In het mooiste pand van Gorinchem zit een boekenwinkel. Het is eigenlijk niet te missen want zoveel mooie panden zijn er niet in Gorinchem. Vooral niet in de binnenstad waar panden uit de negentiende eeuw naast betonnen kolossen worden gezet. persoonlijk vind ik Woudrichem authentieker en Zaltbommel beter samengesteld. Maar ik loop op de zaken vooruit want er zijn wel mooie panden in Gorinchem en dat is dus de boekenwinkel.
Ik ben er eigenlijk al jaren niet meer geweest. Voor leesvoer is het makkelijker om naar de Bruna of de Kindle-store te gaan. En als ik geen zin heb om iets te “lezen” luister ik ernaar. Het plezier van dat luisteren is onderhevig aan de verteller. Ik ben momenteel bezig met het luisteren naar de Nederlandse vertaling van “The Witcher”. De bekende serie die op Netflix staat en ook is omgezet in succesvolle games. Als bronmateriaal was er een serie boeken.
Boeken die dus worden voorgelezen. Helaas is de voorlezer… niet heel goed in zijn vak. Hij ratelt op zo’n sneltreinvaart het verhaal door dat ik ervan overtuigd was dat hij de tram moest halen. En door die snelheid doet hij geen stemintonaties waardoor het meer dan eens onduidelijk is wie tegen wie aan het praten is in een gesprek. Dat is jammer want de verhalen zijn van de ouderwetse fantasy-stempel, inclusief hoogmoedig taalgebruik. Maar zonder goede voorlezer is het verhaal zonder meer verpest.
In mijn kindertijd, en voorin mijn puberteit, toen ik nog niet gevallen was voor Harry Potter, las ik eigenlijk altijd Thea Beckman. Het boek “Kruistocht in Spijkerbroek” heb ik verslonden. Evenals de serie over de honderdjarige oorlog. Maar ook Beckman heeft een fantasyserie geschreven. Hoe de huidige wereld vergaat door een kernoorlog waardoor de aardas kantelt. De mensheid komt op het randje van uitsterven maar slaat zich erdoorheen. Wanneer de ijskappen smelten en nieuwe kappen zich vormen ontstaat op het eiland Groenland een matriarchische, pacifistische samenleving. De inwoners noemen het Thule.
Ik kwam het boek een tijd geleden tegen op de voorlees-app en besloot het te luisteren. Helaas heb ik dat geen tien minuten volgehouden want waar ik zelf het woord Thule lees zoals het geschreven staat sprak de voorlezer het uit als “Thoele”. Ik heb mijn jeugdsentiment dus maar links laten liggen en ben overgestapt op andere lectuur. Net als ik met Thea Beckman vroeger ook gedaan heb. Want ik was verslaafd aan haar overwegend dikke pillen en kreeg daarvoor ook prijzingen van mijn leraren. Maar ineens werden de kinderen van mijn leeftijd bevangen door de schrijfsels van een andere, jongere, bekende jeugdschrijfster.
Ik was lang onbekend met de werken van Carry Slee tot in groep acht haar boeken ineens voorgelezen werden door klasgenoten. Vooral het boek “Spijt!” was een vaak terugkerend verhaal. Toen ik doorhad waar het verhaal over ging, een dikke jongen die door zijn klasgenoten gepest werd, kreeg ik automatisch interesse en wilde ik het ook lezen. Dit vanwege enkele ervaringen met mijn eigen klas.
Ik kocht het boek voor vijfentwintig gulden en verslond het meerdere malen voor ik een volgende boek van Carry Slee ging halen. Zo spaarde ik verschillende boeken van wat ik de “emotieserie” ben gaan noemen. Spijt! Razend! Paniek! Boeken over verschillende problemen waar pubers tegenaan kunnen lopen. Pesten, een ouder met kanker, een vader die zijn zoon met enige regelmaat mishandeld. Een klasgenoot die homo blijkt te zijn.
De boeken waren simplistisch, vooral in vergelijking met Thea Beckman. Maar ze behandelden wel serieuze onderwerpen en schuwden niet weg van zaken als zelfmoord en drugsgebruik. Of zelfs seksueel misbruik. Een meisje dat door de favoriete leraar van de school wordt betast. En een ander meisje dat door haar stiefbroer op een haar na wordt verkracht. En elk boek kocht ik trouw in het mooie pand in Gorinchem voor vijfentwintig gulden.
De boeken hebben mij veel geleerd over hoe andere mensen dingen kunnen ervaren. De gevolgen van foute vrienden. De beginnende PTSD van een misbruikslachtoffer. Misschien dat nu in het nieuws verschijnende mensen die hun klauwen niet thuis kunnen houden, ook iets geleerd zouden kunnen hebben van deze boeken. Na mijn manie met Carry Slee stapte ik over op het toen ineens immens populaire Harry Potter. Ik ben een beetje jaloers op de jonge Dion die zijn wereld ontdekte in verhalen.
Tegenwoordig kan ik ze wel schrijven, maar ik kan met moeite een boek uitlezen. Zoveel te doen en helaas geen tijd om uitgebreid een boek open te slaan. Het mooie pand waar ik, toch meer dan honderd gulden heb binnengebracht is nu niet meer dan een mooi pand. Maar de lessen en herinneringen aan toen raak ik niet kwijt.