In deze tijd dan niet, maar in de tijd voor covid was het een regelmatig terugkerend beeld in het nieuws. En ik had er altijd een fascinatie voor. Hoe haalden mensen het in hun hoofd om dit te doen? Rijen aan mensen, sommige bijna bejaard andere nauwelijks in staat om een snorhaar te krijgen. En ze stonden daar te wachten!
Bij vrijwel elke uitgave van Harry Potter was het dat ze er stonden. Fans van de beroemde tovenaarsleerling. Sommige zelfs in kostuum, trappelend van ongeduld voor een winkel die speciaal om middernacht open zou gaan. Sommige hadden al uren, of dagen, gewacht. Hetzelfde bij de release van een nieuwe Iphone waar de stoepen van de bekende Apple-stores veranderen in campings.
Je moet wel een hele grote fan zijn om dat dagen vol te houden. Enkel om als eerste een exemplaar in handen te krijgen. Nu hebben sommige producten een speciale aanbieding voor de eerste paar mensen. Een gesigneerd exemplaar of zo. Maar zelfs dan… ik was dan wel een fan van Harry Potter. Maar ik bestelde mijn exemplaar trouw bij de Bol. Of ik ging nog naar de V&D.
Nu was ik vorig jaar een van de eerste die in de nieuwe achtbaan van de Efteling ben geweest, of in elk geval een van de eerste die er weer uit kwam. Maar dat was enkel omdat je als abonnementhouder kon reserveren. Het is niet dat ik in een tentje of gewapend met een slaapzak buiten de Wereld vol Wonderen ga liggen. Niet voor een ritje in een achtbaan in elk geval.
Ik ben sowieso geen haantje de voorste. Als ik iets graag wil en ik krijg het niet ineens dan is later nog snel genoeg. Zo wilde ik al een tijdje een nieuwe televisie. Niet dat ik er werkelijk een nodig had, mijn oude tv werkte nog. Maar daar was eigenlijk ook alles mee gezegd. Ik had de tv gekocht na een zomer flink overwerken, een jaar of twaalf geleden. Full HD, plasma. Toen was het nog een topmodel.
Intussen zijn we dus twaalf jaar verder en is Full HD ingehaald door 4K. Zijn de randen van televisies dunner geworden en plasma bestaat al niet meer. Wanneer ik in de Media Markt kwam keek ik verlekkerd naar de nieuwste modellen. Hoe scherp de beelden waren, hoe dun de randen, hoe mooi de schaduwen. Dat wil ik ook!
Na jaren was dan eindelijk het moment aangebroken een nieuwe TV te mogen hebben, van mijzelf. Het geld was er, en na ruim twaalf jaar mag je toch wel zeggen dat je een nieuw model mag hebben. Dus met de kerstbonus op zak struinde ik het internet af naar de beste deal. Helaas kwam ik niet direct iets tegen in december. Misschien waren mijn eisen te hoog, of wellicht de prijzen. Maar ik hield de boot af.
Na de CES (Consumer Electronics Show) een jaarlijks terugkerende technologiebeurs in Las Vegas, keek ik opnieuw. Hopelijk had de komst en de belofte van nieuwe technologische hoogstandjes de prijs verlaagd. Maar ik kwam bedrogen uit. En als toppunt ben je in deze tijd aangewezen op het internet voor zulke aankopen. Alle winkels zijn dicht. De Media Markt kan mij niet verder helpen, bovendien kan ik daar ook niet gaan zoeken naar een model dat mijn goedkeuring wel kan verdragen.
Tot twee weken terug mijn overbuurman, bij mijn wekelijkse koffie uurtje, mij wees op een aanbieding in de Aldi-folder. Een televisie voor 530 euro. Ruim onder mijn budget. Maar volgens hem moest ik deze de week erop via het internet kopen.
Hoe meer de week vorderde hoe meer ik wel wat begon te voelen voor deze aanbieding. De prijs was meer dan goed, het had ongeveer de specificaties die ik zocht… na nog een ronde over het World Wide Web hakte ik de knoop door. Zodoende keek ik in de nacht van vrijdag op zaterdag op de website van de discounter. Maar er verscheen geen knop dat ik de tv kon bestellen. Zaterdagochtend tien voor zeven werd ik wakker voor een laatste controle, en toen werd het spel mij duidelijk.
Er was geen mogelijkheid om te bestellen. Ik moest zelf naar de winkel. Het benauwde mij een beetje, want: wat nu? Hoeveel exemplaren zou de lokale Aldi toebedeeld krijgen? Eén? Vijf? Twintig? En hoe laat moest ik naar de winkel? Ik besloot uiteindelijk mijn stoutste schoenen aan te trekken. Als er een moment was om te gaan, en om er zeker van te zijn die TV te pakken te krijgen, was het nu!
In de vrieskou trok ik naar de Aldi. In eerste instantie bleef ik in de auto zitten, met uitzicht op de deur. Ik zou niet de eerste zijn die aanschoof! En bovendien had ik geen goesting om als enige idioot om kwart over zeven drie kwartier te staan blauwbekken voor de gesloten Aldi. Pas toen een vrouw een karretje pakte en stelling maakte voor de gesloten schuifdeuren sprong ik uit de auto en sloot ik aan.
Tussen neus en lippen vroeg ik of zij ook kwam voor de televisie. Gelukkig bleek dit niet het geval te zijn, ze wilde gymspullen. Dan had ze van mij niets te vrezen, de zwaarste gym oefening die ik doe is bankliggen. Iets wat ik met de nieuwe TV iets makkelijker probeerde te maken. De groep groeide en de gesprekken verschoven van producten naar corona en vaccins. Het was al over achten voor de schuifdeuren open gingen en de stormloop begon.
Nu had het niet de sfeer van een Black Friday, maar ik keek wel koortsachtig rond. De vrouw kwam dan niet voor de tv, maar de rest? Na een vruchteloos rondje zag ik ze staan, verstopt in een hoek. Zo goed verstopt dat ik me afvroeg of ik er wel één mocht meenemen. Nu bleek dat ze daar enkel stonden omdat ze geen ruimte hadden. En ik had gelijk zo vroeg te komen. De Aldi van Werkendam was gezegend met drie exemplaren. Twee toen ik naar de kassa snelde met een van de drie dozen. Onderweg kwam ik de vrouw van eerder tegen, zij had helaas geen geluk: er waren geen gymspullen binnengekomen.
Thuis ben ik weer teruggegaan naar bed. De tv ophangen en installeren kon altijd nog, maar daar moest ik wel weer uitgeslapen voor zijn. De morgenstond heeft dan misschien goud in de mond, of in dit geval een tv, maar wakker was ik nog niet!