Je denkt dat ik niet bezig ben met haar! Denkt dat ik geen gevoelens heb voor haar! Terwijl ik nu alleen maar denk, aan haar! Want haar is heel mijn wereld!
Ik heb een complexe relatie met mijn eigen hoofdhaar. Ik heb eerder al geschreven over mijn perverse gedachten als het over de kapsters gaat. Maar ik en mijn haar gaan dieper. Ik heb op mijn kop een behoorlijke bos. En ik heb nooit iets met mijn haar gehad. Ik sta in de ochtend niet voor de spiegel om het op te maken of bij te punten. Het liefst laat ik het zoals het is en laat het bijknippen wanneer het te lang wordt.
En de laatste keer dat ik naar de kapper ben geweest is november. Ik vreesde toen al een lockdown en had daarom een afspraak gemaakt. Maar goed ook want half december was het sloes. En het was toen dat ik het plan opvatte om mijn haar maar gewoon te laten groeien! En dat is niet de eerste keer.
Meestal wanneer ik mijn haar laat knippen gebeurt er iets waardoor mijn wereld op z’n kop gaat staan. Toen ik mijn eerste (uitzend)baantje had ging ik naar de kapper. En een week later stond ik op straat. Het baantje daarna idem. Na bijna vijf maanden ging ik naar de kapper en werd de deur gewezen. Waardoor dit komt? Ik heb geen idee; misschien omdat ze mijn gezicht goed kunnen zien. Of een soort karma van mijn haren uit.
Toen ik aan mijn huidige baan begon ben ik dan ook niet naar de kapper geweest tot ik mijn eerste contract kreeg. En daarna heb ik nog een aantal keren mijn haar laten groeien. Meestal om iets te kopen. Met wisselend succes. Toen ik mij inschreef voor een column heb ik mijn haar, en baard, laten groeien. Hetzelfde toen ik mijn verhaal naar een uitgever stuurde.
Maar nu heb ik dus weer het idee om mijn haar te laten groeien. De kappers zijn al een tijdje open, maar ik heb nog geen afspraak gemaakt. Waarom? Ik wil het nu lang laten groeien. Lang genoeg om een paardenstaartje te kunnen leggen. Dus minimaal schouderlengte. En dit heeft een reden. Niet dat ik mijn vrouwelijke kant gevonden heb. Of dat ik ineens een hippie ben geworden. En het is ook niet dat ik dol ben op lang haar.
Het is nu al behoorlijk lang en ik begin het al zat te worden. Het hangt voor mijn ogen. Jeukt in mijn oren. De “slimme” oordopjes die ik in heb reageren niet op de aanraking van mijn vinger. Maar wel als mijn haar er lichtjes langs strijkt. Af en toe heb ik pijnlijke klitten die ik met moeite uit elkaar trek. En wanneer ik mijn haar wel moet doen, als ik bijvoorbeeld ga filmen voor de radio, ben ik een halve spuitbus haarlak verder voor het in model zit.
Maar ik heb het besloten voor een goed doel. Om uit het afgelopen anderhalve coronajaar toch iets te halen. Ik heb mijn zinnen namelijk gezet tot het doneren van mijn haar voor een pruikenstichting. Mensen hun haar verliezen door chemo of een andere ziekte en kaal door het leven moeten willen graag een pruik van echt haar. En ik hoop dat te kunnen leveren. Een beetje een vervroegde vrijgave van mijn donorcodicil.
Helaas is dat veel werk en lastig. Ik kan mijn haargroei niet versnellen en het zal op dit tempo nog maanden duren voor het lang genoeg is om als een staart weggeknipt te worden. Intussen hangt mijn haar voor mijn ogen en als ik nu een staart wil leggen krijg ik niet meer dan een plukje midden op mijn hoofd.
In elk geval bespaart dit voorlopig geld voor de kapper. En zal ik met deze weelderige haardos onmogelijk ontslagen worden. Ik vraag me af wat voor onheil me verder allemaal bespaard blijft...