Weken was ik ervan overtuigd dat ik vorige week 33 jaar zou worden. Zelfs wanneer ik zeker wist dat ik in 1988 geboren ben en het nu 2022 is ging er geen lampje branden dat ik bezig was met een foute berekening. Waar dat aan lag? Ik heb geen werkelijk antwoord daarop. Misschien omdat ik vorig jaar in Disneyland was en geen werkelijke verjaardag heb gevierd? Dat is mijn meest gangbare theorie. Er was geen zang, er waren geen cadeautjes er was alleen Mickey. En ja, dat hield mij een jaar jonger.
Om het gebrek van vorig jaar op te vangen wilde ik dit jaar mijn verjaardag iets grootser vieren. De hele familie uitnodigen en dan lekker eten. Gezellig met z’n allen rond de tafel. En waar denk je in zo’n geval aan? Inderdaad, bakplaten. Oftewel, platgezegd, gourmetten. De favoriete kersthobby van de Nederlanders uitvoeren op mijn verjaardag.
Daarna was er nog de locatie te regelen. Ik had er weinig goesting aan om iedereen bij mij thuis te ontvangen. De eeuwige opmerkingen over de tuin, dat ik de woonkamer zou moeten verbouwen en dan de zooi. Het stond mij tegen. Ik wilde wel de lusten maar niet de lasten. Bovendien is het een geheime hobby van mij om rotzooi te schoppen bij anderen. Dus ik stelde mijn moeder, royaal, voor dat we bij haar zouden gaan bakplaten.
“Dat gaat zo stinken.” Zei ze terwijl ze een sigaret opstak en de rook richting het ooit witte plafond kringelde. Goed, dan de plannen omgooien. Geen bakplaat, maar een kippiepan en brood, misschien soep. Het ging per slot van rekening om de gezelligheid, en de cadeautjes. En niet om het eten.
Intussen bedacht ik meer van het thema. Ik kon kaarsenhouders printen met mijn 3D-printer. Ik maakte alvast een proefontwerp met het cijfer 33 als hoofdthema. Het is een dubbel getal, het eigenlijke startgetal van Max Verstappen en bovendien ik zou 33 worden! Ik moest nog uitzoeken of het plastic niet zou smelten van een theelichtje, maar dit deel zou wel lukken.
Dan nog het eten. Het gourmetten werd afgezworen. Het weer leek niet goed voor een buitenfeest of een barbecue. Maar mijn moeder was wel bereid om iets anders te doen. Een traditie die eigenlijk geheel verdwenen is. “Fondue!”
Het is een manier van eten die we een paar jaar geleden herontdekt hebben. Toen ik nog heel jong was, en het gourmetten nog niet ingeburgerd, deden we het met feestdagen regelmatig. Ik vond het altijd gezellig hoe een ijzeren stelletje op tafel werd gezet. Een blauw vlammetje uit een potje eronder en daarboven een pan met borrelend vet of bouillon. Dan deed je een stukje vlees aan een speciaal vorkje en deed die weer in de pan.
Extra leuk vond ik de borden die we gebruikten. Wat diepere borden met allemaal verschillende vakjes waar je sausjes in kon doen.
De reden dat gourmetten aan populariteit heeft gewonnen, en fondue bijna geheel verdrongen heeft, mag duidelijk zijn. Niet zelden gebeurt het dat iemand een vorkje optilt en dat het stukje vlees nog ligt te bekrimpen. Een algehele evacuatie van de pan is het gevolg in de hoop de onfortuinlijke gehaktbal te redden van een zekere dood. Dat gebeurt niet bij het gourmetten. Bovendien kan je bij het gourmetten zoveel vlees op de plaat leggen als je buurman toelaat. Als er in een fonduepan acht vorkjes gaan wordt al heel snel gesproken van overbevolking. En, ondanks dat de vorkjes andere kleuren hebben, is er altijd iemand die vergeet welke vorkjes bij hen horen en je biefstukje ineens op het bord van een ander ligt uit te druipen.
Maar het was spannender dan een kippiepan. Ik verzond de uitnodigingen, bestelde vlees bij de lokale keurslager en zo zaten we vorige week vrijdag rond de tafel met twee stomende, elektrische, fonduepannen. Het was heel gezellig. Mijn neefjes gaven mij tekeningen en maakten flink lawaai. De cola werd gulzig gedronken en ik pakte ouderwets cadeautjes uit.
De kaarsenhouders ontbraken. Een persoon die mij te vroeg feliciteerde had mij laten weten dat ik volgend jaar nog maar vijf jaar verwijderd was van de veertig. Ik ben nu dus geen 33 maar 34!
Tering.
Ik voel me oud.