Toen ik nog jong was, en nog aan de Kildijk in Nieuwendijk woonde, was het een keer feestweek in het dorp. Buurtverenigingen werden aangemoedigd hun straten, of buurten, te versieren. De Kildijk, ons deel van de Kildijk, had als thema de Elfstedentocht. Dit resulteerde in figuren van schaatsers. Een enorme papier-machee schaats aan het begin van de dijk en her en der poppen die zogenaamd toekeken.
Mijn broertjes en ik vonden dat ons huis niet achter mocht blijven. We propten een broek en een trui vol met stro, tekenden een lachend gezicht op een bal en plaatsten deze “toeschouwer” buiten bij de voordeur. Zo hoorden wij er toch een beetje bij. Al moet de waarheid gezegd worden dat voor de deur van de garage een barretje stond, aangekleed als een “Koek en Zopie” waar het in mijn herinnering elke avond feest was.
Sindsdien ben ik ervan overtuigd dat een tuin meer kan zijn dan een tuin. Een verzameling bloemen, struiken en kiezels. Een tuin kan een soort themapark zijn waar mensen naar kijken en vrolijk van worden. Net als dat ik met mijn oma heel vroeger ging kijken bij een bepaald huis in Rijswijk waar een molentje in de tuin stond. Machtig vond ik dat! Wij hadden maar een saaie voortuin, zonder molentjes of wat dan ook. Daarom dat de stropop ook erg welkom was.
Nu is mijn tuin het grootste deel van het jaar ook niet om te lachen. Ik had grootse plannen voor de achtertuin met meanderende riviertjes, watervalletjes en hoogteverschillen met plaatsen om te zitten. Helaas waren mijn plannen beter ingevuld dan de bereidheid die plannen uit te voeren. Na een stapel stenen en twee kruiwagens grond op een zeil gestort te hebben vond ik het welletjes en die hoop ligt er anderhalf jaar later nog steeds. Net als de tegels waar de rest van mijn tuin uit bestaat en waar elk jaar onkruid tussendoor woekert.
Plukken, gif spuiten of zout strooien. Niets helpt, of het helpt maar tijdelijk. Daarom laat ik het kleine gedeelte waar ik barbecue vrij van onkruid maar laat het in de rest van de tuin voortgroeien. Eenzelfde verhaal in de voortuin. Ik heb het geprobeerd. Ik ben met de groene kliko naar de voortuin gegaan en heb geplukt. Maar wanneer een week later op dezelfde plaats weer een distel, paardenbloem of weegbree groeit neemt de bereidheid er nog iets aan te doen snel af.
Daarom dat mijn tuin wellicht wel aandacht krijgt, maar niet heel positieve. Daar hoop ik een paar weken per jaar verandering in te brengen. Dit door lichtjes in mijn struik te hangen en een rendier met arreslee te plaatsen. Maar ik wil al een paar jaar meer doen dan dat. Er komen dus elk jaar lichtjes bij. Lichtjes rond mijn raam, lichtjes rond de waterpomp naast mijn voordeur. Een kerstboom van lichtjes.
En toch had ik niet genoeg. Ik wilde iets waar mensen werkelijk naar zouden kunnen kijken. Het liefst zou ik elk seizoen iets doen. Kruisen met pasen. Kruisen en zerken met Halloween. En uiteraard iets rond kerst. Zo speel ik al jaren met het idee om een kerststal te maken in de voortuin. Ik had ook werkelijk een ontwerp klaar. En een idee om met een figuurzaag platte afbeeldingen van de hoofdpersonen uit te zagen en rondom een kribje te zetten.
Uiteraard bedenk ik zulke dingen altijd half november. En dat terwijl voor zo’n project weken nodig zijn. Bovendien kan ik niet figuurzagen en namen de kosten met elk idee toe! Misschien moest ik het klein houden. Simpel. Ik kreeg daarom deze zomer een inval. Wat te denken van een kerstdorp? Een diorama met huisjes, een kerk, een kroeg en weet ik wat nog meer! In een sneeuwlandschap in mijn voortuin! Dat zou allicht aandacht trekken. Bovendien was het niet lastig te realiseren.
Met de 3d-printer kon ik zelf huisjes ontwerpen en printen. Dat hoefde helemaal niet duur te zijn! En ik kon zo zelf regie houden over de invulling van het dorp. De huisjes zou ik schilderen!
Zo ontstond het idee dat steeds meer problemen leek te kennen en welke ik ook wist te overwinnen. Witte folie van het werk zou de besneeuwde ondergrond worden. Met tentharingen kon ik de gebouwen vastzetten. Met LED-lampjes op batterijen spaarde ik een heel stroomnetwerk in de voortuin uit. Met stokken kon ik een omheining maken. Dan nog de tijd. Normaal begin ik na Sinterklaas met de invulling. Maar aangezien het weekeinde na de Goedheiligman erg laat in december valt moet die maar meegenieten van de lichtjes. Sorry Sint.
In elk geval is dit de eerste keer dat ik mijn droom weet te realiseren. Vandaag ga ik lampjes ophangen en de eerste huisjes plaatsen! En de komende weken zal het dorp langzaam groeien met een kerk, een kroeg en misschien uiteindelijk een kerststal. Mijn eigen diorama in mijn voortuin. Hopelijk brengt het een glimlach op het gezicht van mensen. Die kunnen er even van genieten tot het voorjaar weer de planten aanzet tot woekeren.