Een paar weken geleden merkte ik dat ik te weinig tijd had. Niet dat ik van plan ben om om te vallen. Maar op dit moment heb ik gewoonweg tijd te kort om alles goed te doen. Nadenken, plannen maken en dingen doen. Op zulke momenten moet je keuzes maken. En ik koos ervoor op de rem te trappen. Even pas op de plaats. Even met het schrapboekje in de weer. Want doorgaan wanneer je al geen tijd hebt om door te gaan gaat je opbreken. Mij in elk geval wel.
Zo moest ik nog werken aan het kerstverhaal. Ik moest een boek ophalen in de Efteling. Ik moest een kerk toevoegen aan het kerstdorpje buiten. Ik moest het bedrijfskrantje nieuw leven inblazen. Een toespraak schrijven. Ik moest dit stukje nog schrijven. Ik moet elke week een stukje schrijven! Mijn huis was toe aan een goede opruimbeurt. Maar dat kon weer niet zolang de kerk nog niet af was! Want die moest worden geprimed, geschilderd, gelakt en voorzien worden van licht! En daar had ik gewoonweg geen tijd voor!
Sorry, kerstdorp. Dan geen kerk. Of café. In elk geval hebben de vijf huisjes in mijn voortuin twee supermarkten (een C1000 en een Gruyter) en daar moeten ze het dus maar even mee doen. Alle eer en respect. Maar ik kon niet meer! Ik koos voor een opgeruimd huis boven een kersthuisje. Alle verfspullen zijn dus in een tas gemikt en in de schuur gezet voor een moment dat ik wel tijd heb.
Even tijd voor mij, en om te doen wat ik belangrijk vind. Maar stel je voor dat je werkelijk tegen de tijd aan het knokken bent? Ik heb het helaas net iets te vaak zien gebeuren. Een paar weken geleden viel mijn buurman ten prooi aan zo’n veroordeling. Hij ging naar de dokter met pijn en kwam thuis met de boodschap dat hij nog maar een paar maanden had. En die maanden werden weken…
“Als er nooit meer een morgen zou zijn.” Zong de gevallen knuffelbeer Marco Borsato ooit (al dan niet begeleid door zijn even handtastelijke vriend Ali) en hij gaat de plannen en gevoelens af die je dan zou kunnen hebben. Vind je het lef om te doen wat je nooit eerder durfde? Of zijn die laatste uren verstikkend? Wat doe je met de boodschap dat je leven op z’n eind loopt. En dan niet in jaren, maar in weken of dagen?
Of wanneer je iemand het nieuws moet brengen dat zijn of haar tijd erop zit? Het is te simpel om het te zien als een hamerstuk. Als een robotachtig besluit. Het doet iets met je, of je wilt of niet. Zoals elk jaar zo dicht tegen de kerst schrijf ik weer Heilig Gif. Genoemd naar een van de laatste columns die mijn tante Carla schreef voor het Altena Nieuws. Het heilig gif in kwestie de chemokuur die ze halen moest om de kanker te bestrijden.
Uiteindelijk heeft het gif, het medicijn tegen de kwaal, haar het leven gekost. Tante Carla mocht naar huis met de jaarwisseling. En tegen dat korte moment van geluk was haar afgebroken immuunsysteem niet opgewassen. Ze moest terug naar het ziekenhuis en zou er nooit meer uit komen.
Uiteraard gaat de eerste aandacht en rouw naar de familie. Mijn neefjes en nichtje. Naar de rest van de familie en vrienden. Maar wat te denken van mensen die op zo’n verpleegafdeling werken? Ze doen hun best mensen bij te staan en in leven te houden. Maar ik kan me voorstellen dat ze ook pijn en rouw hebben wanneer het niet lukt. Het is misschien dankbaar werk om iemand bij te staan tot het bittere einde. Maar eigenlijk kan ik me niets ondankbaarders voorstellen.
Eerder dit jaar schreef ik mijn herinneringen aan mijn “opa uit Vlissingen”. Ik wilde er eigenlijk een stukje van maken. Maar na zeven hoofdstukken en bijna dertig pagina’s wist ik dat dit persoonlijke werk voorlopig niet op Facebook zou komen. Ik begin het verhaal met zijn overlijden. Het eerste sterfgeval dat mij werkelijk diep raakte. De rit naar het ziekenhuis, de wazige tocht naar de kelder van het ziekenhuis waar zijn lichaam in een bed lag. Mijn moeder die snikkend tegen de verpleegster zei dat ze een rotbaan moest hebben.
Daarom vanuit dit stukje, van de herinnering aan mijn tante naar de mensen met een rotbaan. Die met de kerst moeten werken, en die het soms of vaak zien mislukken. De agenten, brandweermensen, psychiaters, begrafenisondernemers en uiteraard dokters, artsen en verplegers. Bedankt voor jullie rotbaan en dat jullie er zijn voor de mensen die écht geen tijd meer hebben.
Een heel fijn kerstfeest voor jullie. En voor de rest.