Als kind van een jaar of tien/elf had ik een enorme last van mijn achillespees. De pijn was af en toe zo erg dat ik niet kon lopen en alleen maar hinkelend door de school probeerde naar het plein te komen en weer terug naar de klas. Of het nu gekomen is doordat ik mijn voeten verkeerd neerzet, of omdat ik er ooit een opdonder tegen heb gekregen weet ik niet. Maar de pijn was ondraaglijk.
Uiteindelijk kreeg ik zooltjes aangemeten voor in mijn schoenen. In de hoop dat mijn voeten rechter zouden komen te staan. En om de pijn te verlichten ging ik eens in de zoveel tijd naar een masseur. Die nam mijn achillespees en onderbeen onder handen zodat de pijn minder zou worden.
Dat zijn de enige massages die ik ken. Of beter gezegd, kende. Omdat we toch in Preston Palace waren, besloot ik mezelf eens goed te trakteren. Er was al ongelimiteerd eten en drinken. En ik had al een paar uur in een tropisch zwemparadijs ingepland. Een beetje wellness kon er dan ook wel bij. Voor enkele tientjes was het mogelijk een massage te boeken. En zo kwam het dus dat ik nog half beneveld door de drank op zaterdagochtend het zwemparadijs in ging en plaatsnam in een stoel om te wachten op mijn wellnessbehandeling.
Er waren twee doelen; ontspannen, en wellicht zat er een leuk zaterdagstukje in! Toen een jongedame mij mee naar binnen nam en liet liggen op zo’n bekend ligmeubel met een vrije ruimte voor je gezicht maakte ik me dan ook al op voor dit stukje. Zachte yinyang muziek klonk terwijl ik werd afgedekt met een handdoek en ik ineens handen voelde op mijn onderbeen en voeten.
Op dat moment liep ik al aan tegen twee problemen. Ten eerste kon ik niet schrijven en ontspannen tegelijk! Maar hoe moest ik een stukje in elkaar flansen als ik niet op zou letten? En het tweede probleem, de masseuse begon onder mijn voetzolen te masseren. Nu is het daar één grote eeltbende, natuurlijk. En van aanraking heb ik daar weinig kaas gegeten. Maar, wellicht onbedoeld, kietelde haar vingertoppen. En ik ben af en toe erg kietelbaar…
Vroeger, wanneer de kapper klaar was met knippen en aan de slag ging met een elektrisch scheerapparaat, had ik al moeite mijn giechelen binnen te houden. Het kietelde per slot van rekening! Dit dreef de kapster van dienst meer dan eens tot wanhoop omdat ik er niet tegen kon wanneer dat scheerapparaat bij mijn oren in de buurt kwam! En nu was er iemand bezig mijn voeten te behandelen. En ik moest ontspannen! En dus niet giechelen!
Met de moed der wanhoop probeerde ik het gevoel te negeren. Daarna werkte ze gelukkig haar weg van mijn voeten omhoog naar mijn bovenbenen en uiteindelijk dekte ze mijn benen toe met een handdoek waarna ze aan mijn rug begon. Dat was beter! Dít was het echte leven! Door de sensaties dommelde ik in een halve sluimerstand. Weg van de wereld.
Mijn benen en voeten voelde ik niet meer. Het was alsof ze geen gewicht meer hadden of deel uitmaakten van mijn lichaam. En vreemd genoeg was ik daar wel content mee! Van mijn rug naar mijn schouders en daarna warme doeken! Even flink schrobben.
“Het zit er alweer op!”
Een beetje groggy mompelde ik mijn teleurstelling en verwenste mezelf dat ik niet langer had geboekt. Met de rug glad van de olie ging ik weer terug naar het zwemparadijs en liet me daar in een bubbelbad zakken. Giechelend om de jeuk die de bubbels veroorzaakten.