Ziek worden, of gewond raken, in computerspelletjes zijn vreemde gebeurtenissen als je het vergelijkt met het echte leven. Mijn personage krijgt een hap van een draak, wordt daarna geroosterd door diezelfde draak. Maar zijn wonden helen in een ogenblik als de tijd stil lijkt te staan en hij, naar mijn opdracht, besluit om een paar kilo kaas en vlees naar binnen te werken. Fit als een hoentje zet hij de strijd voor na een maaltijd waar een all-you-can-eat van zal schrikken.
Gebeten door een wolf met een enge ziekte, of een vampier? Bidden bij een tempel of altaar, of een toverdrankje drinken. En het is voorbij. Of je accepteert de ziekte en bent een paar dagen later zelf een vampier die de mensen de stuipen op het lijf jaagt en alleen maar in de nacht buiten kan komen.
Nee, in het echte leven is het niet zo gemakkelijk. Wanneer je zwak, zwetend en misselijk wakker wordt is het niet het beste idee om jezelf een oppepper te geven door rauw rendiervlees te verslinden. In plaats van toverdrankjes staat een hele medicijnkast met thuiszorgmiddelen tot de beschikking. En in het uiterste geval ga je naar de dokter. Nu klinken er steeds meer oproepen van artsen om medicatie voor thuis aan banden te leggen.
Het gaat hen niet om de paracetamol, maar om zwaardere medicijnen als ibuprofen. Volgens hen kunnen mensen zich onwetend meer schade berokkenen wanneer ze de medicijnen verkeerd gebruiken. Natuurlijk zitten de bijsluiters er niet voor niets bij, maar ook ik vertrouw daar niet altijd op. Stom natuurlijk.
Zo had ik een keer kalmeringstabletjes gekocht. Gewoon om mijn razende gedachten tot rust te brengen. Volgens de verpakking was het geschikt voor de zenuwen bij examens, of om stresssituaties te verminderen. Zo stond ook in de bijsluiter. En in diezelfde bijsluiter stond ook om nooit meer dan twee pillen te nemen. En zeker niet meer dan zes per dag.
Nu kan mij domheid worden verweten, en dat was het absoluut ook, maar ik besloot de waarschuwing in de wind te slaan. Twee pilletjes waren natuurlijk bedoeld voor iemand van normaal formaat, postuur en gewicht. Laten we zeggen zeventig tot tachtig kilo. Ik zat daar ruim boven. Mijn redenatie was dus dat ik, voor een optimale werking, drie pillen moest slikken om het hogere gewicht te compenseren.
Geef toe dat dit redelijk logisch klinkt. Maar ik kwam erachter dat dit pure domheid was, en dat een bijsluiter niet voor niets zulke exacte aantallen aangeeft. Ik slikte dus drie pilletjes in van een middel wat ik nooit had gebruikt en wachtte op het effect. En dat effect kwam snel. Eerst kreeg ik inderdaad rust. Heerlijke rust, alsof de signalen in mijn hoofd werden afgeknepen. Gedachten gingen niet snel meer maar langzaam. En langzamer. En langzamer…
Na een half uur was het geen rust meer, maar ruis! Ik had geen gedachten meer. Ik kon ze ook niet meer maken. Ik kon nog wel bewegen en plannen maken, maar meer ook niet. Ik begreep prikkels van geluiden en beelden niet meer, of kon ze niet meer interpreteren. De signalen naar mijn gedachten werden niet meer afgeknepen maar afgekapt! Alsof mijn brein niet meer in een hogere versnelling kon. Ik probeerde het wel, en wilde het ook wel, maar het was of er een plafond zat aan wat ik kon denken en bedenken. Het deed gewoonweg pijn om toegang tot mijn “hogere gedachten” te forceren.
Een van de weinige plannen die ik kon maken was dat ik naar bed moest. Ik kon enkel wachten en hopen dat het medicijn uitgewerkt zou raken. En dat ging dan het beste in slaap, wanneer ik mijn hersens toch niet werkelijk nodig had. Kreunend, met mijn hoofd in mijn handen, ben ik in slaap gevallen. Uren later werd ik wakker en merkte ik dat ik weer de beschikking had over al mijn gedachten. En die gedachten waren duidelijk: dit nooit meer!
Helaas had ik daar niet helemaal de hand in. Uit mijn familie zijn al meer mensen gevaccineerd en sommige daarvan kregen bijwerkingen. Toen ik vorige week mijn spuitjes ging halen was ik er dan ook van overtuigd dat ik het ergste op de hals haalde. Nu vielen de spuitjes mee, en het kwartiertje wachten erna proefde ik enkel een chemische smaak in mijn mond. Maar dat kunnen ook de zenuwen zijn geweest.
De hele avond heb ik gewacht op bijwerkingen. Maar ik werd niet misselijk, kreeg geen hoofdpijn en eigenlijk voelde ik me kiplekker. Tot ik de volgende ochtend wakker werd en spierpijn door mijn hele lijf had. Geen probleem: het was een bekende bijwerking. Maar het ergste moest nog komen. Ik negeerde mijn spierpijn en viel weer in slaap om wakker te worden in een droomstaat.
Speciaal om het vaccin te verwerken had ik een vrije dag aangevraagd. En dat bleek nu maar goed ook. Ik had niet de toegang tot mijn eigen gedachten. Ik… het voelde alsof ik een kalmeringspil teveel had genomen. Alle plannen die ik had voor mijn vrije dag vielen in duigen. Het enige wat ik kon was lam televisie kijken en proberen om iets wijs te worden uit wat ik zag. En toen ik ging autorijden was het maar goed dat de rest van het verkeer evenmin zin had om mij te rammen als dat ik bij hen probeerde te doen. Misschien wel een van de domste dingen die ik ooit heb gedaan, als ik eerlijk mag zijn. Pas in de avond keerde mijn verstand weer terug. En een dag later voelde ik me kiplekker.
Misschien moet ik de volgende keer wanneer zoiets gebeurd rauw drakenvlees eten. Ik bedoel… als het in computerspelletjes werkt...