In de geflopte serie “Kingdom Hospital” komen verschillende thema’s samen. Het origineel is een Deense serie geproduceerd door de befaamde Lars von Trier. Maar de Amerikaanse versie is herschreven door Stephen King. Dat geeft dus al aan wat voor een serie het is. Het gaat over een ziekenhuis dat op een oude fabriek is gebouwd. Een fabriek waar kleren werden geverfd voor het noordelijk leger en waar, bij gebrek aan voldoende arbeiders, kinderen werden ingezet. Nadat bij een grote brand in die fabriek een hoop kinderen en arbeiders niet huiswaarts keerden ging het er spoken.
Een van de bekendere spoken is een meisje dat vroeger de tijd aankondigde in de fabriek en rond haar hals een koord met een bel heeft. Een patiënt die komt te overlijden ziet het meisje meestal naast zijn of haar bed staan en haar geklingel kan worden gehoord wanneer de gestorvene het stoffelijke verruilt voor het hiernamaals.
De reden dat het geflopt is komt volgens mij doordat de serie niet zo goed raad wist met zijn materiaal. Het heeft de mogelijkheid een ijskoude horror te zijn. Maar dat moet schermtijd delen met de relaties tussen de artsen en verplegers, een machtsstrijd tussen de artsen en een vreemde dosis humor. Vreemd hilarisch is een scène waar een gevangene na een zelfmoordpoging wordt binnen gebracht op de spoedeisende hulp. Dat de poging mislukt is blijkt uit het feit dat hij op de behandeltafel wakker wordt, de intubatieslang uit zijn keel trekt en gaat zingen!
Wanneer de behandelaars van de eerste schok zijn bekomen besluiten ze vrolijk mee te doen, inclusief dansjes door de operatiekamer. Lachen gegarandeerd, in een horror.
De reden dat ik aan deze serie moest denken was door een uitspraak van één van de artsen. Een patiënt wordt binnen gebracht en ligt in een coma. Meer in een coma dan de eerder genoemde gevangene. Volgens de arts zit de patiënt nu vast in zijn eigen brein: “het engste spookhuis dat er bestaat!”
In elk geval enger dan de serie. En laten we eerlijk wezen dat er een kern van waarheid schuilt in deze opmerking. Je brein is met tijden een vreemd spookhuis. Zo hebben we af en toe de drang om onszelf bang te maken. Dan stap je een achtbaan in, kijkt een enge film of gewoon het nieuws. En je grijze massa vult de rest wel aan.
Ik kan mezelf zo ongelooflijke angst aanjagen. Zo had ik een paar jaar geleden een telefoon waarvan de meldingsgeluiden mij niet bevielen, of niet luid genoeg waren. Als compromis besloot ik om het geluid van de meldingen te vervangen door het brullen van een dinosaurus. Je weet wel, die brul van de T-Rex uit de eerste, en enige echte, Jurassic Park!
Zo kwam het dat ik op een avond aan het schrijven was en ik besloot een uitstapje te wagen naar een heel ander genre. Normaal schrijf ik over mijn zelfverzonnen keizerrijk, of zaterdagstukjes. Maar ik besloot nu, in navolging van Stephen King, een kort horrorverhaal te schrijven. De personages in het Keizerrijk waren namelijk naar een bos geweest waar, volgens de legende, onsterfelijke vrouwen zouden dansen voor de duivel.
Een concept welke ik iets meer uit wilde diepen. Ik begin dus te schrijven over deze “Helleheksen”. Hoe een boswachter in het grote woud verdwaald raakt en zo’n vrouw ontmoet. Maar ook te maken krijgt met enkele andere bovennatuurlijke gebeurtenissen. Hoe verder ik schreef, hoe meer ik in de ban van mijn eigen gefabriceerde angst raakte. Af en toe stopte ik en spitste mijn oren.
Was daar een deur die open ging? Hoorde ik iets schuifelen boven? Of op de gang? Was het wel wijs om met mijn rug naar de keukendeur te zitten. Of stond er al iemand, of iets, vlak achter me en keek het naar me?
Ik draaide zenuwachtig mijn hoofd een beetje om en zag het licht van de keuken. En toen gebeurde het! Een enorme brul ontsnapte aan mijn telefoon die ik strategisch tussen mijn laptop en buik in had geplant! De daadwerkelijke brul van een oerwezen maakte dat ik even wit voor de ogen zag!
Het was uiteraard een normaal berichtje. Niets bovennatuurlijks en ook geen monster dat van plan was mij te grijpen. Mijn eigen spookhuis had mij bang weten te maken met dingen die ik zelf had verzonnen! Ik ben die avond dan ook gestopt met schrijven en bij daglicht verder gegaan. Een stuk minder griezelig. En mijn meldinggeluid heb ik aangepast. En wanneer ik er nu aan terug denk moet ik eigenlijk lachen. Wat een idioot was ik!
En toch, wanneer ik mezelf bang wil hebben, fantaseer ik dat ik iets hoor op de gang. Of dat er iets de trap op komt kruipen. En die neppe angst is soms best wel een fijn gevoel! Maar niet vlak voor het slapen!