Vorige week zondag zat ik binnen op de bank. Kanaal veertien op het scherm en ingespannen turen naar het gevecht tussen een zeurende Hamilton en een steenkoude Perez. Ik geef eerlijk toe dat ik alleen naar de Formule 1 kijk voor Max Verstappen. De sport zelf kan mij gestolen worden, maar omdat er een Nederlander in de basis staat en nu min of meer de show stal keek ik.
Tot ik de auto van Red Bull over de weg zag zwalken en in de muur klappen. Ik weet zeker dat mijn opvolgende uitroepen geen punten hebben gewonnen bij mijn christelijke buren. Gefrustreerd zette ik de televisie uit, voerde een telefoongesprek en ging naar de wc. Toen ik hoorde dat de race verder ging heb ik die verstek laten gaan. Max deed niet meer mee, dus ik ook niet meer! Achteraf jammer omdat naar het schrijven van de pers de tomtom van Hamilton het begaf. Maar goed.
Ik ben nooit echt enthousiast voor een sport. Niet voor schaatsen, niet voor hockey, niet voor racen. Maar ik kan momenteel geen enkel enthousiasme opbrengen voor voetbal. Door reclames moest ik erachter komen dat er een Europees Kampioenschap op het programma staat. Ik wist het niet, en het kan mij nog minder schelen ook. En dat terwijl ik normaal wel een beetje enthousiasme weet te kweken voor eindtoernooien.
Momenteel ken ik ook geen enkele voetballer die in het Nederlands Elftal zit. Misschien dat ik door te raden er wel een paar kan opnoemen. Maar dat is het dan ook. Met weemoed denk ik terug aan het Wereldkampioenschap in Zuid Afrika en Brazilië. Daar deden nog namen aan mee! Daar had je nog een Wesley Snijder, van Bommel, Kuijt!
Maar dit jaar. Ik denk niet eens dat ik ga kijken. Het voelt een beetje als de Superbowl in de Verenigde Staten. Alsof de hele wedstrijdreeks Nederland niets aangaat! Uiteraard heeft dat te maken met het aflopen van de pandemie. Het heeft niets van doen met het uitblijven van grote schermen en mensenmassa’s. Tijdens het WK Zuid-Afrika heb ik ook een café opgezocht. Misschien dat ik de lol te pakken kreeg wanneer ik met anderen zou kijken.
Dat was een misrekening. Ik had nog het meest weg van een verkeerd gecast achtergrondfiguur die anderhalf uur aanwezig was. Vandaar dat ik de rest van de westrijden gewoon thuis ging kijken, of op het werk. We hadden een afspraak gemaakt met de werkgever waardoor we een feestje konden bouwen elke keer dat het team in Zuid-Afrika onder werktijd aantrad.
Maar dat was toen. Ik heb nu het gevoel te veel aan mijn hoofd te hebben. Bovendien zijn de voetbalverslagen die ik hoor van het Nederlands Elftal nu niet van het allerhoogste niveau te noemen. Meestal hoor ik over verliezen of krappe overwinningen. Dit zegt natuurlijk weinig tot niks.
Ten eerste ben ik een heel slechte voorspeller. Twee jaar geleden riep ik met aan waarschijnlijkheid grenzende zekerheid dat Nederland nooit het Eurovisie Songfestival zou winnen. De avond nadat ik mijn stukje had geplaatst haalde Duncan Donut de buit binnen en was Nederland twee jaar lang Eurovisiegek. En ik had in 2014 ook niet durven voorspellen dat het Nederlands voetbalteam derde zou worden op het WK in Brazilië.
Nu hoop ik dat ik het fout heb. Net als de eerste westrijd van voornoemd WK. Waar de eerste helft tegen Spanje buitengewoon dramatisch verliep, tot van Persie een prachtige kopgoal scoorde en de Oranje Leeuw werd ontketend. Waar werd geroepen dat de scheids partijdig was tot een van de meest boeiende wedstrijden van dat WK.
Misschien dat ik dán de tv er wel voor aanzet en een beetje in de sfeer begin te komen. Tot die tijd blijf ik kijken naar de klapbanden van Max en hoe Snollebollekes met een links-rechtscombinatie mij enthousiast probeert te maken voor die andere sport. Waar ook Nederlanders aan mee doen...