Donderdagochtend 2 december 2004 stormde een laagvliegende fietser over het nieuwe fietspad tussen Nieuwendijk en Sleeuwijk. Vloekend over zijn laatheid haalde hij af en toe zijn Nokia 3410 uit zijn zak en keek naar de tijd. 8:27. Nee, starttijd voor school ging hij niet meer halen. Om de schade te beperken gooide hij nog een tandje erbij. jaloers kijkend naar de auto’s die kwamen aangestormd over de snelweg en hem passeerden.
Met een auto zou hij in een paar minuten in Sleeuwijk zijn. Zelfs nu er file richting Sleeuwijk stond. Er waren voldoende omwegen. Maar met de fiets was hij altijd minstens twintig minuten onderweg. Zijn enige geluk was dat hij vrijwel nooit te laat kwam en dat consequenties dus eigenlijk uit bleven. Het meest frustrerende was wel dat de vorige keer zijn laatheid aan dezelfde situatie te wijten was!
—
Als tiener had ik een heel ander dagpatroon dan nu. Ergens logisch, maar mijns inziens hoorde dat patroon niet bij een tiener. Elke dag stond ik om kwart over zes op. Zo had ik alle tijd om brood te smeren, melk te drinken en tv te kijken. En ik keek standaard het ontbijtnieuws op RTL. Soms was ik zo vroeg dat het programma nog niet eens begonnen was. Dan moest ik het even doen met nieuws uit Luxemburg, een taal die ik toch niet verstond.
Wanneer het nieuws begon was het makkelijk verdeeld in blokken van een kwartier. Ik keek het nieuws drie of vier keer, pakte mijn rugtas en reed naar school waar ik als eerste leerling binnen kwam struinen en in de aula plaatsnam. Op dat tijdstip stond de radio aan op Noordzee FM en kon ik gauw nog even huiswerk doen, tekenen of schrijven voor andere leerlingen zouden komen en de lessen zouden beginnen.
Ik hield wel van die structuur en ben een beetje jaloers op mijn jongere ik die consequent was in zijn programma. Tegenwoordig kan ik wanneer ik ga slapen niet voorspellen hoe laat ik wakker zal worden. Ondanks een batterij aan wekkers is het geen garantie dat ik kan beginnen aan een vroege dienst. Bovendien maak ik meestal de keuze om die vroege start te laten schieten en me nog eens om te draaien ten faveure van twintig minuten extra slaap.
Dat gebeurde niet op de middelbare want elke ochtend keek ik trouw naar de tronie van Jan de Hoop. Mijn steun en toeverlaat in de vroege ochtend. De nieuwslezer van het ontbijtnieuws. Af en toe maakte hij een grapje, of ging het mis in de studio. Dan stond de camera ergens anders, of ging een straalverbinding niet als gepland. Een ander leuk weetje was dat zijn mok en kleren dezelfde kleur hadden.
Van de week was Jan de Hoop voor het laatst de presentator van het ochtendnieuws. Hij is toe aan zijn pensioen. Toen hij met dikke stem en tranen in zijn ogen afscheid nam van zijn baan en publiek kreeg ik het ook even te kwaad. Even zag ik mezelf als veertien, vijftien en zestienjarige voor de tv zitten in de vroegste ochtend. Kijkend naar de ellende in de wereld, of juist de kleine geluksmomentjes. Glimlachen om de file-informatie waar de correspondenten meestal hun beste-slechtste foto voor hadden aangeleverd. En de grapjes van Jan. Gelukkige tijden, simpele tijden!
Toen bedacht ik ook meteen de paar keer dat Jan mij in de steek had gelaten! Merk op dat ik altijd drie of vier keer het nieuws keek. Dat betekende meteen dat ik in de problemen kwam wanneer het nieuws niet in blokken van een kwartier werd getoond! Ik verloor alle besef van tijd en kwam dus te laat op school. Dat gebeurde bij de Amerikaanse invasie in Irak van 2003. Het nieuws werd continue getoond. En ik kwam grandioos te laat omdat ik geen ijkpunt had.
En dat gebeurde ook in 2004 toen Prins Bernhard was overleden. Andermaal was het normale nieuws vervangen door oude beelden en overzichten zonder reclame tussendoor. En ik raakte de tijd uit het oog, ondanks het feit dat er een klokje in de hoek van het scherm stond. Vandaar dat ik, toen ik dat ontdekte, zo snel mogelijk op school probeerde te zijn! Een onhaalbare missie.
Bedankt Jan, voor de goede herinneringen. En af en toe voor de stress.