“Ik zou mijn kind hier met vertrouwen laten opgroeien.” Zei een ietwat aangeschoten Thom tegen mij onder dekking van nieuwerwetse volksmuziek. Het was vrijdagavond en het begon al wat frisser te worden op de camping waar mijn broertje Thom, en tegenwoordig zijn vrouw Wendy staan. “Het is hier veiliger dan op normale campings. Iedereen houdt iedereen in de gaten. Iemand met kwade bedoelingen wordt er zo uitgepikt.”
Ik moest denken aan een nieuwsbericht dat ik eerder die avond gelezen had. Een Belgische man was in Frankrijk betrapt op het filmen van een Nederlands (volgt u het nog?) zestienjarig meisje onder de douche. Het arme kind was zich het lazarus geschrokken toen ze bij een douchebeurt ineens een telefoon onder het schutschot door had zien glippen.
Nu was ik hier op een naaktcamping. En als je mensen zou willen filmen zou het steken van je telefoon onder het schot door het de filmer onnodig moeilijk maken. Maar zelfs dan zou het niet makkelijk zijn. Iemand die een telefoon zijn hand heeft wordt al iets achterdochtiger bekeken. En er is geen grotere faux pas dan ergens een foto van maken op deze camping. En vooral rondom de kinderen zijn de volwassenen huiverig.
Maar het is niet daarom dat Thom zijn kind hier graag op zou willen voeden. Hij vertelt over een vriend die hij had gevraagd om eens langs te komen. Diens vriendin weigerde. Ze vond zichzelf te dik en lelijk. En dat is natuurlijk jammer te noemen. Vooral eigenlijk op de naaktcamping. Want wie is hier iemand die bepaalt wat dik en lelijk is?
De vorige keer dat ik hier was durfde ik niet te kijken. Mijn zichtslijn kwam niet onder de honderdzestig centimeter. Als ik lager kijken zou, dan was ik bang voor mijn eigen lichamelijke sores. Bovendien ben ik zelf ook niet echt het beeld van healthy living. Op de suggestie van mijn moeder dat ik eigenlijk compleet geschoren naar de camping moest zei ik dat ik dan helemaal op een Michelinmannetje zou lijken.
De vraag beklijft echter of ik als Michelinmannetje ook uit de toon zou zijn gevallen. Net als de vriendin in kwestie ook niet echt bang hoeft te zijn dat ze te dik is. Mijn goddelijk lichaam, dat van Boeddha helaas, was toch iets beter in vorm dan een man die als een mislukte bowlingbal langs kwam denderen. Ik was toch zeker iets strakker dan een vrouw die meeliep in de polonaise en intussen haar ingezakte buiklubbers in het rond bewoog.
“Weet je,” ging Thom verder. “Tegenwoordig leren kinderen alle schoonheidsidealen van internet.” En niet alleen van internet, maar ook van TV. Elke imperfectie wordt aangegrepen om iemand lelijk te maken of te kleineren.
Hoe vaak komt het niet voor in, vooral Amerikaanse, series waar iemand met een bril wordt weggezet als “lelijk”. Zet ze haar bril af dan ineens is ze de meest gewilde chick van de school. Hoeveel kinderen zien zo’n serie en concluderen voor de spiegel dat het kwijtraken van hun bril voor hen geen soelaas zal bieden? Omdat hun heupen toch nog te dik zijn, de bovenbenen erbij hangen als kipfilets of de buik niet plat genoeg is?
Die zichzelf een levenslang regime opleggen van dieet en marteling om toch maar te lijken op dat ene tiktok model, of youtuber. Een ongrijpbaar ideaal. “Hier leren kinderen dat er lichamen bestaan in alle vormen en maten. En dat ze tevreden mogen zijn met zichzelf.” Besloot Thom zijn toespraak. Deels gesponsord door Hertog Jan.
Een paar ware woorden. Want als je hier niet leert leven met de imperfecties van je lichaam dan leer je het nergens. En ik hoop oprecht dat het aankomende kindje van Thom, en alle kinderen ter wereld, tevreden met zichzelf in alle vormen mogen zijn.