Ik ben geen verloskundige of iemand die zich bezighoudt met ongeboren baby’s. En dat is ergens maar goed ook. Wanneer een echofoto wordt gedeeld op de familie-app moet ik mij in alle bochten wringen te zien wat het zou moeten zijn. Blijkbaar is in die zwarte en witte lijntjes ergens een beginnend mens te zien. En dat zou je toch moeten herkennen? Ik bedoel: het is mogelijk om menselijke contouren te zien in auto’s, huizen, meubels en de maan. Dus waarom lukt het niet in iets wat een mens zou moeten zijn?
Nu Wendy en Thom samen (zoals dat tegenwoordig heet) zwanger zijn is de periode voor dit soort duurbetaalde maar vage foto’s weer aangebroken. Meerdere momenten heb ik me al zorgen gemaakt over de staat van mijn nichtje. Uit de eerste foto’s meende ik op te maken dat ze een aardappel of gehaktbal zou worden. Maar ook een misvormde octopus. Niet echt dingen waar je op hoopt.
Een paar weken terug kregen we een van de laatste foto’s doorgestuurd met de boodschap dat ze aan het lachen was. Ik keek naar de foto en hoopte niet te zien wat ik zag. Ik gooide het daarom maar op mijn onkunde echo’s te interprenteren en zei iets goedbedoelds. Maar uit de rest van de reacties, die van familieleden die het ook gezien hadden, bleek dat mijn zicht terecht was.
Een grijnzende schedel met twee bolle ogen keek recht in de camera. Een foto waar horrorfilms of films over buitenaardse wezens graag gebruik van maken. De James Webb heeft een foto genomen van een ver liggend zonnestelsel en dit staarde terug. Met de boodschap dat ze ons uit willen roeien!
Nu ga ik mijn ongeboren nichtje niet afkraken. Laten we eerlijk wezen, een schedel en twee ogen (bol of niet) zijn voorwaarden om te moeten leven. Zonder schedel heb je toch een enorm probleem. En zonder ogen eigenlijk ook.
Vijf december, pakjesavond, at ik bij Thom en Wendy. Of, zoals Thom het stelde toen hij mij uitnodigde: “Wen, mij + baby”. Ik vermoedde ergens dat het ze eigenlijk te doen was om een gourmetstel, welke ik dus mee moest nemen. Anders zou er van het gourmetten weinig terecht komen die avond.
Nu zeg ik tegen gezelschap en eten geen nee, niet snel in elk geval. En ik vond mij die avond terug in Sleeuwijk met drie, of vier, rond een hete plaat en een tafel gevuld met sausjes, vlees en stokbrood en we bespraken kerst, radio en muziek. In een hoek was Wendy bezig met het aanleggen van haar befaamde kerstdorpje. Enkele elementen waren al geplaatst, al was het nog verre van af.
Uiteraard stipten we af en toe de zwangerschap aan. En gekscherend de schedelfoto die was gedeeld. Wendy had vorige week haar babyshower gehad en pakte een cadeautje van haar adventskalender uit. Een rompertje kwam tevoorschijn.
Door dat kleine kledingstuk werd duidelijk dat dit, pas getrouwde, koppel bezig was met alles de laatste keer te doen. Dit was hun laatste decembermaand samen. Net als dit hun eerste, en tegelijkertijd, laatste jaar samen was. Het zou melancholisch zijn, als het geen voorbereiding was op een gelukkiger tijd.
Want in die enge foto van een schedel met bolle ogen schuilt een baby. Een klein mensje dat bezig is aan haar laatste weken van groei om in het volgende jaar ter wereld te komen. Een klein wonder, klaar om op haar reis te gaan.