Het is weer Paastijd. De tijd waar we het kindeke Jezus aan het kruis nagelen en bestoken met chocolade eieren en snoephaasjes. Tenminste… ik denk dat het zo in elkaar steekt. Chocolade eieren zijn voor mij een heel veilig snoepgoed. Als in; ik kan het niet meteen helemaal opeten. Een bak snoep gooi je zo achterover. chocolaatjes is kauwen en weer weg. Maar chocolade eieren, of eitjes, zijn lastiger.
Allereerst moet je het kleinood uitpakken, en in het geval van een mix, een smaak uitzoeken. En dan hopen dat goudkleurig wit is, en blauw melk betreft. Rood is puur en eet ik meestal als laatste op. Vaak blijf ik zitten met een hele serie rode paaseitjes. In elk geval was dat nog maar het begin want de eitjes moeten ook worden uitgepakt. Dat is knijpen, in de hoop dat het eitje eruit floept. Dat is pielen, op zoek naar een vrij hoekje. Dat is scheuren wanneer er geen hoekje te vinden is!
Pas wanneer dat gelukt is en je het eitje vrij hebt kan je genieten van de smaak. En je mag absoluut niet verzaken! Een klein beetje zilverpapier kan betekenen dat je kauwbeurt eindigt in een schreeuw. Vandaar dat pas na een lange inspectie het ei de mond in gaat!
Maar pasen draait natuurlijk ook om andere dingen. Het is het christelijke feest van de wederopstanding. De overwinning op de dood. Het is het heidense feest van de lente. Lammetjes die in de weide huppelen onder een opwarmend lentezonnetje. En het is een periode dat, naar het lijkt, miljoenen mensen spontaan een orgasme krijgen. Want ze mogen naar de "Matthäus Passion”.
Ik weet in elk geval dat mijn opa zich daar elk jaar druk over maakte. Dan ging hij voor de opvoering naar een of andere kerk. Het verhaal van de lijdensweg van Jezus op de tonen gecombineerd Johann Sebastian Bach. Liefhebbers van deze Passion halen hun neus op voor de meer eigentijdse “Passion” die door de Nederlandse Publieke Omroep wordt georganiseerd. Waar de nadagen van Jezus worden verteld in de huidige tijd met gebruik van moderne muziek.
Vroeger ging ik nog uitgebreid voor de tv zitten om naar deze “passion” te kijken en te luisteren. Maar persoonlijk heb ik meer met de jaren-70 musical Jesus Christ Superstar. Drie keer hetzelfde verhaal en drie keer in een ander jasje. De musical gaat over hetzelfde maar dan met een funky rockdeuntje eronder. Een paar jaar geleden ben ik met mijn moeder, en oma, naar een voorstelling geweest in het Afas-live theater (De oude Heineken Music Hall).
De voorstelling werd in topsnelheid uitgevoerd. Maar was alsnog indrukwekkend te noemen. Nu heeft het paasverhaal natuurlijk alle ingrediënten die nodig zijn voor een goed verhaal! Hoop, liefde, teleurstelling, verraad en uiteindelijk dood en weer nieuwe hoop! Harry Potter en Lord of the Rings avant lettre. Na de veroordeling door Pilatus kwam Judas vanuit de lobby via een scherm de zaal in (moelijke zin, maar hij klopt!). In dit titelnummer vraagt hij zich af waarom Jezus in die tijd op aarde besloot te komen, en niet een paar duizend jaar later waar alle mogelijkheden van de massamedia hem tot beschikking zouden staan. Daarna danst hij de zaal in en hitst het publiek op om te applaudisseren terwijl Jezus, of beter gezegd de acteur die hem speelt, door het publiek zijn gang maakt naar zijn executie.
Ik vond het een macaber moment. Klappen terwijl iemand op weg is naar zijn einde. Ik klapte mee, net als duizenden jaren geleden er zou zijn geklapt tijdens de veroordeling en kruisgang. Opgehitst deed ik mee met de massa. Intussen ik vroeg me ook af of het bij de Matthäus Passion ook zo zou gaan. Want ik moet, tot mijn schaamte, bekennen dat ik die nog nooit gezien of gehoord heb.
Een vrolijk pasen!
In verband met een uitje volgende week zaterdag geen stukje!