Het is 2005. Ik was bezig met mijn derde jaar op de middelbare school, mijn vierde leerjaar (denk daar maar eens over na!) en om de een of andere reden wilde de school mij getest hebben. Waarom was mij toen niet duidelijk, maar aan de hand van de vragen kon ik later concluderen dat ze mijn cijfers af wilden wegen tegen mijn interesses en algemene kennis.
Enfin. Om die test werkelijk te doen kreeg ik een dag vrij van school en de boodschap dat ik me moest melden bij een onderzoeksinstituut. Ik kreeg een briefje met een handgeschreven adres. Het kantoor zou aan de Biesboschweg in Dordrecht moeten wezen. Helaas was er niemand om mij direct naar de plaats te brengen. Maar ik was toch zeker oud en wijs genoeg om zelf mijn weg te vinden?
Ik trof mijn voorbereidingen. Google Maps was nog in een experimenteel stadium en het zou nog jaren duren voor het geschikt was voor navigatie. Toch wist de site mij naar een Biesboschweg in Dordrecht te leiden. Via een andere site zocht ik uit welke trein en bus ik nemen moest en op de bewuste dag stond ik op het perron om de trein te nemen van Gorinchem naar Dordrecht. So far so good!
Daarna begonnen de problemen. In Dordrecht zocht ik de bus op, kocht een ouderwets kaartje en liet me rijden. De bus maakte een route door de stad, maar ik kwam de halte waar ik wezen moest niet tegen. En op gegeven moment kondigde de chauffeur aan dat hij aan het einde van zijn route was. Naast de weg zijn laatste halte en de rokende fabrieksschoorstenen van Dupont.
Een beetje onbeholpen wees ik hem op het feit dat ik mijn halte niet had kunnen vinden, en dat ik nog steeds niet was waar ik wezen moest. Toen ik hem de halte vertelde wist de chauffeur te vertellen dat er nog een bus was met hetzelfde nummer, en dat ik eigenlijk aan de andere kant van de stad had moeten wezen! Er zat niets anders terug dan te wachten tot hij weer aan zijn route terug zou beginnen en daarna op de juiste bus te stappen!
Die bracht mij wel naar de juiste halte. En ik vond mezelf terug aan het begin van een lange straat waar ik doorheen moest lopen. Daarna linksaf en dan zou ik op de Biesboschweg zijn. Tenminste; dat had Google Maps beweerd. Het punt is dat ik ook geen mogelijkheid had om te staven waar ik was en of het wel klopte. De eerste smartphone zou nog een paar jaar op zich laten wachten. En mijn NOKIA was niet in staat om te navigeren.
Intussen was ik ook al veel te laat! Ik begon dus maar met de wandeling en keek mijn ogen uit! Het was een normale straat, maar ik was er nooit geweest en terwijl ik daar liep probeerde ik me een voorstelling te maken van de levens van de mensen die er woonden. Ik kwam langs een klein garagebedrijf, tussen de huizen in. Een bloemenwinkel waar de bakken bloemen op de stoep geparkeerd stonden. Een winkel met diervoeding. Het fascineerde me om de een of andere reden.
Aan het einde van de weg sloeg ik, trouw naar de beschrijving die ik uit had geprint af naar links en kwam na een tijdje uit op een industrieterrein. Of in elk geval; iets wat een industrieterrein zou moeten worden. De weg lag er al, en er waren twee bedrijven. Maar voor de rest was het leeg. Bovendien was er ook geen onderzoeksinstituut te bekennen. In de hoop een aanwijzing tegen te komen liep ik een rondje en daarna weer terug naar de bushalte, het station en naar huis.
Het adres bleek verkeerd te zijn. Ik moest niet zijn aan de Biesboschweg. Maar aan de Biesboschstraat! Omdat ik toch getest moest worden werd er een tweede ingepland. Omdat Dordrecht zo lekker dicht in de buurt ligt was de volgende in Tilburg. Daar ben ik maar met begeleiding naartoe gegaan. En dat heb ik wel gevonden. De test zelf… ach. Wat doet die er nu toe! Maar het is die straat waar ik op de een of andere manier warme herinneringen aan heb. Ik ben er ook nooit meer naar terug geweest. Bang de herinnering te beschadigen. Een oerhollandse straat aan de rand van een oerhollandse stad. Fascinerend.