Zes uur. Uitgeteld zit ik op de bank. Ik heb gegeten, gedronken en zou het liefste een uurtje gaan liggen. Maar dat kan niet. Het staat niet in mijn taakomschrijving. Bovendien moet ik nog acht uur in touw blijven. Het is warm, mijn jasje heb ik na de foto’s uitgedaan maar zelfs in enkel een blouse is het niet te harden. Desondanks heb ik het geweldig naar mijn zin.
Vorige week schreef ik over de aankomende bruiloft van mijn broertje Thom en zijn, toen, verloofde Wendy. Een dag later ben ik nog niet helemaal hersteld van de ervaring, de werkzaamheden en de indrukken. In elk geval was de dag een succes. Dat durf ik wel te stellen. Met het bruidspaar als een schitterend middelpunt van hun nieuwe levensfase.
Als een van de ceremoniemeesters was het onze taak om de dag ik goede banen te leiden. Maar de dag begon al eerder. Om zes uur stuurde ik Thom een nummer van de “Zware Jongens”. De Mooiste dag van je leven! Dit was puur om hem nog een beetje te kunnen plagen voor ik zelf mijn bed uit moest. Douchen, scheren en daarna in mijn gewone kloffie voor een bakkie koffie bij mijn moeder waar Thom zich weer zou melden.
De rust van de ochtend maskeerde de drukte die volgen zou. Om tien uur was ik samen met de zus, Vicky, van Wendy op het fort om als ceremoniemeesters de boel te verkennen, te plannen en te versieren. De trouwdag zou plaatsvinden op fort Altena, langs de snelweg bij Sleeuwijk. Een prachtige locatie die voldoende mogelijkheden heeft tot aankleding. Een brug over de gracht kan met een paar linten en ballonnen worden aangekleed. Met vlaggetjes kunnen de bastions worden opgeleukt. En door het gastenboek strategisch neer te zetten zouden gasten het niet kunnen missen!
Het was alleen de vraag: hoe! Ik had helium meegenomen om de ballonnen op te blazen, en er was touw om ze te bevestigen. Het productieproces liep echter vast op enkele schakels. Ten eerste kunnen heliumballonnen vliegen! En een mens heeft maar twee handen! In mijn wijsheid besloot ik om een ballon opzij te leggen in een tas om een stropje te maken in een touw. Wie een blauwe ballon gevonden heeft, het spijt mij, die bleef gewoonweg niet in de tas liggen!
Na een bakkie koffie perfectioneerden we het werkproces en vlogen er geen ballonnen meer. Behalve netjes aan een touwtje. Met linten versierden we de brug, en we verloren een lint aan de gracht. Toen we besloten dat het voldoende was, want het bruidspaar zou snel arriveren, ging ik mijn pak halen om me om te kleden. Waarbij het bruidspaar mij bijna overreed. Die liepen iets voor op schema!
Dit gebeurde de rest van de dag niet meer. Vicky en ik blusten brandjes en pavleiden de weg voor het paar naar de ceremonie en na de ceremonie. Rogier, een goede vriend van Wendy en Thom hield, als ambtenaar, een hilarische toespraak over het begin van hun relatie. Toen het moment kwam om het jawoord te geven keek Thom zijn tweelingbroer Thygo even aan in een moment van gespeelde twijfel. Hierdoor viel juist op dat tussen de vraag en het jawoord van Wendy totaal geen tijd of twijfel zat.
De rest van de middag was een aaneenschakeling van agendapunten. Foto’s, drinken, toespraken, eten, het verwelkomen van de band. Allemaal omrand door de hoge temperaturen die tot laat in de avond aanhielden. Het was bijna ochtend toen ik de laatste gasten naar hun hotel had gebracht en zelf ook kon slapen. Met een gebroken stem, pijn in mijn voeten en een afgeschreven rug sloot ik mijn ogen. De donder, bliksem en regen verdreef intussen de hitte die de hele dag had bepaald. Maar kon niet verhinderen dat ik, en tientallen gasten, getuige waren geweest van iets bijzonders. Het moment dat twee mensen, waarvan één mijn jongste broertje is, elkaar eeuwige trouw beloofden.
En niet alleen elkaar. Tijdens zijn optreden riep de zanger Steyn iets wat tijdens de ceremonie door Rogier al iets intiemer mee was gedeeld. Er trouwden donderdag niet twee mensen, maar eigenlijk drie. Het is dus niet dat na de bruiloft geen hoogtepunten meer te vieren zijn. Wendy en Thom hebben hun leven aan elkaar verbonden, en over zeven maanden begint tussen hen een nieuw leven.
Maar ik bedank even voor de eer om daarvoor ceremoniemeester te zijn… hoewel…