Normaal probeer ik mijn stukjes licht en vrolijk te houden. Of in elk geval iets van educatie mee te geven. Het vrolijke is waar ik vrijwel elk jaar over schrijf. Ik ben dol op deze tijd van het jaar. Eind augustus en september zijn mijn favoriete jaargetijde. Het moment dat de zomer overgaat in herfst. De bladeren beginnen iets te verkleuren, het zonlicht wordt een gouden gloed. In de ochtend en avond is diezelfde zon die nog een beetje warmte geeft een grote sinaasappel aan de horizon.
In vroeger jaren was de oogsttijd voorbij en kon men in deze periode genieten van wat er dat jaar van het land was gehaald. De appels waren rijp, het overollig koren werd gebruikt voor koek en cake. De zomerliefdes kwamen niet zelden tot uiting bij de oogstfeesten. Een romantische terugblik toen steden nog ver weg lagen van het platteland.
Maar voor sommige mensen is het angst en beven juist omdat de bladeren verkleuren en de zon eerder onder gaat. Er zijn mensen die werkelijk kampen met een winterdepressie en een depressie in het algemeen. En dat is vaak niet zichtbaar. Juist in deze tijd dat we beter met elkaar verbonden zijn dan ooit zijn we blinder voor elkanders gevoelens.
Kinderen voor Kinderen 9 heeft een nummer genaamd: “De Wereld van de STER” (met een Gooische “rrrr”) over de volmaaktheid die de reclamewereld ons doet geloven. En de sociale media zijn daarvan een eigentijdse opvolger. Eigenlijk, waar ik ook kijk, zijn vrolijke momenten. Lachende gezichten en prachtige vergezichten.
Maar dat moet eigenlijk ook. Je moet niet aan de buitenwacht laten zien dat het niet goed met je gaat. Het gaat juist top met je! Kijk eens, ik sta naast een palmboom. Of de eiffeltoren. En niet zomaar een eiffeltoren! Die in Las Vegas waar ik me even tot de jetset laat voelen! Twijfels bestaan niet in de wereld van de Facebook of Instagram. Een perfect fotoboek.
Toch… is dat eerlijk? Er zijn wel mensen op mijn tijdlijn die hun depressieve momenten delen, maar het overgrote deel leeft in de nieuwe wereld van de STER(rrrr) waarin perfectie hoogtij viert.
Het is natuurlijk een soort contract. Ik geef jou mooie foto’s en jij geeft mij likes. Maar zullen we misschien eerlijk zijn? Mag ik eerlijk zijn dat ik daar ook aan mee doe? Ik ga geen foto’s maken van mijn dieptepunten. Ik ga ook geen verhalen uit de doeken doen van mijn depressieve momenten of gedachten. Misschien omdat ik een ander er niet mee op wil zadelen, misschien omdat ik ze te privé vind. Er is genoeg lulkoek om het goed te praten dat ik niet het achterste van mijn tong laat zien.
En toch… Toch zit ook ik weleens in de put. Ik ben momenteel aan het werken aan mijn levensverhaal (een hobby) en terwijl ik na het schrijven van een hoofdstuk het geschrevene doorlees vraag ik me een hoop dingen af. Is dit echt een juist herinnering? Was dit een dieptepunt? Waar komen die dieptepunten vandaan?
Ik heb al langer een theorie dat iemand die kinderen neemt een enorme egoïst is. Dit klinkt cru, maar luister even naar mijn redenering. Neem alle dieptepunten uit je leven. Alle keren dat je hebt moeten huilen. Het moment dat je voor het eerst naar school ging en huilend afscheid nam van je moeder. Het moment dat je hart werd gebroken door verliefdheid. De pijn die je voelde bij het wisselen van je tanden of welke tandartsbehandeling dan ook. Alle angsten en momenten die je ooit hebt gehad en gevoeld. De enorme leegte bij het verlies van een dierbare.
Je kent de pijn en hebt met je volle verstand besloten dat jij niet de enige bent die door dat lijden heen moet. Je zet een klein mens op de wereld die precies hetzelfde mee zal maken! Die zich ook door bergen huiswerk door zal moeten worstelen. Precies waar jij ook een hekel aan had! Die dadelijk, tenminste als jij je best doet, ook snikkend naast jouw graf zal staan en een zwarte periode krijgt.
Of misschien zelfs ongewild in een zwarte periode terecht komt. Een ongecontroleerde depressie. Werkelijk denken aan de dood. Ook ik doe dat weleens. Op gitzwarte momenten, midden in de nacht wanneer ik denk aan mijn rol in de wereld en hoe klein die eigenlijk is. Wie zal mij missen wanneer ik ga? Het zal waarschijnlijk dagen duren voor mijn ontzielde lichaam gevonden wordt. Soms is het lastig om het licht te zien aan het einde van een duistere lange tunnel. Om de toekomst te ontdekken terwijl het leven in eenzelfde op repeat staande nummer lijkt vast te zitten.
Steeds maar dezelfde Groundhog Day met “I got you babe” die overwonnen moet worden.
Ik kan helaas momenteel geen wijsheid of oplossing bieden. Ik wilde dit enkel even gezegd hebben. Hoewel ik geniet van het gouden zonlicht van de herfst, heb ik af en toe het gevoel dat het al winter is. En ik weet dat ik niet de enige ben met dat unheimliche gevoel. En toch tonen we het niet. We vetten het op tot we vastzitten in het diepste dal. In de hoop dat als anderen de pijn niet zien wij het ook niet hebben...