Als kind was ik dol op tekenen. Voor mijn zevende verjaardag kreeg ik een leeg boek en tekenspullen. Ik heb zo meerdere boeken gehad en volgekalkt. Ze zijn gevuld met steeds veranderende interesses. Is het eerste boek nog gevuld met her en der tekeningen en kinderlijke schrijfsels. De latere boeken bevatten ontwerpen en tekeningen van dingen die mijn aandacht hadden op dat moment.
Een autotunnel tussen Nederland en Engeland bijvoorbeeld. Dit plan kwam toen ik interesse kreeg in tunnels. De Eurotunnel was in mijn ogen in elk geval niet voldoende, en het was ruim voor de Brexit. Ik droomde van een tunnel onderzee. Een grote tunnelbuis met zes rijstroken. En af en toe een tankstation natuurlijk, want je mocht niet zonder benzine komen te staan in zo’n lange tunnel!
Maar er zijn ook tekeningen van vliegtuigen die opstijgen. En dan wel met behulp van een springplank of helling. Ik geloofde dat een vliegtuig werkelijk gelanceerd moest worden. Ik had dan al wel een aantal keren gevlogen maar tijdens het opstijgen nooit in de cockpit gekeken. Het was voor mij dus logisch dat zonder tegenbewijs een vliegtuig enkel het luchtruim kon kiezen door via een helling naar boven geholpen te worden. En dan nog wel een beetje in de richting van de bestemming. Dat scheelde!
Een ander boek is gruwelijk misvormd. De pagina’s zijn krom en vergeeld. Dat komt omdat het boek nat is geweest. We brachten een bezoek aan onze oude buurman Aat toen die bij het afscheid besloot om het boek in de vijver te gooien. Het bleef gelukkig drijven. En volgens buurman Aat kwam dat doordat ik er zoveel schepen in had getekend.
Ik had op dat moment inderdaad een obsessie met schepen. De film Titanic was uitgekomen en ik was idolaat van het schip. Ik was dan ook met mijn moeder naar de bioscoop geweest en had meerdere boeken met foto’s van de vergane oceaanlijner en tekende deze ook na. Of ik bedacht mijn eigen ontwerpen waaronder een schip genaamd de “honderdpijper” dit heeft niets te maken met een volwassen speelfilm. De Titanic had maar vier schoorstenen. Dit schip zesennegentig meer! Veel cooler!
Ja, ik was dol op tekenen. Maar tegenwoordig teken ik weinig tot niets meer. Een aantal rondjes op een los vel wanneer ik me verveel. Een schetsje om ergens inzicht op te krijgen. Niet meer dan dat. Ik moest terugdenken aan mijn boeken toen ik vorige week zaterdag weer naar Zaltbommel ging voor het Kunstrondje XXL. Vorig jaar was het mijn cameradebuut. En nu ging ik terug om tentoonstellende kunstenaars te vragen naar hun kunst.
Het is 2021. Alles is tegenwoordig kunst. Maar er waren werkelijk mooie dingen bij. Sieraden gemaakt van oud zilver. Boomstronken die waren gepolijst en een kunstenaar die door het zetten van een oneindige hoeveelheid stippen zijn werk maakte. Maar ook een beginner die net een week op de kunstacademie zat en zodoende van alles wat deed.
Wat de stippenzetter en kunstacademica gemeen hadden was dat ze al op jonge leeftijd waren begonnen en van hun passie hun werk hebben weten (of proberen) te maken. Met eigen verhalen en inzichten. En dat terwijl bij mij de tekeningen juist steeds schaarser worden. De laatste boeken zijn vrijwel leeg, en als er iets in staat zijn het tekeningen van gebouwen, zeilschepen of kaarten. Vooral kaarten van de verhalenreeks waar ik aan werkte en nog steeds werk.
Misschien zat er een ontspruitend kunstenaar in mij en had ik ook ooit de kans om een richting te gaan en als exposant op de kunstronde te belanden. Maar helaas is voorlopig de kunstenaar samen met mijn kindertijd gesmoord. Mijn drieëndertigste levensjaar wenkt en dat ik aan die leeftijd kom is zekerder dan dromen, fantaseren of denken aan wat geweest had kunnen zijn.