Vroeger was ik een fan van Acda en de Munnik. Het bekende Nederlandse zangduo dat vanaf de tweede helft van de jaren negentig een lijst Nederlandstalige hits scoorde met “Niet of nooit geweest” of “het regent zonnestralen”. Hun live- en bonus-album "Op Voorraad" en “Hier Zijn” kon ik woord voor woord meezingen. Tenminste, meebrommen want een echte zangstem heb ik nooit gehad.
Het was ook van dit duo dat ik mijn eerste singletje kocht. “Ren Lenny Ren”. Daarna heb ik het schijfje bijkans grijs gedraaid. Het leuke aan dat nummer was de tongbreker die de titel ook was. Ik was, en ben, er nog steeds van overtuigd dat of Thomas Acda of Paul de Munnik zich op een bepaald moment vergist hebben en “Len Rennie” zingen in plaats van “Ren Lenny” of het is natuurlijk zo bedoeld. Wat een Rennie is die aan het Lennen is moet ik dan wel achter komen. Want andersom klinkt logischer.
Maar goed. Het is ook niet een van hun beste nummers, hoewel ze vrijwel allemaal goed zijn. Achter de tekst gaat namelijk een hele wereld van betekenissen schuil. Dit komt omdat ze de nummers oorspronkelijk geschreven als onderdeel van hun theatershow. De show is vrijwel vergeten, maar de nummers hebben het overleefd. Later maken ze daar nog grapjes over in hun show. Ze zijn theatermakers, maar mensen kennen ze vooral van de CD’s.
Ik ken ze, zoals iedereen eigenlijk, vooral van de CD’s! Hun theatershows (staan op spotify) zijn hilarisch, en de muziek goed. En toch hebben de CD’s meer invloed op mij gehad in de vorming van mijn muzieksmaak. Uiteraard hebben ze nummers die gaan over de liefde, of het gebrek daaraan. Maar ze hebben verder nog een heel breed scala aan onderwerpen. Van verloren jeugddromen tot Amsterdam, Rotterdam en zelfs polders.
Mijn persoonlijke favoriet is "Schoolplein", een nummer dat ik erg op mezelf betrek en waar ik op de middelbare school zelfs een werkstuk aan heb gewijd. Het gaat over een jongen, of een man, die zijn leven probeert te leiden. Een alledaags iemand die af en toe de strijd aan gaat met zichzelf, maar ook weet dat hij degene is die alles weet van zijn leven en beslissingen die hij daarin maakt. Tenminste, dat maak ik ervan.
Later begon ik meer muziek, en muziekstijlen, te ontdekken en vond ik andere artiesten en soorten die ik voor verschillende momenten gebruik. Vlak voor het naar bed gaan, in de avond, terwijl ik een boek aan het lezen ben, luister ik het liefst naar jazz. Tijdens het opruimen mag ik graag luide rock verwelkomen. En wanneer ik aan het schrijven ben luister ik graag naar pianomuziek.
Maar Acda en de Munnik zijn altijd welkom. Ik vond het dan ook ontzettend jammer toen ze in 2014 uit elkaar gingen. Hun laatste album was niet zo goed als de eerdere nummers, maar wanneer ze uit elkaar zouden gaan zou er helemaal geen album meer verschijnen! Nu hebben ze onafhankelijk van elkaar nog geprobeerd succes te boeken. Ik weet dat Paul de Munnik zelf het theater in was gegaan, hopend op een voortzetting van zijn succes. Maar in meerdere interviews en podcasts heb ik hem horen verzuchten dat het publiek hem niet wist te vinden.
En nu zijn ze ineens terug! Met een single en de Ziggo Dome is zes keer uitverkocht! Ik heb geen kaartje kunnen bemachtigen, niet dat ik er mijn best voor heb gedaan. Maar ik hoop op meer! Meer nieuwe singles? Vernieuwde oude nummers? Een nieuw album? En bovendien, na jaren van onmin weer samen muziek maken. Het is iets moois, en laat zien dat meningsverschillen kunnen worden bijgelegd, dat ruzies worden uitgepraat en dat oude vriendschappen weer kunnen herleven.