Er is een bepaald slag mannen dat zich door steegjes rept. In het schemerduister van de avond, met de kraag hoog opgestoken om herkenning zo lastig mogelijk te maken. Schichtig van links naar rechts kijkend, opgaand in menigten en daar met hetzelfde gemak uit ontsnappen. Uiteindelijk komen ze bij een etablissement, kloppen een paar keer en worden binnengelaten door een vrouw die zich Lola laat noemen.
De uren daarna zijn gevuld met een en al lust voor de man die zich laat opknopen, uitschelden en intussen door de Lola in kwestie met een zweep op zijn blote billen ervan langs krijgt. Want hij is een stoute jongen en hij heeft dit verdiend! Zo stelt Lola in elk geval. En de man is het er driftig mee eens ook. Een paar littekens rijker, en een paar honderd euro lichter, maar dolgelukkig staat de man na een evident einde buiten. Trekt zijn kraag op en verdwijnt, hopelijk ongezien, terug naar zijn saaie baan op kantoor.
In verhalen en comedy’s zijn dit niet zelden invloedrijke zakenlui of dominees. Mannen waarvan je het verwacht, maar tegelijkertijd weer niet. Dit verklaart in elk geval waarom een dominee altijd staat tijdens de voorstelling! Enfin, wat hij in zijn vrije tijd doet moet hij zelf weten. Lola is een gewiekste zakenvrouw met een gespierde rechterarm, en de man is daar blij mee.
Hoe ik hier zo bij kwam? Ik moest afgelopen week weer eens naar de tandarts. Daar ben ik weer wijzer geworden over mijn gebit, en het is meteen gereinigd. Een tandartsbezoek is voor mij als een soort interactieve televisie reclame. Mevrouw de tandarts kwam binnenstappen en begon meteen over foto’s. Nog voor ik een grapje kon maken over het sturen van een selfie kreeg ik een constructie tussen mijn kiezen geduwd en werd ik nucleair op de plaat gezet.
Behalve een afgebroken kies bleek ik tussen mijn kiezen wat onderhoud te hebben laten liggen. Volgens mijn tandarts groeiden de gaatjes niet op de zichtbare plaatsen, die bovendien allemaal uitgeboord en opgevuld zijn, maar tussen de tanden in. En ze begon over mijn eetgewoonten. Of ik fris dronk, sap, koffie, af en toe snoepte…
Intussen trok ik, in stilte, haar intelligentie in twijfel. Er ligt honderdveertig kilo spek in een ongemakkelijke houding in je behandelstoel. Dat komt daar omdat Sonja Bakker mijn favoriete kok is en niet Gordon Ramsay, nou goed! Ik dieet zo hard dat ik me vanaf het nulpunt weer omlaag probeer te brengen omdat de weegschaal werkt als een ouderwetse kilometerteller! Natuurlijk doe ik alles waar diëtisten van gruwen!
In elk geval moest er een afspraak worden gemaakt voor een onderhoudsteam. En ik kreeg de tip om nog maar elke twee uur wat te eten, drinken of te snoepen. Dus in plaats van een reep chocolade in twee uur in stukjes weg werken moet ik voortaan elke twee uur een hele reep wegduwen om mijn tanden te laten “helen”. Net als bij een televisiereclame keek ik haar glazig aan en hoorde hoe haar woorden het ene oor in gingen, en het andere weer uit.
Daarna was het de beurt aan markiezin de Sade, de kleindochter van Elizabeth Bathory, satan’s vertegenwoordigster op aarde en een luttele tientallen jaren te laat voor een ongetwijfeld succesvolle carrière als concentratiekamp bewaakster: de mondhygiëniste!
Terwijl ze begon te neuzelen over spoeltechnieken, tandenborstels en ragertjes (ene oor in, andere uit) ving ze aan met het openrijten van mijn tandvlees, het met scherpe haakjes kietelen van mijn tandzenuwen en het openboren van plaatsen waar ik niet eens wist waar bloed uit kon komen.
Intussen houd ik mijn ene hand in de andere en knijp ze allebei fijn om het niet op een schreeuwen te zetten. Al kan ik een traan niet onderdrukken. Op dat moment schoot mijn fantasie naar de man die op bezoek ging bij Lola en voor dezelfde pijn even grif betaald als ik na de verwerking van de verzekering ga doen. Het verschil is dat hij er lol aan beleeft en ik hoop op een hartaanval die mij uit dit parket kan bevrijden.
Hoewel. Toen mevrouw Adolf klaar was en ik het gebouw was ontvlucht deelde ik het gevoel van bevrijding met de voorgaande man. Maar dan met het besef dat ik pas volgend jaar weer op die vervloekte stoel hoef te liggen.