Ik vraag mij soms af hoe mensen reageerden op gebeurtenissen in het verleden. Hoe was het voor mensen om te horen dat de geallieerde legers de stranden in Normandië hadden bestormd? We kennen uit films en documentaires de reacties in Frankrijk. Maar van Nederland zijn geen beelden. Ik denk dat de bevolking het deels als een opluchting aannam, maar ook teleurgesteld was. Normandië was ver weg en het kon misschien nog jaren of maanden duren voor de Geallieerden zich langs Parijs en Brussel zouden vechten. En misschien zouden ze Nederland helemaal overslaan en proberen om in Berlijn te komen vóór de Soviets dat zouden doen.
Een bekender beeld is Dolle Dinsdag. Een nieuwsbericht op 4 september 1944 dat Antwerpen zou zijn bevrijd was de dag erop reden voor een massale oproer en verwachtingsvolle sfeer. Het bericht dat Antwerpen zou zijn bevrijdt gaf aanleiding tot geruchten dat de Nederlandse grens ook was overschreden. Dat Breda zou zijn bevrijd, dat de Moerdijk zou zijn bereikt.
Hoe noordelijker men woonde, hoe noordelijker de spooklegers van de geallieerden werden geacht. Een bericht van Radio Oranje, waaronder een verklaring van Minister President Gerbrandy, dat de geallieerden op het punt stonden Nederland te bevrijden hielpen ook niet de gemoederen te temperen. Bij de Duitsers ontstond paniek. Maar de feestvreugde nam toe. Tevergeefs werden vlaggen en vaandels klaargelegd.
Want de Nederlandse grens was niet bereikt. Antwerpen was niet bevrijd. Enkel een vooruitgeschoven groep had de stadsgrenzen van Antwerpen bereikt en leverde daar nu slag. Ze werden ondersteund door een dun bevrijd lijntje dat dwars door België naar de hoofdmacht in Frankrijk liep. De slagkracht van de geallieerden in België was op z’n best minimaal. Hoewel sommige Duitsers in Antwerpen op de vlucht sloegen hielden de SS-ers stand en deed het Duitse opperbevel een poging om te hergroeperen. Vandaar dat de geallieerden een slag om de arm hielden en het liefst geen uithaal deden naar Nederland.
6 september was een dag van deceptie. De nuchterheid kwam weer terug.
---
Vorige week kwam ik thuis van mijn werk en wierp ik een blik door het glas van mijn voordeur. Dit doe ik altijd om te kijken of er post ligt. Meestal is het reclame, welke ik dan tot het weekeinde laat liggen en dan toevertrouw aan de papierbak. Maar nu lag er inderdaad een envelop. En het eerste wat mij opviel was het rijkswapen. In eerste instantie kreunde ik. Dat voorspelde niet veel goeds: wat moest het rijkswapen op de reclamefolder van vorige week op mijn deurmat? Ik wist bijna zeker dat het een boete was!
Ik weet niet waarom ik die boete gekregen zou hebben. Maar dat doet er niet toe. Misschien een keer te hard gereden. Vergeten een parkeerkaart te kopen. Een probleem met de verzekering? Toen ik de envelop pakte zag ik dat het geen boete betrof maar een brief van het Rijksinstituut voor Gezondheid en Milieu (beter bekend als RIVM).
Wat had het RIVM met mij te schaften? Een tijdje terug had ik wel meegedaan aan een onderzoek voor het CBS. Was het RIVM nu de volgende die persoonlijke informatie wilde krijgen?
In elk geval opgelucht dat het geen rekening betrof scheurde ik de envelop open. Het bleek niets van dat voorgaande te zijn. Het was een oproep voor een vaccinatie. Dé vaccinatie! Het coronavaccin! Ik heb juichend en opgewonden een rondje door mijn huis gerend.
Ik zou worden gevaccineerd! Dat mijn leefstijl zo ongezond was dat het RIVM mij eerder wilde vaccineren dan de rest schoof ik even terzijde. Want: ik zou het vaccin krijgen! De wereld lag voor me open! Niet meer de angst voor corona. De zon scheen aan de horizon! Twee maal een prik in mijn arm en het was voorbij! Haleluja! De doemwolk van covid zou oplossen!
Ik appte mijn familie, en deelde het met mijn jaloerse collega’s, voerde de data in in mijn agenda. En kwam toen een beetje bij zinnen.
Dit was niets. DIt betekende niets. Ik kreeg dan wel het vaccin, en ik ben er blij mee. Maar het veranderde niets aan het geheel. Het is niet dat ik ineens geen mondkapjes meer hoefde te dragen. Dat de terrassen en restaurants magisch voor mij open gaan. Ik zou op z’n hoogst weer een cruise kunnen boeken en aantonen dat ik gevaccineerd was. Maar dan zouden alle landen die ik wilde bezoeken alsnog op slot zitten.
Mijn dolle donderdag duurde kort. Het nieuws dat het vaccin klaar was klonk alsof de geallieerde legers waren geland, drie landen verderop. En met het nieuws dat ik het vaccin zou krijgen rekende ik me rijk. Net als de mensen op Dolle Dinsdag hadden gedaan toen de naam Antwerpen werd genoemd. De oorlog duurde nog acht maanden langer voor de meeste provincies. Net als dat na mijn vaccinatie de meeste maatregelen nog van kracht zouden blijven.
Maar dat is tot daar aan toe: ik krijg het vaccin! En met mij is er weer een persoon extra ingeënt, langzaam maar zeker zullen we weer terugkeren. Hoera!