17 juni
Ouderwets "Ja"
“...en dan is er een pad, daar hangen dan lichtjes langs. Dan lopen we naar het strand en dan staat daar een partytent met haar neefjes, één speelt gitaar en een meisje uit zijn klas komt zingen! En dan… hoop ik dat ze ja zegt.”
“Je bent heel wat van plan.” vertrouwde ik mijn broertje Thom toe toen hij de planning voor zijn huwelijksaanzoek aan zijn, toen nog vriendin, Wendy uit de doeken deed.
Ze leerden elkaar twee jaar terug kennen, en dat in één adem zeggen klinkt korter dan de periode doet vermoeden. Toen mijn broertje ging verhuizen gingen ze samenwonen. Ze leefden voor de tuin en voor de camping waar ze vaak samen te vinden zijn. Het was ook deze camping waar hij haar ten huwelijk wilde vragen. Ouderwets.
Nu is dat ouderwets tegenwoordig niet meer zo ouderwets als doet vermoeden. In vroeger dagen ging een jongeman die een meisje aanbad en al een paar keer had ontmoet naar de vader van het meisje, of jongedame, in kwestie. Netjes in pak met een boekje om te laten zien dat hij in staat was om voor de dochter van papa te zorgen. Meestal nog voor het meisje het zelf wist vroeg hij om toestemming om de dochter te huwen. Pas daarna was het moment om voor hem op één knie te gaan.
Tegenwoordig dus niet meer. Het is heel normaal om een tijdje te hokken en elkaar af te tasten, al dan niet fysiek. Als iemand die in Werkendam woont heb ik mij af en toe uitgelaten over het “zondige” gedrag van mijn broertje omdat zij in “lichte zeden” zouden samenwonen. Uiteraard was dit niet meer dan een act. Een toneelspel, ze hebben een geweldige relatie en dat behoeft niet per se een ring. Hoewel mijn broertje daar toch anders over dacht.
Een aantal weken terug kwam er bij mijn moeder een pakketje binnen. Het pakketje met de ring waarmee mijn broertje Wendy ten huwelijk ging vragen. Zo kwam ik voor het eerst achter het plan. In de weken daarna kwamen de lichtjes, partytenten gitaarspelende neefjes en zangeressen uit de hoge hoed. Thom ging het in elk geval groots aanpakken.
“Ik laat af en toe wel een hint vallen met de vraag of zij het leuk zou vinden om te trouwen.” Zei hij. Je moet natuurlijk niet hebben dat je na zoveel voorbereiding een keiharde “njet” aan je broek hebt hangen. Youtube, en de rest van het internet, staat vol met huwelijksaanzoeken. De één nog romantischer dan de ander, of uitbundiger dan de ander. Hijskranen, breakdancers, flashmobs. Vrouwen die ontwetend worden meegeleid naar een onbekende plek waar dan een uitgebreide aanzoek plaatsvindt.
De grappigste, of meest trieste (afhankelijk van je humeur en gesteldheid) zijn de filmpjes waar de aanzoek fout loopt. Dan heb ik het niet over instortende hijskranen waar een ring aan vast zat, of dat het weer niet meespeelt en een plotse orkaan de act in de war gooit. Maar filmpjes waar de man op één knie gaat, de ring aanbiedt en dat de (gehoopte) aanstaande bruid weg rent. Voor een vol stadion, vol terras of vol plein.
Nog triester is het wanneer ze duidelijk de avances afwijst en besluit om op de middenstip de ring te weigeren en een gesprek aan te gaan met de geknielde held die spontaan is vervallen tot slachtoffer. Lag het aan de situatie? Was ze overvallen? Of gaat ze op dit moment bekennen dat ze een huwelijk met haar vriend niet zo ziet zitten? Alle opties zijn mogelijk.
Ik zat zaterdagavond dan ook zenuwachtig naast mijn telefoon. Ik had niet het idee dat Wendy de “njet” zou verkopen aan Thom. Maar het zou toch eens… het zou toch eens… heel heroïsch had mijn moeder eerder op de avond al een filmpje gedeeld op de familie-app van zo’n eerder beschreven weigering. Iets wat ik persoonlijk redelijk gewaagd vond, vooral omdat Thom het geheim wilde houden tot het moment daar was. En dat moment zou pas zijn wanneer ze uit eten waren geweest. Dankzij de coronamaatregelen wist ik dat het dus altijd, en in elk geval, na tienen zou zijn.
Pas na twaalven kregen we de beschikking over de bevestiging in de vorm van een foto en de simpele tekst: “Ze zei ja”
Ouderwets ja in elk geval. Thom en Wendy, heel veel geluk samen en ik hoop dat jullie het net zo lang uithouden als mijn overburen die deze week 50 jaar getrouwd zijn!