Ik had de afgelopen weken nog vakantie en nam mijn vrije tijd daarom minder serieus dan ik normaal zou doen. Maandagavond lag ik dan ook op de bank voor het eerst sinds tijden te genieten van een film. Je weet wel; dingen die mensen keken en een begin midden en een einde hadden. Voor de seriemanie toesloeg en alles in serievorm moest worden en een opeenvolging werd van afleveringen van veertig minuten tot een uur. Meestal met een cliffhanger aan het einde.
Het was echter tijdens deze gezapige periode dat ik een bericht kreeg dat Facebook, Instagram en Whatsapp onbereikbaar waren. Lekker rustig, was mijn mening. Een hiaat in de bereikbaarheid is soms wel fijn. Maar uit nieuwsberichten van de volgende dag bleek dat er ook mensen met de handen in het haar zaten. Niet alleen infojunkies die ineens beroofd waren van hun "fungroep XXL" maar ook een arts die ineens geen contact meer had met zijn ziekenhuis.
Dat is een stuk ernstiger, en het is natuurlijk ook een beetje een waarschuwing. Bereikbaarheid werkt enkel wanneer men bereikbaar is. En technologie blijft onderhevig aan problemen. De Titanic zonk ook, ondanks dat het technisch lastig of bijna onmogelijk gemaakt was. Vliegtuigen storten ook nog neer en stroom valt af en toe nog uit. Gelukkig zijn de mogelijkheden van vroeger niet uitgestorven. Maar we zijn ze wel, langzaamaan, verleerd.
In Parijs heb ik de helft van de tijd op mijn mobiele telefoon doorgebracht. Niet dat ik zo zat te wachten op nieuws of berichten. Maar omdat ik op zoek was naar informatie. Welke tramlijn moesten we nemen? Welke trein? En waar moesten we overstappen? Ik heb nauwelijks gekeken op een informatiebord. Google hielp mij van station naar station en naar hotels. De coronapas hielp mij musea en restaurants binnen. Maar hielp ook bij het aankopen van kaartjes voor deze musea.
In Disneyland gebruikte ik de telefoon om wachtrijen op te zoeken. Goed, toen we in de rij stonden bij Pirates of the Caribbean bleek mijn informatie niet te kloppen. Na een storing eerder die dag was de attractie weer open en de app hield vrolijk vol dat de wachtrij vijf minuten was. Ter verdediging: het bordje bij de ingang deed hetzelfde. Na twintig minuten in de rij moest echter worden geconcludeerd dat er geen waarheid berustte op de informatie.
Ik besloot van de nood een deugd te maken en een verjaardagstaart te bestellen voor mijn collega’s. Zo kon ik ze vanop afstand alsnog trakteren. Zonder enige moeite plaatste ik vanuit de wachtrij voor een attractie in Frankrijk een bestelling bij een bakker in Nederland. Ik voegde mijn eigen foto en tekst toe aan deze slagroomtaart en rekende af nog voor ik plaats nam in een bootje om de wondere wereld der piraten te bewonderen.
Met hetzelfde gemak boekte ik een Uber toen de treinen weigerden mee te werken ons naar Versailles te brengen. Daarentegen stond ik wel te vloeken toen ik met telefoon en creditcard een hotdog af wilde rekenen bij een restaurant in Disneyland. Zelfs na het invoeren van al mijn gegevens werd de aankoop niet geaccepteerd. En waarom is mij alsnog onduidelijk. Een taart bestellen over vijfhonderd kilometer was geen probleem. Een hotdog op vijftien meter een onoverbrugbaar obstakel.
Technologie blijft een wonderlijk iets. Maar laten we eerlijk wezen: het moet wel werken!