Ik denk dat ik dit jaar een record ga breken. Uiteraard een persoonlijk record, ik ga niet eens proberen om een record van iemand anders te breken. Ik zou niet eens weten voor welk record ik in aanmerking zou komen en zou meteen te veel druk voelen. Dus ik houd het op persoonlijke records. Die zijn ook makkelijker bij te houden.
Het is trouwens ook geen groot of overweldigend record. Maar het is een record. Ik namelijk denk dat ik dit jaar vaker naar de bioscoop ga dan ik ooit ben geweest! Je weet wel, Netflix maar dan op een groot scherm in een stoel waar je popcorn eet met andere mensen in de buurt! Die plek waar men vroeger naartoe ging omdat ze thuis nog geen Ziggo hadden. Of iets in die geest.
Een paar jaar geleden besloot ik gewoon tussendoor naar een film te gaan. Hier bij Hollywoud, lekker dichtbij, en ondanks dat het tegenwoordig lijkt op een orkaanbunker is het een fijne bioscoop. Ik kwam terecht bij een vreemde Belgische film waarin de Belgische koning zich een weg baant door de Balkan terwijl de Belgische staat, door de vete tussen de Walen en Vlamingen, op het punt staat om te vallen. Een vreemde comedy, maar vermakelijk en ik vond het, zowel voor de zwervende vorst als voor mij, een beetje een avontuur.
Nu ben ik dit jaar niet op avontuur gegaan. Ik wilde gewoon meerdere films zien. In het begin van het jaar ging ik naar de tweede film in de Avatar-serie. Ik heb de Dungeons and Dragons-film op het grote doek bekeken en in september ben ik naar Oppenheimer geweest in het kader van het zelf vieren van mijn eigen verjaardag.
Ik had gehoopt alleen in de zaal te zitten, vandaar dat ik zo laat in de loop van de film ging. Maar ik was niet de enige met dit plan. En helaas kwam ik voor een ouder stel te zitten die op cruciale momenten in de film commentaar leverden waar ik niet op zat te wachten. Wie Oppenheimer nog niet gezien heeft, maar wel wil, moet de volgende alinea even overslaan.
Eén van de hoogtepunten van de film is de test van de atoombom. Tot dit moment, en zelfs tijdens de test, was het maar de vraag of deze test zou slagen. Het weer, de tijd. Alles lijkt tegen te zitten. Maar gelukkig komt het toch goed en kunnen de wetenschappers de test doorgang laten vinden. De bom explodeert en op dat moment hoor je enkel adem en het kloppen van harten, en iedereen die heeft meegewerkt die toekijkt hoe de explosie verloopt. Het is een dramatisch moment. Het is gelukt. De macht van de atoom is ontketend. Vanaf dit moment zou de wereld niet meer hetzelfde zijn. De mens was in staat om met één betrekkelijk klein wapen enorme vernietiging aan te richten. Wat je, als bezoeker van de film, dan niet wil horen is een stem achter je: “Ik dacht dat explosies geluid maakten!”
Maar goed, ik heb nu dus drie films bezocht en ik heb er nog twee op de rol staan. Killers of the Flower Moon. En het nieuwe epos over Napoleon. En ik weet vrij zeker dat ik nog nooit vijf films heb bekeken in een bioscoop in een jaar tijd! Een persoonlijk record dus!
Ik vind het om meerdere redenen memorabel. En dan vooral in deze tijd. Wanneer ik naar de bioscoop ga ben ik een nette bezoeker en zet mijn telefoon helemaal uit! Ik verdwijn van welke radar ook en ga er goed voor zitten. En dat is iets wat ik, en ik denk een hoop mensen, tegenwoordig niet heel vaak doen. Alle aandacht wordt verdeeld tussen verschillende schermen of bezigheden. Zelfs tijdens het schrijven ben ik niet alleen bezig met schrijven! Ik zoek af en toe feitjes op en luister intussen naar muziek. En oh wee als er een nummer niet leuk is of mij niet aanstaat! Dan moet ik even DJ spelen en een beter nummer uitzoeken!
Het veroorzaakt eigenlijk alleen maar stress! En om die stress tegen te gaan besloot ik vorige week tot iets radicaal anders! Telefoon, laptop en tablet weg! Ik zou, thuis, een filmavond gaan houden! Geen serie, maar een ouderwetse film! En dan niet een film die ik al eens gezien had, maar eentje die ik nog nooit had gezien!
Ik haalde dus popcorn in huis, legde appelcider koud en ging na de avonddouche naar beneden. Telefoon achterlatend naast het bed. TV aan, Netflix aan… en dan toch weer stress vanwege de enorme keuze*! Nou ja, nog twee films in de bios die ik niet zelf uit hoef te kiezen!
-+-+-+-+-
*Ik ben uiteindelijk voor de film “1917” gegaan. Een film over boodschappers tijdens de eerste wereldoorlog. Geen vrolijke film, maar heel kundig gefilmd met een aantal werkelijk prachtige scènes. Vooral vanwege dat laatste een aanrader!