Van de week was het een jaar geleden dat mijn broertje Thom zijn vriendin, Wendy ten huwelijk vroeg. Hij had een heel plan uitgedokterd van afleidingen door een etentje tot paden met lichtjes en neefjes die muziek speelden. Hij had haar vingers opgemeten en een ring geregeld. En op de avond dat het zou gebeuren zat iedereen in spanning. Ik heb volgens mij mijn moeder nog gebeld met de vraag of ze al van iets wist.
Gelukkig zei Wendy ja. Waarna een jaar van plannen maken volgde. Het koppel stond op gegeven moment bij mij op de stoep met de vraag of ik getuige en ceremoniemeester wilde zijn. Beide gedeelde functies overigens. En uiteraard kan je geen nee zeggen. Niet alleen zou bedanken voor deze, letterlijke eer redelijk onbeschoft zijn. Ik zag hierin ook een mogelijkheid om de dag een beetje naar mijn hand te zetten.
Toen bij de vergadering van de ceremoniemeesters en het bruidspaar duidelijk werd gemaakt dat speeches uit den boze waren kon ik meedelen dat de ceremoniemeester die ik kende wel over zijn hart wilde strijken. Ik was vanaf het moment dat het koppel de gelofte deed om de gelofte te gaan doen elkaar voor eeuwig trouw te blijven al begonnen met het uitstippelen van een toespraak.
En dat was nog maar het minst van mijn zorgen, laat staan de zorgen van Thom en Wendy die alles tot de minuut af gepland willen hebben. Bovendien werd verwacht dat we op kledingjacht zouden gaan. Pakken om precies te zijn. Voor iemand die normaal kleren van het werk draagt of iets van de Cranenbroek een behoorlijk vreemde, en bovenal dure, onderneming. In de wat frissere lucht van februari en maart zijn we wellicht iets te enthousiast geweest met onze jasjes, broeken en blouses. Nu hoop ik niet op slecht weer, maar een wat koelere trouwdag zou zeker niet verkeerd zijn.
Vooral dat laatste is een les waar ik aan moet denken wanneer ik het strakke schema naloop. Het onverwachte, en onafwendbare, is niet in te calculeren. Hoezeer het bruidspaar ook op dat moment iets wil, er kan altijd iets gebeuren. Misschien raakt er wel iemand prematuur dronken, krijgt een paartje ruzie, maken de neefjes en nichtjes amok of moet Alanis Morissette met “Ironic” van stal worden gehaald. (Rain on your wedding day…)
Zoals Bert Visscher stelt: “Je steekt een straat over, kijkt naar links, rechts. Nog een keer naar links en rechts, en nog eens en nog een keer. Je steekt over en er valt een helikopter op je harses!” Je kunt zo je best doen, toch kunnen er dingen gebeuren die tegenvallen.
Op mijn to-do-list wissel ik de taken en oplossingen af met een tikje ironie. Omdat de ceremoniemeesters ruim anderhalf uur voor het bruidspaar arriveren op de trouwlocatie is er, hopelijk, voldoende tijd om problemen op te sporen en te ondervangen. Een van de taken die ik ons heb gegeven is voorkomen dat oorlog uitbreekt tussen het vervullen der taken en de aankomst van de bruid en bruidegom.
Om een hogere militair dan Visscher van stal te halen; Eisenhower stelde dat plannen nutteloos zijn, maar planning is onmisbaar. Nutteloos of niet, een dag loopt nooit volgens het boekje. Net als een leven nooit volgens een boekje of planning verloopt. Vanaf het moment voor de bevruchting tot de onvermijdelijke dood hangt meer af van toevalligheden of gebrek aan planning dan je toe zou willen geven.
Van de vrienden die iemand krijgt, tot de leerstof die je moet leren op school tot het werk wat je later gaat doen. En dat is ergens wel mooi; onzekerheid en chaotische situaties houden het leven spannend. Stel voor dat je een boekje open kon doen en precies zou zien wat je over tien minuten zou doen. Je zou een saai gesprek al uren van tevoren zien aankomen. Het is de fractie onzekerheid die een onbeduidende dag in een magisch iets kan veranderen.
Aanstaande donderdag om twee uur in de middag is de trouwceremonie van Thom en Wendy. En ik heb, als ceremoniemeester, de uitgebreide planning in handen. Wie er op de foto moet, en hoe laat die foto’s zijn. Wie waar moet zitten. Maar daar gaat het natuurlijk niet om. Het gaat buiten de planning. De verwonderde blikken wanneer de bruid in beeld komt. De gedeelde blikken tijdens de ceremonie. Het zenuwachtige geschuifel bij de vraag of iemand bezwaar heeft tegen het huwelijk. Het lachje en de pretoogjes vlak voor de kus die de liefde bezegeld. Die kleine dingen die niet in het draaiboek staan en die ook niet voorkomen kunnen worden. De dingen die het uiteindelijke jawoord magisch maken.
Daar gaat het om.