Toen ik vorig jaar naar de Aldi ging, voor het eerst in jaren, moest ik wennen aan de kassa! Ik heb namelijk al jaren geen kassa meer gebruikt maar ben een fan van de zelfscan! Met mijn telefoon scan ik de producten, doe ze alvast in de tas en reken met diezelfde telefoon aan het einde van mijn winkelbezoek af. Geen geharrewar met banden, kleingeld of kassameisjes die te snel zijn, of erger: te langzaam! Nee, alles in de tas die dan in één beweging door gaat de auto in en vervolgens pas wordt uitgepakt in de keuken.
Nu las ik de afgelopen weken dat winkels met een zelfscankassa problemen hebben met mensen die “proletarisch winkelen” oftewel; onverlaten die niet alles afrekenen en met een halve gratis kar, of meer, naar buiten lopen. Nu zijn er natuurlijk wel controles, maar die zijn steekproefsgewijs en een hoop mensen met hebberige handjes glippen door de mazen van het net!
Ik werd een paar weken geleden ook aangehouden bij het zelfscannen. Meestal wanneer het scherm begint te knipperen spring ik opzij en geef het meisje de ruimte om te controleren. En dat gaat eigenlijk altijd goed. Eén keer ging het fout maar dat was omdat de controleur (controleuze?) een kortingssticker had gemist. Ik vertrouwde er nu ook op dat het wel goed zou komen. Maar ik kwam van een koude kermis thuis.
Er was wel degelijk iets fout gegaan. Ik had om de een of andere reden de mandarijnenthee dubbel gescand, maar had verzaakt om de huismerk-maltesers te scannen. Met het schaamrood op de kaken bood ik mijn excuses aan terwijl het meisje mijn boodschappen scande en opnieuw inpakte. Ik heb nooit iets gestolen… niet bewust in elk geval. Jaren terug kwam ik erachter dat ik was vergeten een tomaat te wegen en af te rekenen. Die paar cent gaat Ahold niet missen, maar ik voelde me er wel schuldig over!
Het is slechts één keer dat ik willens en wetens wat verduisterd heb. En dat is in een winkel die niet meer bestaat. Ik moet een jaar of vijftien zijn geweest toen ik zin had in chips met dipsaus! Ik kocht in de winkel de chips, maar toen ik zocht naar de prijzen van de dipsaus kon ik die niet vinden. Het kon een euro zijn, maar ook vijftig cent! Ik besloot uiteindelijk dat het gebrek aan een prijs maakte dat de dipsaus gratis was en stopte de festivalsmaak van het fuifmerk in mijn zak.
Helaas komt boontje om zijn loontje en heb ik me letterlijk misselijk gegeten aan de saus. Ik kan me niets anders herinneren dan dat ik op de bank thuis mijn maag in bedwang aan het houden was terwijl ik juist van de saus had willen genieten. Maar ja, karma! Ik heb sindsdien dan ook niets meer meegenomen en netjes betaald, zelfs als ik de prijs niet wist.
Dat wil niet zeggen dat ik in mijn vroege jeugd netjes was. Al was mijn dievenpad toentertijd ook niet bewust gekozen. Nog voor mijn tienerjaren met de drang naar chips en dipsaus aanbraken maakte ik de fout proletarisch te winkelen. En ik vind nog steeds dat het mijn schuld niet is, of was!
We stonden op de camping bij Burgh Haamstede in Zeeland. In mijn herinnering zo’n eindeloze en hete zomer. Ik met mijn broertjes en ouders in een caravan, en mijn tante, oom en nichtjes in een stacaravan een veldje verderop. We hadden die zomer maar één verlangen; mariobekers! Dit waren grote plastic bekers met een afbeelding van de bekende Italiaanse loodgieter. Deze lagen in een grote ton bij de cafetaria vooraan de camping.
Op een dag kwam mijn tante uit de vouwwagen en verkondigde dat we de Mariobekers mochten halen! Dat lieten mijn nichtje en ik ons geen twee keer zeggen! Wat er in ons gevaren is weet ik nog steeds niet, maar we stormden naar de cafetaria en ten overstaan van alle klanten en het verbijsterde personeel grepen we zoveel bekers als we konden. Daarna spurtten we met dezelfde gang naar buiten. Niemand hield ons tegen, en ik denk dat we gewoon dachten dat de bekers gratis waren.
Dit resulteerde in een heus krantenartikel over de gestolen bekers en het weer inleveren van het (onwetende) gestolen goed. Volgens mij hebben we die bekers daarna nooit meer gehad. Net als ik niet heb kunnen genieten van de dipsaus en in zak en as zat over de niet-afgerekende tomaat.