“De kop van de kat is jarig, en de pootjes vieren feest! Het staartje kan niet meedoen want dat was pas ziek geweest!” Een beetje verbijsterd kijk ik naar mijn broertje Thom die dit voor de achtste keer die dag aanheft. Intussen heeft hij de bijna vijf maanden oude Nadine in zijn armen en dwingt haar tot een vreemde dans.
Nadine zelf lijkt in eerste instantie mijn mening over het geestelijk lot van haar vader te delen. Bel de ambulance, brandweer en GGZ, er is er hier eentje kierewiet geworden! Maar na de derde keer te horen hebben gekregen dat de kop van de kat zijn verjaardag viert, zonder de staart, begint ze breed te lachen en besluit ze dat ze het eigenlijk wel fijn vindt. Of misschien gaat ze gewoon mee in de gekte. Ik heb weleens gelezen dat je kapers en terroristen altijd gelijk moet geven wanneer ze je bedreigen, ze zijn nogal onstabiel van aard. Dus het kan een geweldige zet zijn van Nadine.
Haar vader zingt haar sowieso al op de vreemdste momenten toe en kiest daarvoor een willekeurig hit van het moment uit. Het was deze keer “De kop van de kat” maar het kan een half uur later gerust van Kinderen voor Kinderen zijn. Of de zoveelste wereldreis van “Jokie en Jet", de jeugdige mascottes van de Efteling. En Nadine laat zich deze serenades welgevallen.
Nadine kan haar voordeel halen uit de jonge leeftijd van haar neefjes. Na de geboorte van Fedde kregen de kinderliedjes van vroeger een opleving en herwaardering. Fedde vond het geweldig om in een stoel te luisteren naar kinderliedjes op de Ipad of telefoon, en vond het leuker wanneer ze aanwezige ooms, of oma’s en opa’s, zich lieten verleiden tot meezingen. Zodoende werd andermaal bevestigd dat de wielen van de bus “rond en rond” gaan. Hoe de molen draait, en wat voor vreemde dingen we eigenlijk in de “Maneschijn” doen.
Ik heb Fedde ook een keer op de achterbank van mijn auto gehad terwijl hij de hele tijd hetzelfde geluid maakte. “Uile, uile!” klonk het vanaf de tweede rang. Ik en mijn moeder keken elkaar verbaasd aan. Wat bedoelde hij met deze, steeds herhaalde, uitspraak. Ik moet toegeven dat er geen uilen in de buurt waren, en dat het mij dus sterk leek dat Fedde het hierover had. Bovendien waren alle diersoorten eender voor hem. Vogels waren vogels, katten waren katten en honden enkel honden. Van rassen had hij nog geen kaas gegeten en een uil was voor hem dus ook niet meer dan een vogel.
“Uile, uile!” vogel het maar eens uit! Dat gebeurde uiteindelijk. Fedde bleek een stukje van een lied te herhalen. “Uile uile!” was eigenlijk wat een klein zigeunermeisje deed: “Huilen op een steen! Huilen, huilen (uile, uile) helemaal alleen!” Moet je ook maar net weten!
Maar Nadine vergeeft, nu nog wel, de uitspattingen van haar vader die elk moment dat hij haar vast heeft in een ander lied uit kan barsten. Al is het niet heel lastig om haar aan het lachen te krijgen. Wanneer je haar in handen krijgt, hou haar gewoon omhoog en brabbel wat. Dat is voldoende! Bij mij werkt het ook!
Al kon het ook zijn dat ze net te eten had gehad en ze dus voorpret beleefde aan het onderspugen van mijn gezicht. Maar dat wist ik te voorkomen door haar snel neer te zetten. Ze is nu net in de fase van haar leven dat ze alles iets meer gaat begrijpen, en tegelijkertijd weer niet. Een taart associeert ze al met slagroom, muziek vind ze leuk. Net als dus het opgooien.
Jammer dat we op latere leeftijd deze simpele manier van pret verliezen. Een aantal weken terug was ik bij Bert Visscher met mijn stiefvader. Hij herhaalde de “grootste hits” uit zijn relatief lange oeuvre en had een uitgebreid draaiend podium. De stewardess, de begrafenisondernemer, spreekwoorden en kamperen keerden terug. Hiervoor had hij dus een hoop rekwisieten, en niet te vergeten, taal en verhalen nodig. Maar wat als we allemaal nog even jong in humor als Nadine zouden zijn en genoegen zouden nemen met iemand die “kiekeboe” roept op het toneel!
Dat zou toch eens lachen zijn!