Een paar weken geleden was ik uitgenodigd voor een barbecue. Ik was zelf ook al van plan geweest om vlees boven gloeiende kooltjes te cremeren en had mijn eigen vlees dan maar meegenomen om verspilling tegen te gaan. Tot het moment daar was dat er werkelijk vlees van de grill zou komen onderwierpen we de koelkast van de gastheer aan een inspectie. Naast de geijkte cola, sinas en aanmaak vonden we iets wat ik al in geen jaren gedronken heb: Breezers!
Dat is nog eens een jeugdherinnering. Breezer, en in het verlengde Smirnoff Ice, behoren tot dingen die ik vroeger nog wel eens dronk. En niet alleen ik. Een beetje als de esmokers van nu mensen tot wanhoop drijven omdat ze kinderen aan zouden zetten tot roken. Zo waren breezers toen een ramp omdat ze kinderen zouden aanzetten tot alcohol. Want “breezers” waren niets meer dan frisdrankjes vermengd met een klein beetje alcohol van het merk Bacardi.
Een van de woorden uit die tijd is “breezersletje”. Het betreft hier een jong meisje dat seksuele handelingen wil verrichten voor een flesje breezer. Sta je daar als een fatsoenlijke hebefiel met een maandvoorraad chupachups, maar dan blijkt dat je prooi alleen nog maar relatief dure drankjes wil. Weg verdienmodel.
En niet te vergeten de knalhit “toppertje!” waar ook een breezer ananas in wordt genoemd. Want de smaken breezer waren eindeloos. Al heb ik alleen maar lemon en volgens mij ooit raspberry geprobeerd. Ananas heb ik, toegegeven, nooit gezien, laat staan geproefd! En dronken ben ik er in elk geval nooit van geworden. Op z’n hoogst lichtelijk aangeschoten.
Dat geldt niet voor anderen. Ik ga geen namen noemen. Maar toen ik nog op de middelbare school zat, waren mijn verjaardagen legendarisch. Ik strooide grif met uitnodigingen om zaterdagavond langs te komen. Intussen werkte ik, al dan niet geholpen door mijn broertjes, plannen uit voor de avond.
Toentertijd keek ik vaak naar Discovery Channel en dan wel het programma “American Casino”. Dat ging over een team dat werkte in een casino in Las Vegas en het casino, restaurant en hotel moest bestieren. En een groot deel van hun tijd werd opgeslokt door het organiseren van feesten en concerten. Vergaderingen werden gehouden en plannen werden gemaakt. Waar het podium moest worden geplaatst, welke geluidsinstallatie moest worden gebruikt. Waar de moshpit moest komen.
In een van de afleveringen werden er twee concurrerende feesten georganiseerd. Eén feest hield het op een “celebretyparty” waar gasten werden ingehaald als waren ze sterren. Gillende meisjes werden ingehuurd om bij de ingang te staan en de arriverende gasten als de popster van hun dromen binnen te krijsen. Het tegengestelde feestje had dan als thema oudejaarsavond 1999. Inclusief Y2K hoeden en brillen. Niets te gek in Vegas!
Zoiets had ik ook voor ogen voor mijn feestje. Het thema was uiteraard ranzig puberaal. Maar er zou luide muziek zijn. De Playstation zou vrij beschikbaar worden gemaakt door een camera erop aan te sluiten. Een videoband zou opnemen wie er binnen kwam! Maar, boven alles, zou de drank rijkelijk vloeien. En dat laatste trok de gasten naar de achtertuin. Bier, breezer en smirnoff. Halverwege de avond konden de eerste tieners, die nog lang niet aan de toenmalige legale leeftijd van 16 waren, al kotsens op de wc worden aangetroffen.
Was de wc bezet dan werd het bloemperk slachtoffer van de retourzending van te veel drank. Of zelfs de stenen van de achtertuin. Intussen was ik vooral bezig met het oplossen van dit soort problemen, het weren van ongenode gasten en het schrijven van excuusbriefjes naar buren waar flessen in de tuin werden geworpen.
De volgende ochtend was het alweer vroeg uit de veren om op te ruimen en met een kruiwagen vol glas naar de glasbak te lopen. Zelf ben ik nooit dronken geweest op mijn eigen feestjes, maar ik heb wel helpen een hoop hersencellen laten afsterven. En als dat geen topfeest is weet ik het ook niet meer!