Ik vraag mij vaak af wanneer het “correct” is om aangifte te doen van stalking. Niet dat ik word achtervolgd door een gekke ex of dat iemand mij enge berichtjes stuurt. Maar ik word elke week wel aangeschreven door een of andere loterij met de vraag of ik mee wil doen. Meestal is de eerste aanhef al misleidend, al moet ik ze punten geven voor creativiteit.
Een kraskaart, of bingokaart. En wanneer ik een bepaalde combinatie heb moet ik naar hun site toe gaan en maak dan kans op de miljoenen euro’s. Uiteraard heb je altijd bingo of kras je de juiste getallen of woorden. Zo zit deze reclame, of vorm van stalking/oplichting in elkaar. Ze moeten je het gevoel geven al gewonnen te hebben voor je werkelijk gewonnen hebt.
Nu is het niet alleen in mijn brievenbus dat ik word overvallen door reclames. Het internet geeft ons toegang tot informatie uit alle hoeken van de wereld. Maar het internet heeft op die manier ook toegang tot ons. Sinds ik een tv heb bekeken op Amazon hebben Samsung en Amazon een pact gesloten om mij te stalken. Waar ik ook kom op het internet; er staat een televisie van Amazon. En dat er nog maar drie op voorraad zijn.
Niet alleen amazon doet mee. Ik krijg van Spotify elke twee weken trouw een bericht dat ik een maand gratis kan luisteren. Maar na die maand moet ik natuurlijk wel betalen. En het wordt gebracht alsof het een enorme winst is dat ik, juist ik, een maand gratis spotify krijg! Ik heb het nog niet aangenomen en denk dat ik ga proberen om ze allemaal tegelijk in te wisselen.
Net als een Belg die een aantal jaren geleden met tientallen kortingsbonnen aan kwam zetten bij de Blokker en een half theater aan tuinstoelen wilde. Door de bonnen zou hij maar een aantal cent neer hoeven tellen. De Blokker stribbelde uiteraard tegen, maar de rechter besliste dat onze slimme zuiderbuur in zijn recht stond. Misschien dat ik op deze manier een levenslang gratis abonnement op Spotify kan krijgen? Ik denk het ook niet, maar het is grappig om over te fantaseren.
Wat minstens zo leuk is als iets winnen is natuurlijk om iets uit te delen. Vooral als het jou geen geld kost. Ik begrijp dat Gaston en Martijn Krabbé met een grijns op de buis verschijnen.En dat begrijp ik sinds vorige week eigenlijk nog beter…
In de laatste week van het jaar heeft Oké-FM een feestweek. En die week is gevuld met prijzen. In 2019 schoof ik voor een paar minuten aan voor een afsluitende column en mocht ik een nummer geven dat de luisteraars moesten raden. Het cijfer 8 blijkt een hele instinker te zijn. Maar nu met corona liep het iets anders. Normaal wordt van winnaars gevraagd om hun prijzen op te halen bij de studio. Maar vanwege de pandemie kon dat nu niet. Dus moesten de prijzen worden gebracht.
Toen er werd opgeroepen of er bereidwillige chauffeurs waren hield ik me afzijdig. Er waren vast wel knappere mensen dan ik, die ook eens welbespraakter waren, om de prijzen af te geven. Maar na de zoveelste keer meldde ik me toch. Dus de tweede januari ging ik met een bestelbusje vol prijzen naar een select aantal winnaars.
Het leuke was het enthousiasme van de mensen. Waardebonnen gooide ik gewoon door de bus. Maar de grotere prijzen moesten uiteraard met de hand worden afgegeven. De mensen waren zonder uitzondering vol lof, en blij met wat ze kregen.
Het zijn dan wel geen miljoenen die ik uit mocht delen, maar laten we eerlijk zijn. De glimlach van iemand die je blij maakt is minstens een miljoen waard, toch?