Het wordt een beetje vermoeiend om elk jaar weer te schrijven dat ik absoluut geen liefde heb voor mijn eigen verjaardag. Ergens is het wel leuk om een feestje te geven, en cadeautjes in ontvangst te nemen. Maar een jaar op de kalender weg te strepen en uit te tellen dat er dan aan de andere kant van de streep weer een jaar weg valt. Het vervult mij een beetje met vrees. En dat is een van de redenen dat ik besloten heb om dit jaar niet thuis te zijn met mijn verjaardag.
Eén van mijn beste jeugdherinneringen is dat mijn moeder, bijna, elke woensdagmiddag een nieuwe film had gekocht. Een videoband met een tekenfilm, niet zelden van Disney. Al etend van de friet met ketchup keken ik en mijn broertjes naar de klassiekers. Niet op een ultra HD-scherm maar een ouderwetse, wel grote, televisie met een forse kont die verscholen was in de tv-kast.
Toen had ik al een beetje liefde voor Disney, en toen ik uit huis ging heb ik die liefde opnieuw hervonden. Vooral toen de documentaire “Waking Sleeping Beauty” werd getoond kreeg ik kriebels voor de Disney-renaissance. De periode van de Kleine Zeemeermin tot ruwweg Hercules waarin Disney zichzelf opnieuw uitvond en films maakte die mensen versteld deden staan. Ik kreeg toen ongeveer het plan om naar Disneyland te gaan. Parijs natuurlijk, want Florida of Californië is niet te betalen!
Ik was al wel eens eerder in Disneyland Parijs geweest (in mijn brein heet het nog altijd EuroDisney) met een uitje vanuit school. Ik heb toen eigenlijk weinig meegekregen van de dag zelf en de attracties. Ik trok op met een paar meiden, waaronder een meisje waar ik verliefd op was, en ik verdeelde mijn aandacht tussen net doen of ik niet bang was in een achtbaan. En het stiekem op de foto zetten van dat meisje met een wegwerpcamera. Helaas heb ik van haar geen goede foto weten te maken.
De wens om te gaan werd steeds sterker. De vraag was echter hoe ik het in een, of welk, vat ik dat moest gieten. Ik spreek net voldoende Frans om uit te leggen dat ik geen Frans spreek. En dat zeg ik nog verkeerd ook! En dan nog hoe er te komen? Ik heb best wel vertrouwen in mijn slOpeltje. Maar een reis naar Parijs? Dat zou wellicht een probleempje vormen voor het motorblok van bijna een kwart eeuw oud.
Ik had dus iemand nodig om me aan op te trekken. Of mee te trekken. Mijn oma bedankte voor de eer. Gelukkig vond mijn moeder het wel leuk. Maar ze wilde niet de hele tijd in Disneyland rondhangen. Nu heb ik daar zo nog wel wat aan toe te voegen...
Dus in plaats van thuis mijn cadeaus in ontvangst nemen ga ik dus naar Disneyland. En dat niet alleen. Ik ga ook naar Parijs! Ook een stad die ik nooit bezocht heb maar wel hoog op mijn plaatsen staat die ik wil bezoeken. In mijn jeugd keek ik namelijk niet alleen naar Disneyfilms. Ik speelde ook computerspelletjes en een vriend had een spel over het paleis van Versailles. Dat paleis heeft sinds mijn virtuele stappen sindsdien een aantrekkingskracht op me. Ik wil het al zeker vijftien jaar eens bezoeken. En nu ben ik eindelijk in de buurt.
Hierdoor ontstaat een vreemd assortiment aan wensen. Ik wil in de Phantom Manor, maar ook naar Versailles, Pere Lachaise, het Louvre en Peter Pan’s Flight. In die volgorde! Vandaar dat ik een week heb uitgetrokken om dit, hopelijk, mogelijk te maken. Het gaat een hele reis worden met eerste keren. Met de coronapas op scherp ga ik voor het eerst met de Thalys. En in Parijs zal het nog van alles uitzoeken worden om het Openbaar Vervoer te vinden.
De eerste nacht in een hotel in het hartje van de Lichtstad. Daarna verblijven we in een echt Disneyhotel. Ik verheug me nu al op de paleizen en (al dan niet spookachtige) kerkhoven om te bekijken.
Vandaar dus volgende week geen stukje. Ik ben namelijk donderdag jarig en geef mijzelf een cadeau. De wensen van het kind in mij achterna!