Ik zie mijzelf als merkvast. Ik verander niet graag dingen in mijn leven. Zo heb ik het liefste thee van Pickwick en ga ik met tegenzin naar een andere supermarkt dan de Appie. Slechts af en toe maak ik een omslag naar een ander merk. Vorig jaar kreeg ik het ineens op mijn heupen. In plaats van Coca Cola stapte ik over naar Pepsi en Lays chips werd vervangen door Croky. En ik voelde me een echte rebel!
Het is ook een van de redenen dat ik nooit ben veranderd van zorgverzekering. Wat je kent is gemakkelijk en voelt vertrouwd aan. Zo heb ik ook al jaren hetzelfde telefoonnummer van dezelfde aanbieder en een telefoon van hetzelfde merk. Toen ik zes jaar terug mocht verlengen werd ik verliefd op Huawei. Toen nog een relatief goedkoop merk dat net was begonnen aan zijn opmars in Europa.
Een Iphone of een Samsung zit ik niet op te wachten. Ten eerste zit ik al vanaf de eerste versie van Android vast aan het besturingssysteem van Google. En Samsung is wat mij betreft te populair. En vooral mijn laatste Huawei-telefoon beviel mij geweldig. Het was toen het duurste model, maar hij heeft altijd goed gewerkt. En de foto’s zijn prachtig. Toen ik ging cruisen was ik heel blij met het apparaat, en eigenlijk ben ik dat nog steeds.
Zoveel zelfs dat nu het einde van mijn abbonement eraan komt ik in eerste instantie had besloten om mijn huidige telefoon te houden. Na twee jaar intensief gebruik werkte hij nog goed genoeg om wel een jaar mee te kunnen. Bovendien is Huawei in het westen in ongenade gevallen. Het merk waar ik ooit op vertrouwde kan door sancties niet meer voldoen aan de standaarden die worden gesteld en mag, bijvoorbeeld, geen Android meer op zijn apparaten installeren.
Ik had dus aan T-Mobile laten weten dat ik mijn telefoon wilde houden en een zogenaamd sim-only abonnement wilde. Dat was uiteraard geen probleem, voor hen of voor mij, tot een paar weken geleden.
Ik was bezig met de afwas, en terwijl ik aan het afwassen ben kijk ik graag met een half oog naar YouTube. Terwijl ik aan het afdrogen was zette ik de kopjes in de kast toen er ineens iets begon te schuiven. Twee kopjes en een theeglas kletterden naar beneden. Geschrokken zette ik het servies terug, de schade leek mild: één barst in een mok.
Dat was tot ik naar mijn vertrouwde telefoon keek. Een deuk in het scherm en een serie barsten die als een spinnenweb vanuit de inslagkrater naar alle hoeken van het scherm liep. Dit was niet goed. De telefoon werkte nog wel, maar voelde ineens fragiel aan. Hij had aanvaringen met tegelvloeren, laminaatvloeren en betonnen vloeren overleefd. Maar een kopje draaide hem nu de nek om!
Het was nu uitgesloten om nog een jaar met dit model voort te kunnen. Ik moest dus overstappen naar een ander model. Maar erger: ik moest contact opnemen met T-mobile. Mijn nieuwe abbonement was nog niet ingegaan en moest nu worden herzien. En om het verhaal nóg complexer te maken had T-Mobile de telefoon die ik wilde niet in hun assortiment.
Ik moest dus mijn abonnement aanpassen, of annuleren en daarna een derde partij benaderen met de vraag of zij de telefoon wilden leveren die ik wilde, en een verlenging van mijn abonnement bij T-Mobile.
Pas nu kwam ik erachter hoe lastig het was om de klantenservice te bereiken. Ten eerste is het nummer vrij diep weggestopt in de krochten van hun site. Ten tweede was niet duidelijk wat de openingstijden waren. En toen ik eindelijk die informatie had gevonden moest ik ze nog bellen ook! Mijn eerste poging heb ik afgebroken. Ik was al een kwartier aan het bellen, en werd intussen lastiggevallen met een stem die stelde dat ik vrijwel alles via het internet kon regelen. Pas na dat kwartier gaf die stem een prognose dat het meer dan dertig minuten zou duren voor ik iemand aan de lijn kreeg.
Te lang. De volgende ochtend probeerde ik het opnieuw. Wederom wist de stem mij te vertellen dat ik alles via het internet kon regelen. Maar nu was de wachttijd maar vijf minuten. Terwijl ik de nonformatie over mij heen liet komen dacht ik aan Youp van ‘t Hek. De cabaretier die verantwoordelijk wordt geacht voor de ondergang van het biermerk Buckler. Hij had jaren terug ook aanvaringen gehad met T-Mobile en hun klantenservice en gezworen om hetzelfde te doen met T-Mobile als hij met Bucker had gedaan.
Ik begon nu wel een beetje sympathie voor die kruistocht te krijgen. Want de vijf minuten werden een half uur voor ik een medewerkster aan de lijn had. Die kon mij gelukkig wel helpen. Ze zou de verlenging annuleren en mij daarna doorverbinden met de sales-afdeling (verkoop!).
Maar die kon weer niets voor mij betekenen. De verlenging kon, ondanks dat die nog niet was ingegaan, niet worden geannuleerd of aangepast. Pas in maart, wanneer mijn contract tot een einde zou komen en het nieuwe in zou gaan kon ik aanpassingen maken.
---
Ik dacht dat dit het einde van het verhaal was, en dat ik moest wachten tot het ingaan van mijn nieuwe abbonement. Tot ik in de middag verrast werd met een mailtje dat mijn bestelling was geannuleerd. Dat was vreemd: wat was er geannuleerd? Was het mijn abonnement. Of was er iets mis gegaan?
Wederom aan de lijn met T-Mobile. Inderdaad mijn abonnement was geannuleerd. Waarom het ineens wel was gelukt kon de man aan de andere kant van de lijn niet zeggen, maar ik was er tevreden over. Nu kon ik mijn nieuwe telefoon bestellen en kon ik mijn vertrouwde telefoon de rust geven die het verdient.
Ware het niet dat de aanbieder van die telefoon, Belsimpel, mij een mailtje terugstuurde: pas vanaf eind maart kunt u opnieuw verlengen…
Uren verder en nog geen stap opgeschoten. Ik wacht eind maart wel af, ik ben even klaar met klantenservice, of het gebrek eraan.