Mensen zijn dol op angst. Kijk naar de bezoekersaantallen voor horrorfilms en thrillers. We laten ons graag de stuipen op het lijf jagen door te kijken naar een lichaam dat omhoog kruipt uit het graf. Een moordenaar die zonder emotie zijn buren de keel doorsnijdt of een natuurramp die de levens van aandoenlijke hoofdpersonen door elkaar schudt.
Voor hetzelfde effect staan mensen in de rij voor achtbanen, zweefmolens en spookhuizen. Even lekker jezelf in alle veiligheid onveilig voelen. Want dat is natuurlijk de crux; niemand wil zich werkelijk onveilig voelen. Alleen de schijn van onveiligheid of een oververhitte fantasie die een weerslag heeft op je gestel is voldoende. Er werkelijk achter komen dat je buurman een kannibaal is die jou heeft uitgekozen voor zijn volgende lunch is toch een brug te ver.
Ik ben geen echte fan van horrorfilms en achtbanen. Maar ik jaag mezelf af en toe graag schrik aan. Ik kijk dan filmpjes van auto-ongelukken. Met de opkomst van de dashboardcamera barst het op het internet van de filmpjes, al niet handig aan elkaar geplakt en voorzien van een lollig muziekje, van allerhande verkeerssituaties.
Van iemand die niet op zit te letten en een bonje veroorzaakt met een medeweggebruiker. Tot hele rissen vrachtwagens die over de weg zeilen en auto’s als blikjes zonder statiegeld verkreukelen. Veel van deze filmpjes zijn afkomstig uit Rusland of andere landen in het oosten van Europa waar verkeersregels meer een suggestie zijn dan werkelijk wetten. En natuurlijk omdat het weer daar iets extremer kan uitpakken.
Waar we in Nederland bij regen of ontij de snelheid aanpassen jassen de vrachtwagens en het overige verkeer daar door de sneeuw alsof er niets ligt. En dat kan flink fout gaan! Een auto raakt in een spin, knalt op een bakwagen en beiden verdwijnen van het scherm in de besneeuwde berm. Alsof ze gewoon van het speelbord af gevallen zijn en nimmer zullen wederkeren!
Bij mij roept dit dus angst op, en ik moet mezelf niet zelden herpakken om daarna alsnog in de auto te stappen. Het sneeuwt dan wel niet, nu, maar dat wil niet zeggen dat vrachtwagens je niet van de weg kunnen drukken! Gelukkig heb ik aanrijdingen en problemen nooit zo extreem meegemaakt. Even afkloppen.
Maar crashende auto’s zijn niet het enige waar ik naar kijk. Een gewaarschuwd mens telt voor twee en ik volg dan ook verrichtingen van mensen die oplichters ontmaskeren. Vooral in de Verenigde Staten schijnt het schering en inslag te zijn met over het algemeen oplichters uit India. Deze doen zich voor als vertegenwoordiger van Microsoft, Amazon of een willekeurige bank en verkopen voor duizenden dollars aan nep-abonnementen.
Om diezelfde reden keek ik, toen ik nog televisie keek, naar het programma “oplichters in het buitenland”. Kees van der Spek reist naar allerhande locaties en probeert oplichters en de trucs die ze toepassen op toeristen te ontmaskeren. Hij heeft, over zijn ervaringen, een boek geschreven welke ik van de week gelezen heb. Het is een beetje griezelig te lezen hoe gemakkelijk je een loer kan worden gelegd. En ik werd meteen herinnerd aan de, paar keer, dat ik opgelicht ben geweest. Of dat men dat probeerde.
Toen mijn cruise in 2019 Marokko aandeed en in een oud fort een Marokkaan ongevraagd dingen begon aan te wijzen en daarvoor tien euro wilde hebben. Hij kon een euro krijgen, want tien had ik niet (meer) bij. Pech voor hem. Of, in hetzelfde land, dat we tijdens een busrit “heel toevallig” een geitenherder tegenkwamen die zijn geiten in arganbomen parkeerde. Foto’s maken mocht, maar dan moest je de herder wel een paar euro geven. Wat was ik blij dat telefoons tegenwoordig van grote afstand ook scherp kunnen schieten!
Of toen ik met mijn moeder in Parijs was en we naar de Eiffeltoren waren gelopen. Van een of andere sikh (iemand met tulband) kreeg mijn moeder een roos in handen geduwd. Snel heb ik gemaakt dat ze die roos terug gaf voor die tulband geld zou eisen. Niemand deelt zomaar rozen uit, zeker niet in hartje Parijs waar ik al extra beducht was op oplichters. Ik had opgelet, en mij zouden ze niet krijgen!
Dat was nog voor we naar Disneyland gingen en ik erachter kwam dat de muis zelf ook wel raad wist met zijn praktijken. De koffie was dan wel gratis, in het hotel, maar voor de rest moest je betalen. En gezien de prijzen denk ik dat de roos, of een Marokkaanse geitenherder goedkoper zouden zijn geweest.