geleden dat die cameraploeg is langs geweest en is het filmpje enkel nog een testament van hoe ik er in jonger jaren uit zag. Tegenwoordig is het niet lastig om op beeld te komen en door de wijde wereld te worden gezien. Facebook, YouTube en andere (a)sociale media leggen ons in perfect HD of 4K vast voor het nageslacht. Was men vroeger blij met een schilderij van de familie aan de muur. Of met een enkele zwart-wit foto waar men nog een half uur stil moest staan. Tegenwoordig zijn beelden voor de eeuwigheid met geluid en beweging te kust en te keur.
Er zijn zelfs al grafstenen waar de overledene een eigen videoboodschap op kan achterlaten zodat rouwende bezoekers hen nog even kunnen zien en horen. Hartstikke leuk en aandoenlijk. Maar ik ben op tv geweest! En dat betekende vroeger nog heel veel!