Ik schrik wakker. Het is zaterdagochtend vroeg, en hoewel het weekend is hoor ik het suizende geluid van de snelweg, enkele kilometers verderop. Vreemd dat mensen zelfs vandaag op dit tijdstip met 100 ergens heen suizen Ik weet meteen waarom ik wakker ben geschrokken. Ik sla de dekens van me af en til vloeiend mijn linkerbeen iets te ver op om uit bed te kunnen stappen. Nog voor ik werkelijk uit bed kan stappen weet ik dat het fout zit.
"Nee, alsjeblieft niet. Nee." Smeek ik alsof ik tegenover een meedogenloze beul sta. Maar het is wel zo. Half over mijn bed gehangen schiet de kramp in mijn bovenbeen. Een aanhoudende pijn waar ik niets tegen kan doen en die maakt dat ik me niet meer kan bewegen. Niet zonder pijn te lijden in elk geval.
Als kind heb ik nooit last gehad van kramp. Ik wist ook niet wat het was of hoe het ontstond. Tot ik een avond op de bank zat, zo rond mijn twaalfde, en ineens een pijn voelde als ik nog nooit had gevoeld. Mijn been zat op slot en ik gilde het uit van de pijn waarvan ik niet wist waar die vandaan kwam. Laat staan hoe eraf te komen. Met behulp van mijn moeder, en de vriend van mijn moeder, leerde ik dat ik mijn been moest strekken en mijn tenen moest buigen.
Toen ik die nacht wakker werd en opnieuw krijste van de pijn was de vriend van mijn moeder minder meegaand en kwam me kwaad toeschreeuwen dat ik me niet aan moest stellen. Maar ik had dit werkelijk nog nooit meegemaakt! Deze pijn had ik nooit eerder gevoeld, en ik wist ook niet hoe ermee om te gaan. Maar de vraag was vooral: waarom? Wat veroorzaakte ineens deze kramp? Het was niet dat ik kilometers aan hardlopen deed.
Die waarom vraag heb ik nooit kunnen beantwoorden. Wel is het een feit dat ik daarna nog vaak kramp heb gekregen in mijn benen. Meestal door een vreemde houding. Zit ik verkeerd, in een stoel die te laag is? Lig ik gestrekt op een te kleine bank. Of til ik mijn been te hoog op? Dan is kramp binnen de kortste keren aanwezig om mij op mijn idiotie te wijzen. Jij dacht dat je als een ballerina of misschien atleet uit bed kon stappen? Vergeet het maar!
Soms kan ik het ook aan voelen komen. Wanneer ik me uitrek en al voel hoe een spier zich samentrekt heb ik soms een paar tellen om in te grijpen. Heel snel een andere houding zoeken en hopen dat de beginnende kramp weg trekt. Naar waar mag Joost weten, als het maar weg is! Maar het is ook voorgekomen dat ik met twee verkrampte benen zat. Ik heb weleens opgezocht wat kan helpen, en zo las ik dat het regelmatig eten van een banaan een wondermiddel tegen kramp zou zijn.
Weer een probleem! Persoonlijk geloof ik niet dat wanneer ik een banaan ga eten als bij donderslag de kramp en pijn verdwenen zijn. Het is toch geen tovermiddel? En daarbij; ik heb uit principe geen bananen in huis. Ik verafschuw die halfronde gele dingen die zogenaamd eetbaar zouden zijn! Sterker: ik heb zo’n hekel aan bananen dat ik liever de pijn accepteer dan een banaan eet!
Bovendien heb ik altijd kramp op die onbestemde momenten waarop ik het niet kan gebruiken, en er ook onmogelijk bananen in de buurt kunnen zijn. Wanneer ik naar de wc moet, zoals ook deze nacht! Ik hink uiteindelijk naar de pot en heftig zwaaiend op één been doe ik mijn behoefte. De pijn accepteren en mijn been krommen is minder pijnlijk dan een strekoefening. Daarna kruip ik weer mijn bed in. Met een kloppend been val ik in slaap en word, wanneer het licht is zonder pijn weer wakker. Hopelijk, en meestal, verloopt de rest van de dag pijnloos!